Fotografie: Paulien van Beusekom
Toen ik Rosie ging ophalen van de opvang kreeg ik plots een vriendenboekje in mijn handen gedrukt. Dat kind is net twee. Het was de bedoeling dat zij daar een bladzijde uit zou invullen. Dat bleek een uitdaging. Niet alleen omdat ze niet kan schrijven, maar ook omdat ze vrij matig in staat is tot gepaste antwoorden geven.
“Rosie, vertel maar, wat wil je later worden?” “NEE!”, riep Rosie. “Wat is je mooiste herinnering met dit meisje?” “NEE!” “Waar wil je ooit nog eens naartoe?” “NEE!” Ik kan niet anders zeggen: mijn dochter werkte echt waardeloos mee. Ik bedacht dus zelf maar iets. Je kunt nu wel raden welk vierletterwoord er achter de vraag ‘wie is je grootste held?’ staat. En nee, het is niet ‘papa’.
Dat vertellen ze je er niet bij als je een kind krijgt, dat je twee jaar na dato al vriendenboekjes moet gaan invullen. Sowieso heb ik bij de opvang al met allerlei zaken te maken waar ik dacht pas in de schooltijd mee te maken te krijgen. Dingen als traktaties, schoolfotografen (of nou ja, opvangfotografen dus) en verzoeken tot voorlezen.
Afgelopen kerst werd ik ineens verrast met een lijst. Een lijst voor het kerstontbijt. Ik werd geacht mijn naam in te vullen bij een van de moeilijke gerechten. Gevulde eitjes bijvoorbeeld. Mijn kind was anderhalf! En ja, ik beschouw gevulde eitjes als moeilijk gerecht. Mocht je nu de zeer voorbarige conclusie trekken dat ik geen keukenprinses ben, dan kan ik niets anders dan je gelijk geven.
Natuurlijk doe ik alles braaf. Traktaties maken, voorlezen, gevulde eitjes maken en driehonderd opvangfoto’s bestellen voor de familie en aanverwanten. O ja, en vriendenboekjes invullen, dat doe ik ook braaf. Dus liep ik een week later met mijn kind naar de opvang met een ingevuld boekje onder mijn arm.
En ook een fiets onder mijn arm. De fiets die mijn kind laatst voor haar verjaardag kreeg. Het blijkt namelijk zo te zijn dat peuters die roepen dat ze willen fietsen daadwerkelijk maar 1% van de tijd op hun fiets zitten. De andere 99% van de tijd draagt de moeder in kwestie de fiets. Nu ik dit weet, zie ik ze ineens overal lopen: moeders met fietsen onder hun arm. Maar ook dát vertellen ze je er niet bij als je een kind krijgt.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Emoties kunnen je dag maken of breken, en soms voelt het alsof je verdwaalt in een eindeloze doolhof van gevoelens. Maar stel je eens voor dat je als kind gezonde manieren heeft ontwikkeld om die wirwar te ontrafelen. Dat noemen we emotionele intelligentie: het vermogen om je eigen emoties te herkennen, te benoemen en te […]
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
De hoogzwangere Anouk Maas (38) heeft zich op Instagram uitgesproken over een opvallende ervaring tijdens een concertbezoek. Ze was verbaasde zich over het gedrag van haar medebezoekers.