Fotografie: Paulien van Beusekom
Het is eindelijk gebeurd: ik heb Rosie’s oude kleertjes op Vinted gezet. Ik kon me er tweeënhalf jaar niet toe zetten, omdat ik een sentimenteel wrak was. Nu is het gebeurd en ik kan er één ding over zeggen: het was een takkenwerk.
Dat doe ik wel even, dacht ik van tevoren. Ik had alleen geen rekening gehouden met het feit dat ik een miljoenmiljard kleertjes had gekocht de afgelopen jaren en dat ik die allemaal zonder enige vorm van systematiek in dozen had gepleurd. Maat 50 tot en met maat 92: het zat allemaal door elkaar heen. Ook met het fenomeen ‘seizoenen’ was geen rekening gehouden, de kerstjurkjes zaten gerust bij de korte broeken.
Mijn vriend en ik vlogen dit project samen aan. Of dat heel verstandig was, weet ik niet. Het is net als een IKEA-kastje in elkaar zetten: als je dat als stel samen doet, wordt er gegarandeerd een kop van iemands romp getrokken, binnen -laten we zeggen- een half uurtje tijd.
Waar ik me bij mijn partner nogal aan irriteerde is dat hij plotseling geen benul had van kindermaten. Dat maat 50 wel bestaat en maat 52 niet, bleek hem totaal te verwarren. ‘Dat zal je een moeder toch niet snel horen zeggen hè, dat ze na tweeënhalf jaar nog niet weet hoe die maten lopen!’, brieste ik tegen hem. Hij hoorde me alleen niet, omdat ik zijn kop al van zijn romp had getrokken.
Goed, inmiddels staan al die kleren op Vinted en -het achtste wereldwonder is geschied- we hebben nog steeds een relatie. Al bleef er wel één tasje met kleding achter. Je dacht toch niet dat ik als überwrak écht alle kleertjes zomaar wegdeed? Nee, ik hield een tasje achter de hand met daarin de kleertjes waar ik echt emo van werd. Bijvoorbeeld omdat ze die kleertjes vaak droeg, op een speciaal moment aan had of omdat ze er zelf zo verknocht aan was. In die laatste categorie valt bijvoorbeeld haar oranje jurk. Een superzomerse jurk in -je raadt het al- de kleur oranje, die ze zelfs nog aan wilde als het buiten min tien was.
Wat ik met dit tasje kleding ga doen? Ik laat er een lappendekentje van maken. Een hele leuke schoolvriendin van vroeger heeft een hele leuke winkel met een heel leuk atelier en ik heb haar toestemming gegeven om alle kleding uit het tasje te verknippen. Daarvan maakt ze dus een dekentje, waar ik tot het einde der tijden boven kan zitten grienen, omdat dat samenvoegsel van al die kleertjes me natuurlijk al helemáál extreem emo zal maken.
Ik denk dat het dekentje ook heel leuk zal zijn voor mijn dochter, om later te hebben. Zo heeft ze een mooi aandenken aan wat ze vroeger als baby allemaal heeft gedragen. Alleen moet ik haar nu eerst nog even gaan vertellen dat haar geliefde oranje jurk als lapje is geëindigd…
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.