Fotografie: Paulien van Beusekom
Als ouder doe je veel voor je kinderen. Je zit urenlang op een hard bankje in een speeltuin, omdat zij zevenhonderd keer van de glijbaan willen. Of je bezoekt een zogenoemd krijspaleis of een benauwd binnenzwembad, omdat zij daar zo gelukkig van worden.
Helaas eindigen dit soort tripjes zelden in loftrompetten en uitingen van dankbaarheid. Nee, vaker zit je achterbank vol met jankende kinderen, omdat ze niet weg willen.
Zo gingen wij laatst naar zo’n tropisch zwemparadijs. Het was baby- en peuterochtend. Dit maakte de boel iets dragelijker. Lees: het is doorgaans iets minder druk en lawaaierig op dit soort ochtenden. Ook is de kans dat je kind omver wordt gebeukt door een groep grotere kinderen aanzienlijk kleiner als er geen grotere kinderen zijn. Dat vindt deze panische moeder heel prettig.
Een nadeel: op een gegeven moment is de baby- en peuterochtend voorbij. Dan is het tijd om te vertrekken. Mijn dochter was het hier niet mee eens. Maar liefst drie uur lang gingen we met haar van veel te krappe kinderglijbanen en zaten we in het peuterbadje allerlei waterstralen van allerlei kanten te incasseren. Toch was het niet genoeg. Ze wilde niet weg.
Zo kregen wij het dankbare genoegen om ons krijsende kind het zwembad uit te trekken, ons krijsende kind af te drogen en aan te kleden, ons krijsende kind in de auto te zetten en een hele rit naar huis met ons krijsende kind te spenderen. Het leek wel alsof we een ochtendje naar een martelkamer waren geweest in plaats van naar een tropisch zwembad, voor háár.
Nieuw was het niet. Sterker nog: de laatste tijd gaat het altijd zo. Na een uurtje speeltuin of kinderboerderij zit er steevast een huilend kind achterop mijn fiets. Ook na het krijspaleis, de dierentuin of een gezellig verjaardagspartijtje wordt mijn dochter woest als we moeten vertrekken. Over het ouderschap zegt men altijd dat je er zoveel voor terug krijgt. Ja ja, je krijgt er zoveel voor terug, alleen NOOIT op de terugweg.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Ben je uitgerekend in december? Wat is dan mooier dan een naam die perfect past bij deze gezellige feestmaand?