Fotografie: Paulien van Beusekom
Mensen zonder kinderen kunnen zich soms vreselijk irriteren aan ouders. Ouders die hun kinderen gillend door een restaurant laten rennen, ouders die over niks anders dan hun kinderen kunnen praten (en daarbij ongevraagd zeshonderd foto’s laten zien), maar bovenal -en dit vinden ze dus écht een doodzonde- aan ouders die in maanden praten.
‘Ze is nu 19 maanden’, zei ik vorig jaar tegen een kinderloos familielid. Nou, dat werd me niet in dank afgenomen. ‘ZEG GEWOON DAT ZE ÉÉN IS’, bulderde hij. ‘Of anderhalf, dat vind ik ook nog wel prima, maar 19 maanden? Doe eens normaal!’
Het was echt alsof mijn uitspraak hem tot diep in zijn kern had geraakt. Ik ging nog voorzichtig de discussie aan. Over dat een kind van nét 1 jaar een wezen is dat nauwelijks praat en misschien net één stapje heeft gezet. Terwijl een kind van bijna 2 om de paar seconden bijna onder een auto rent en discussies met je voert over het ontstaan van de aarde. En dat ik daarom vond dat ‘19 maanden’ de lading beter dekte.
Hij gaf geen sjoege. Door te spreken van 19 maanden was ik volgens hem totaal krankzinnig. Prima. Inmiddels is mijn dochter 26 maanden en spreek ik eigenlijk nauwelijks nog over maanden (oké, behalve nu dan). Ik zeg nu gewoon dat mijn dochter 2 is en voel de noodzaak niet zo om die twee extra maanden te benoemen. Ik durf daardoor voorzichtig te concluderen dat het benoemen van die maanden ook een soort prestatiedingetje is.
De eerste jaren met een kind zijn gewoon exorbitant pittig. Mag je in hemelsnaam benoemen dat je 19 maanden hebt overleefd en niet alleen credits krijgen voor dat ene jaar? Ik kan me zo voorstellen dat als je op een of ander horrorinternaat hebt gezeten of bent uitgezonden naar een oorlogsgebied, dat je dan ook graag wil benoemen hoeveel maanden dat exact heeft geduurd. Al wil ik dat soort situaties natuurlijk helemaal niet vergelijken met het leven met een baby… (misschien een heel klein beetje).
Nou goed, ik ben mijn leven aan het beteren. Ik zal voortaan gewoon zeggen dat mijn kind 2 is, mocht ik met een willekeurig persoon in gesprek raken over haar. Laat ik gelijk even zeshonderd foto’s zien.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Aribel (31), Ze is kortgeleden voor het eerst moeder geworden, maar ze merk dat haar schoonmoeder erg geïnteresseerd is in haar zwangerschapskilo’s. Tot grote frustratie van Aribel.
Nieuwe liefde kent geen leeftijdsgrenzen, zeggen ze. Maar is dat écht zo als je partner flink ouder of juist jonger is? Een nieuwe studie laat zien dat geluk in een leeftijdsverschil-relatie niet altijd gelijk verdeeld is…
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Marlies (34), moeder van twee dochters van vijf en drie jaar. Ze merkt dat haar schoonmoeder haar oudste kleindochter duidelijk voortrekt en dat begint pijn te doen.
We willen allemaal dat onze kinderen gelukkig, gezond, veilig en een béétje succesvol worden. En oké, als ze toevallig miljardair worden, zeggen we daar ook geen nee tegen, toch? Kinderen met deze voornamen hebben dan ook de grootste kans om stinkend rijk te worden.
Als jij bent opgegroeid in de jaren ’90 of vroege jaren 2000, dan weet je hoe anders de jeugd toen was. Geen smartphones, geen AirTags, geen ouders die elk moment wisten waar je was. Dit zijn elf momenten uit die tijd die pure nostalgie oproepen. .Op warme zomeravonden sprong je op je fiets, verdween je […]
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]