Fotografie: Paulien van Beusekom
Mensen zonder kinderen kunnen zich soms vreselijk irriteren aan ouders. Ouders die hun kinderen gillend door een restaurant laten rennen, ouders die over niks anders dan hun kinderen kunnen praten (en daarbij ongevraagd zeshonderd foto’s laten zien), maar bovenal -en dit vinden ze dus écht een doodzonde- aan ouders die in maanden praten.
‘Ze is nu 19 maanden’, zei ik vorig jaar tegen een kinderloos familielid. Nou, dat werd me niet in dank afgenomen. ‘ZEG GEWOON DAT ZE ÉÉN IS’, bulderde hij. ‘Of anderhalf, dat vind ik ook nog wel prima, maar 19 maanden? Doe eens normaal!’
Het was echt alsof mijn uitspraak hem tot diep in zijn kern had geraakt. Ik ging nog voorzichtig de discussie aan. Over dat een kind van nét 1 jaar een wezen is dat nauwelijks praat en misschien net één stapje heeft gezet. Terwijl een kind van bijna 2 om de paar seconden bijna onder een auto rent en discussies met je voert over het ontstaan van de aarde. En dat ik daarom vond dat ‘19 maanden’ de lading beter dekte.
Hij gaf geen sjoege. Door te spreken van 19 maanden was ik volgens hem totaal krankzinnig. Prima. Inmiddels is mijn dochter 26 maanden en spreek ik eigenlijk nauwelijks nog over maanden (oké, behalve nu dan). Ik zeg nu gewoon dat mijn dochter 2 is en voel de noodzaak niet zo om die twee extra maanden te benoemen. Ik durf daardoor voorzichtig te concluderen dat het benoemen van die maanden ook een soort prestatiedingetje is.
De eerste jaren met een kind zijn gewoon exorbitant pittig. Mag je in hemelsnaam benoemen dat je 19 maanden hebt overleefd en niet alleen credits krijgen voor dat ene jaar? Ik kan me zo voorstellen dat als je op een of ander horrorinternaat hebt gezeten of bent uitgezonden naar een oorlogsgebied, dat je dan ook graag wil benoemen hoeveel maanden dat exact heeft geduurd. Al wil ik dat soort situaties natuurlijk helemaal niet vergelijken met het leven met een baby… (misschien een heel klein beetje).
Nou goed, ik ben mijn leven aan het beteren. Ik zal voortaan gewoon zeggen dat mijn kind 2 is, mocht ik met een willekeurig persoon in gesprek raken over haar. Laat ik gelijk even zeshonderd foto’s zien.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.