Fotografie: Paulien van Beusekom
Mensen zonder kinderen kunnen zich soms vreselijk irriteren aan ouders. Ouders die hun kinderen gillend door een restaurant laten rennen, ouders die over niks anders dan hun kinderen kunnen praten (en daarbij ongevraagd zeshonderd foto’s laten zien), maar bovenal -en dit vinden ze dus écht een doodzonde- aan ouders die in maanden praten.
‘Ze is nu 19 maanden’, zei ik vorig jaar tegen een kinderloos familielid. Nou, dat werd me niet in dank afgenomen. ‘ZEG GEWOON DAT ZE ÉÉN IS’, bulderde hij. ‘Of anderhalf, dat vind ik ook nog wel prima, maar 19 maanden? Doe eens normaal!’
Het was echt alsof mijn uitspraak hem tot diep in zijn kern had geraakt. Ik ging nog voorzichtig de discussie aan. Over dat een kind van nét 1 jaar een wezen is dat nauwelijks praat en misschien net één stapje heeft gezet. Terwijl een kind van bijna 2 om de paar seconden bijna onder een auto rent en discussies met je voert over het ontstaan van de aarde. En dat ik daarom vond dat ‘19 maanden’ de lading beter dekte.
Hij gaf geen sjoege. Door te spreken van 19 maanden was ik volgens hem totaal krankzinnig. Prima. Inmiddels is mijn dochter 26 maanden en spreek ik eigenlijk nauwelijks nog over maanden (oké, behalve nu dan). Ik zeg nu gewoon dat mijn dochter 2 is en voel de noodzaak niet zo om die twee extra maanden te benoemen. Ik durf daardoor voorzichtig te concluderen dat het benoemen van die maanden ook een soort prestatiedingetje is.
De eerste jaren met een kind zijn gewoon exorbitant pittig. Mag je in hemelsnaam benoemen dat je 19 maanden hebt overleefd en niet alleen credits krijgen voor dat ene jaar? Ik kan me zo voorstellen dat als je op een of ander horrorinternaat hebt gezeten of bent uitgezonden naar een oorlogsgebied, dat je dan ook graag wil benoemen hoeveel maanden dat exact heeft geduurd. Al wil ik dat soort situaties natuurlijk helemaal niet vergelijken met het leven met een baby… (misschien een heel klein beetje).
Nou goed, ik ben mijn leven aan het beteren. Ik zal voortaan gewoon zeggen dat mijn kind 2 is, mocht ik met een willekeurig persoon in gesprek raken over haar. Laat ik gelijk even zeshonderd foto’s zien.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Emoties kunnen je dag maken of breken, en soms voelt het alsof je verdwaalt in een eindeloze doolhof van gevoelens. Maar stel je eens voor dat je als kind gezonde manieren heeft ontwikkeld om die wirwar te ontrafelen. Dat noemen we emotionele intelligentie: het vermogen om je eigen emoties te herkennen, te benoemen en te […]
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
De hoogzwangere Anouk Maas (38) heeft zich op Instagram uitgesproken over een opvallende ervaring tijdens een concertbezoek. Ze was verbaasde zich over het gedrag van haar medebezoekers.