Fotografie: Paulien van Beusekom
Toen ik Rosie ging ophalen van de opvang kreeg ik plots een vriendenboekje in mijn handen gedrukt. Dat kind is net twee. Het was de bedoeling dat zij daar een bladzijde uit zou invullen. Dat bleek een uitdaging. Niet alleen omdat ze niet kan schrijven, maar ook omdat ze vrij matig in staat is tot gepaste antwoorden geven.
“Rosie, vertel maar, wat wil je later worden?” “NEE!”, riep Rosie. “Wat is je mooiste herinnering met dit meisje?” “NEE!” “Waar wil je ooit nog eens naartoe?” “NEE!” Ik kan niet anders zeggen: mijn dochter werkte echt waardeloos mee. Ik bedacht dus zelf maar iets. Je kunt nu wel raden welk vierletterwoord er achter de vraag ‘wie is je grootste held?’ staat. En nee, het is niet ‘papa’.
Dat vertellen ze je er niet bij als je een kind krijgt, dat je twee jaar na dato al vriendenboekjes moet gaan invullen. Sowieso heb ik bij de opvang al met allerlei zaken te maken waar ik dacht pas in de schooltijd mee te maken te krijgen. Dingen als traktaties, schoolfotografen (of nou ja, opvangfotografen dus) en verzoeken tot voorlezen.
Afgelopen kerst werd ik ineens verrast met een lijst. Een lijst voor het kerstontbijt. Ik werd geacht mijn naam in te vullen bij een van de moeilijke gerechten. Gevulde eitjes bijvoorbeeld. Mijn kind was anderhalf! En ja, ik beschouw gevulde eitjes als moeilijk gerecht. Mocht je nu de zeer voorbarige conclusie trekken dat ik geen keukenprinses ben, dan kan ik niets anders dan je gelijk geven.
Natuurlijk doe ik alles braaf. Traktaties maken, voorlezen, gevulde eitjes maken en driehonderd opvangfoto’s bestellen voor de familie en aanverwanten. O ja, en vriendenboekjes invullen, dat doe ik ook braaf. Dus liep ik een week later met mijn kind naar de opvang met een ingevuld boekje onder mijn arm.
En ook een fiets onder mijn arm. De fiets die mijn kind laatst voor haar verjaardag kreeg. Het blijkt namelijk zo te zijn dat peuters die roepen dat ze willen fietsen daadwerkelijk maar 1% van de tijd op hun fiets zitten. De andere 99% van de tijd draagt de moeder in kwestie de fiets. Nu ik dit weet, zie ik ze ineens overal lopen: moeders met fietsen onder hun arm. Maar ook dát vertellen ze je er niet bij als je een kind krijgt.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.