Fotografie: Paulien van Beusekom
Net als de halve wereld heb ik deze week het laatste seizoen van Squid Game gekeken. Ik vond het allemaal leuk en aardig, totdat er een baby in het spel kwam.
Squid Game is natuurlijk eigenlijk een verschrikkelijke serie. In een reeks van drie seizoenen zie je als kijker een stuk of 900 mensen de pijp uit gaan. Bijvoorbeeld omdat ze van een grote hoogte naar beneden pletteren tijdens het touwtje springen, touwtrekken of omdat ze door een glazen plaat heen pleuren. Of omdat ze worden neergeknald nadat ze niet snel genoeg een parapluutje uit een suikerkoekje hebben gelikt (sommige spellen laten zich moeilijk uitleggen).
Gek genoeg kon ik dit met mijn zieke geest allemaal prima verdragen. Tot er in het laatste seizoen een baby in het spel kwam. Toen vond ik het allemaal niet leuk meer. Blijkbaar trek ik bij baby’s de grens.
Deze baby kwam in het spel terecht doordat haar zwangere moeder aan het spel meedeed en ze -patsboem- ineens ter wereld kwam. Ik heb sterk het vermoeden dat Squid Game door een man is geschreven. Het gebeurde namelijk allemaal in een spel van 30 minuten (iets met verstoppertje). Tegen het einde van het spel braken de vliezen van de moeder en een paar minuten later was de baby er. Ik ben op zich wel bekend met snelle bevallingen, maar dit vond ik een tikkeltje onrealistisch.
De moeder in kwestie ging tijdens het volgende spel de pijp uit. Ze vertoonde geen enkel spoor van nabloedingen of lekkende tieten (je weet wel, omdat ze net een baby had gekregen) maar had wel een zere enkel en daardoor kon ze niet goed touwtje springen.
Met het verlies van haar moeder verloor de baby ook haar voornaamste voedingsbron. De rest van het seizoen kreeg de baby welgeteld één flesje. Nóg onrealistischer is dat de baby nooit huilde. Terwijl ze -gezien de karige flesjes situatie- toch best honger zou moeten hebben.
Ik zag de ene na de andere speler op afschuwelijke wijze sneuvelen, maar ik zat me vooral erg druk te maken over de onrealistische gedragingen van deze pasgeboren baby. Toen de baby dreigde te pletter te vallen, stond het zweet me pas echt goed op de bovenlip. Iets wat me bij al die andere 900 spelers nog niet was overkomen.
Gelukkig voor mij won de baby het laatste spel. Ook vrij onrealistisch, want ze speelde een duw-elkaar-van-grote-hoogte-naar-beneden-spel met acht volwassen mannen, maar dit keer kon ik de ongeloofwaardigheid waarderen. De maker van Squid Game is vermoedelijk mannelijk en heeft een voorliefde voor personages te pletter laten vallen, maar één ding heeft hij goed begrepen: bij baby’s trekken kijkers de grens.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
Leerkrachten weten: de start van het schooljaar is het moment om goede gewoontes aan te leren die kinderen later in de klas flink vooruit helpen.
Weet je nog hoe jij de slappe opvoedpogingen om je heen bekeek en zwoer dat jij het anders zou doen? Niet volledig gelukt zeker? Tja, goed communiceren is nu eenmaal reuze moeilijk. Maar voor je het welzijn van je kind ook reuze belangrijk.
Het zomerseizoen van Een Huis Vol loopt bijna op z’n eind, maar niet zonder een laatste dosis gezelligheid en bijzondere momenten bij de familie Bakhcha.