Fotografie: Paulien van Beusekom
Mensen zonder kinderen kunnen zich soms vreselijk irriteren aan ouders. Ouders die hun kinderen gillend door een restaurant laten rennen, ouders die over niks anders dan hun kinderen kunnen praten (en daarbij ongevraagd zeshonderd foto’s laten zien), maar bovenal -en dit vinden ze dus écht een doodzonde- aan ouders die in maanden praten.
‘Ze is nu 19 maanden’, zei ik vorig jaar tegen een kinderloos familielid. Nou, dat werd me niet in dank afgenomen. ‘ZEG GEWOON DAT ZE ÉÉN IS’, bulderde hij. ‘Of anderhalf, dat vind ik ook nog wel prima, maar 19 maanden? Doe eens normaal!’
Het was echt alsof mijn uitspraak hem tot diep in zijn kern had geraakt. Ik ging nog voorzichtig de discussie aan. Over dat een kind van nét 1 jaar een wezen is dat nauwelijks praat en misschien net één stapje heeft gezet. Terwijl een kind van bijna 2 om de paar seconden bijna onder een auto rent en discussies met je voert over het ontstaan van de aarde. En dat ik daarom vond dat ‘19 maanden’ de lading beter dekte.
Hij gaf geen sjoege. Door te spreken van 19 maanden was ik volgens hem totaal krankzinnig. Prima. Inmiddels is mijn dochter 26 maanden en spreek ik eigenlijk nauwelijks nog over maanden (oké, behalve nu dan). Ik zeg nu gewoon dat mijn dochter 2 is en voel de noodzaak niet zo om die twee extra maanden te benoemen. Ik durf daardoor voorzichtig te concluderen dat het benoemen van die maanden ook een soort prestatiedingetje is.
De eerste jaren met een kind zijn gewoon exorbitant pittig. Mag je in hemelsnaam benoemen dat je 19 maanden hebt overleefd en niet alleen credits krijgen voor dat ene jaar? Ik kan me zo voorstellen dat als je op een of ander horrorinternaat hebt gezeten of bent uitgezonden naar een oorlogsgebied, dat je dan ook graag wil benoemen hoeveel maanden dat exact heeft geduurd. Al wil ik dat soort situaties natuurlijk helemaal niet vergelijken met het leven met een baby… (misschien een heel klein beetje).
Nou goed, ik ben mijn leven aan het beteren. Ik zal voortaan gewoon zeggen dat mijn kind 2 is, mocht ik met een willekeurig persoon in gesprek raken over haar. Laat ik gelijk even zeshonderd foto’s zien.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.