Tara: ‘Mag je opscheppen over bevallen zonder pijnbestrijding?’
Zoals je in mijn allereerste column voor deze site hebt kunnen lezen is mij een thuisbevalling zonder pijnbestrijding overkomen. Dat had ik van tevoren nooit verwacht.
Niet alleen omdat er met koeienletters ‘ziekenhuis’ in mijn geboorteplan stond, ook omdat ik nogal een mietje ben. Nu is het niet zo dat ik tijdens mijn bevalling ineens geen mietje meer was. Integendeel. Ik heb aanhoudend leuzen als ‘ik wil een ruggenprik, verdoof me, help, doe iets, geef me pijnbestrijding’ geroepen. Daar werd alleen niks mee gedaan, want ik was thuis en er was geen tijd om naar het ziekenhuis te gaan, omdat de baby er al uit kwam. Dat is dan ook hetgeen dat me gered heeft: dat die baby er vrij snel uit kwam. Overigens werd ik wél vlak na de geboorte door de verloskundige verdoofd omdat ik gehecht moest worden. Wat had dat eigenlijk te betekenen? Had ze die spuit niet eerder uit haar tas kunnen halen?
Pochen met pijn
Desalniettemin, ik ben bevallen zonder pijnbestrijding en omdat me dat nu toch overkomen is, is het natuurlijk heerlijk om dat te pas en te onpas te roepen. ‘Ben je nerveus voor die wortelkanaalbehandeling?’ ‘Zie je op tegen het bloedprikken?’ ‘Ben je niet bang dat een tatoeage op die plek pijn doet?’ ‘Tsss, pfff, ik ben bevallen zonder pijnbestrijding hoor. Dit is niks.’ Om vervolgens door de grond te gaan bij die tattooshop/tandarts/bloedprikpoli, natuurlijk.
Geen ruggengraat
Tussen de weeën door schoot deze gedachte ook door mijn hoofd: ik ga nooit meer klagen over kleine pijntjes. Menstruatiekramp, migraine of keelpijn: mij zou je niet meer horen. Ik had nu een bevalling meegemaakt, ik wist nu wat echte pijn was. Een mooi streven, ware het niet dat ik er binnen een paar uur al op terugkwam. Toen de verdoving van het hechten was uitgewerkt. Sowieso is het niet zo’n heel gunstig moment om je allerlei heldhaftige zaken voor te nemen als de kraamweek zich aandient. Ik klaagde die week meer dan ooit over pijntjes. Aangaande die hechtingen, maar ook vanwege fijne zaken als stuwing, naweeën en tepelkloven. En wist je dat je heel veel spierpijn kunt overhouden aan een bevalling? Ik had gek genoeg spierpijn in mijn bovenrug. Misschien omdat ik geen ruggengraat heb. Het heldhaftige streven was dus snel van de baan.
Nieuw streven
Inmiddels heb ik er een nieuw heldhaftig streven bij. Als ik ooit nog een kind krijg, wil ik weer thuis bevallen zonder pijnbestrijding. Vooral omdat ik als de dood ben dat mijn baby ter wereld komt in een rijdende auto. De eerste kwam nogal snel, zeg maar. En tweede baby’s komen vaak nog sneller dan eersten. Me bevallend richting het ziekenhuis verplaatsen lijkt me risicovol. Maar tegen de buitenwereld zeg ik liever dingen als: ‘Ik weet nu hoe het is.’ En: ‘Het is me al een keer gelukt, dus een tweede keer lukt me ook wel’. De waarheid is dat ik op het moment suprême natuurlijk weer net zo hard om een prik ga schreeuwen. En ik weet nu dat ze er gewoon een in haar tas heeft zitten. Deze miet foppen ze niet.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (11 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
