Fotografie: Paulien van Beusekom
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Soms wordt het je in een restaurant gewoon niet bepaald makkelijk gemaakt. Zo krijg ik vaak hartverzakking na hartverzakking als er een ‘wiebelig’ persoon in de bediening staat. Denk: type tiener met eerste baantje. Alle respect voor tieners met eerste baantjes. Ik was ook ooit een tiener met een eerste baantje. Zo werkte ik bij Xenos en daar is me meermaals een breekbaar boeddha-hoofd ontglipt. Daar bracht ik alleen doorgaans geen mensen mee in levensgevaar.
Wiebelige personen in de bediening vinden het vaak een goed idee om een blad vol kokend hete dranken uit te serveren boven het hoofd van mijn kind. Daar word ik dus bloedzenuwachtig van. Ook heb ik meermaals meegemaakt dat er een bak vol scherpe vleesmessen voor de neus van mijn dochter op tafel werd gekwakt. Zij is tegenwoordig snel, dus binnen één nanoseconde heeft ze zo’n mes in haar knuistjes. Het zweet staat me om minder op de bovenlip.
Vorige week waren we uiteten toen ons kind ineens moest poepen. Nu vinden we dat niet zo erg. Sterker nog: sinds de poepproblemen van onze dochter (waar ik eerder over schreef) juichen we iedere drol toe. Het maakt niet uit waar en wanneer. Er volgt niks dan lofzang en stickers. Nu was er alleen wel iets aan de hand: we konden geen verschoontafel vinden. Niet bij de vrouwentoiletten en ook niet bij de mannentoiletten.
Toen we er een medewerkster naar vroegen, zei ze: ‘Verschoon haar maar even op een terrastafel.’ Ik fluisterde terug: ‘Maar het is een poepluier.’ ‘Ach, dat geeft niet’, vond ze, ‘dan kies je een tafel achterin’.
Mijn vriend en ik liepen het terras op. Het zat vol met etende mensen. Etende mensen die recht in een poepluier zouden kijken als we een van de weinige lege tafeltjes zouden kiezen om ons kind op te verschonen. We vonden het een slecht plan.
We verschoonden ons kind uiteindelijk naast de wasbak op het toilet. Daar paste ze slechts met een kwart van haar lichaam, de rest hield ik met mijn armen omhoog. De vloer was ook een optie geweest, maar vanwege de ondermaatse hygiënische staat daarvan, kozen we daar niet voor.
Het werd een knoeiboel. Ik heb erg mijn best gedaan om de schade te minimaliseren maar ik sluit niet uit dat de voegen van de wand achter de wasbak tot in de eeuwigheid naar poep zullen ruiken. Wat kan ik zeggen? Shit happens. En dan kun je maar beter een verschoontafel in je restaurant hebben.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Ben je uitgerekend in december? Wat is dan mooier dan een naam die perfect past bij deze gezellige feestmaand?