Fotografie: Paulien van Beusekom
Tegen het einde van mijn zwangerschap gaf ik mijzelf en mijn vriend op voor een heuse bevalcursus. Ik verheugde me vooral op het deel waarbij mijn vriend zou leren hoe hij mijn onderrug kon masseren tijdens de weeën. En waarbij dat zeer langdurig geoefend zou worden. Maar wat ik kreeg? Iets met ijsklontjes.
Oké, ze waren er wel: die massagetechnieken. De cursusjuf koos één zwangere vrijwilliger uit om de boel op te demonstreren. Ze deed allerlei dingen met doeken. De zwangere vrijwilliger ging steeds iets gelukkiger kijken. Ikzelf keek steeds iets zuurder, omdat ik baalde dat ik de zwangere vrijwilliger niet was. Het deel waarbij mijn partner de massagetechnieken op mij moest oefenen, kwam niet.
Toen kwamen de ijsklontjes. We moesten allemaal een paar van die kleine koude klootzakjes uit een emmer pakken en ellendig lang vasthouden. Eerst moesten we een gesloten vuist maken en veel kracht zetten, daarna moesten we de ijsklontjes slechts op onze handpalm laten rusten.
De boodschap: de kou van de ijsklontjes deed het meest pijn in de gespannen vuist. Zo moesten we bevallen ook zien. Als we tijdens het bevallen gespannen zouden zijn en gebalde vuisten zouden maken, zou het ook meer pijn doen. Of zoiets. Ik moet eerlijk zeggen dat de boodschap niet echt helemaal lekker is binnengekomen. Kouwe klauwen leiden nogal af. Ik vond de oefening sowieso nogal Arie Boomsma-achtig. Of Dave Roelvink-in-zijn-spirituele-periode-achtig.
We deden ook nog een wedstrijdje. Wie de ijsblokjes het langst vast kon houden, won. Ik was als eerste af. IJsblokjes leerden me dat ik geen doorzetter ben. Weet je wat het is, als hoogzwangere ervaar je nogal veel ongemak. Ik was niet bepaald tolerant jegens nog meer ongemak. Lees: rot op met je ijsblokjes. Bovendien wist ik allang dat ontspanning tijdens de bevalling heel belangrijk is. Daarom had ik besloten (al is dit nooit gebeurd) in een bad te willen bevallen. Geen ijsbad, wel te verstaan. Dat laat ik aan Dave Roelvink over.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Mieke van Dam (31) zit bepaald niet stil. Tussen de luiers, speeltuinbezoekjes en nachtelijke knuffels door creëerde ze Eau de Mique: een wasparfummerk dat draait om herinneringen, rust en een vleugje luxe in de chaos van het moederschap. Wij spraken Mieke erover.
Denk je dat knuffels alleen voor kinderen zijn? Think again. Steeds meer volwassenen geven toe: ze slapen met een knuffel. En dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, het is goed voor je nachtrust en je mentale gezondheid.