Fotografie: Paulien van Beusekom
Toen ik net een baby had, ervoer ik de realiteit soms als een klap in mijn smoelwerk. En dan bedoel ik niet de realiteit in de zin van: nooit meer slapen, tepelkloven en een aan flarden gescheurd geslachtsdeel. Hoewel… dat ook. Maar in dit geval bedoel ik het totale gebrek aan vrijheid.
Natuurlijk wist ik wel dat het hebben van een baby betekende dat ik niet zomaar kon zeggen: hè, ik pak nu het vliegtuig naar Zweeds Lapland en ik ga daar drie maanden in een iglo zitten. Maar met het gebrek aan die vorm van vrijheid kon ik dan ook prima leven.
Wat ik wel lastig vond is dat mijn baby altijd en eeuwig aan me geplakt wilde zitten. Dat had meer te maken met het feit dat ik destijds melk produceerde, dan met mijn leuke karakter, maar dat probeerde ik maar niet persoonlijk op te vatten.
Daar kwam bij dat het net zomer was geworden en ik altijd tamelijk onrustig word van de zomer. Ik wil dan als een gek op allerlei terrassen zitten en allerlei stranden liggen en vooral niet binnen zitten, want dat is zonde. Ware het niet dat mijn baby niet in de zon mocht. Ik zou dus bovengemiddeld veel binnen zitten die zomer. Van dat idee werd ik niet alleen tamelijk onrustig, maar knettergek.
Ik zal niet ontkennen dat ik door de hormonale toestand waarin ik verkeerde, een nóg dramatischere versie van mezelf werd dan ik normaal gesproken al ben, maar ik voelde me nogal gevangen in een kooi van tepelhoedjes, poepluiers en voedingskussens. Daarom riep ik op een dag tegen mijn vriend: we gaan het terras op.
Onze baby was toen zes weken oud. Het kon natuurlijk prima, met baby het terras op. Ze bevond zich onder een parasol, de tiet was dichtbij en bovendien zijn baby’s stekeblind, dus weten zij veel waar ze zich bevinden. Wel zat ze op dat moment in de piek van haar darmkrampjes én werd ze destijds (hoorbaar!) zwaar ongelukkig van liggen in een stilstaande kinderwagen. Toch gingen we het terras op. Dan maar een beetje wiegen en schudden. Moeders was het thuiszitten zat.
We hebben er drie kwartier gezeten. In die driekwartier dronken we als een gek onze drankjes op, maakten we veel foto’s en stonden we vooral continu in de startblokken om op ieder moment weer te kunnen gaan. Toen ons kind één minuscuul teken van ongenoegen liet horen, vlogen we naar huis.
Toegeven: ik wilde vooral naar dat terras om mezelf iets te bewijzen. Namelijk dat ik heus nog wel overal heen kon waar ik wilde, ook nu ik een baby had. Inmiddels denk ik: waarom moest dat? Had gewoon even gewacht. Twee jaar later commandeert die baby van toen me juist om naar het terras te gaan. Daar kan ze namelijk appelsap drinken en tosti’s eten. Of chocoladeijs. Ik kom er nu dus meer dan ooit. Alleen… dat ze graag met mij naar het terras gaat, heeft waarschijnlijk meer te maken met het feit dat ik al die etenswaren bekostig, dan met mijn leuke karakter, maar dat probeer ik maar niet persoonlijk op te vatten.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Het gezin Kraan heeft iets te vieren: er is weer een minibaby op komst! En terwijl ze zelf op een roze wolk zitten, blijkt het internet (zoals wel vaker) óók iets te melden te hebben.
Jaarlijks wordt ongeveer tien procent van de kinderen te vroeg geboren. Op Wereld Prematurendag wordt er aandacht gevraagd voor de impact van vroeggeboorte, om zo kinderen en hun ouders een hart onder de riem te steken. De start van deze kinderen is allesbehalve vanzelfsprekend en voor ouders is het een periode vol onzekerheid, hoop en […]
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Babynieuws bij de familie Kraan! Het samengestelde gezin, bekend uit Een Huis Vol, verwacht een kindje. Moeder Linda is in verwachting en dat deelt de familie met een paar Instagramkiekjes.
Jij bent inmiddels al in dromenland en dan ineens word je wakker gemaakt door je kleine dreumes: daar staat-ie weer naast je bed. Met zijn dekentje, zeurende stem en enorm aanhankelijk. Je zou denken dat jouw kind een nachtmerrie heeft of bang is.
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]