Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Oké, wat vind jij? Een goede vriend en ik hadden van de week een stevige discussie over zijn nieuwe liefde en al gauw liepen de gemoederen hoog op. Hij heeft op Tinder namelijk een knappe vrouw met jonge kinderen aan de haak geslagen. Helemaal verliefd. Alleen, zij heeft nog niet zo lang geleden de relatie met haar ex verbroken en ze gaat nog zo goed om met hem dat ze, in het belang van hun kinderen en om met z’n allen tijd door te brengen, soms nog bij elkaar in bed slapen.
Zonder seks of intimiteit, heeft ze die vriend verzekerd, maar voor de kinderen om langzaam te wennen en omdat ze het voor de kinderen stom vindt dat papa, als hij er is, op de bank moet slapen. Momenteel verblijft hij vaak bij vrienden, want hij heeft nog geen eigen huis. En omdat haar bank niet heel groot is en zijn benen flink uitsteken, slaapt hij als hij als ze bij elkaar zijn dus naast haar.
Mijn vriend wordt daar alleen zo stikjaloers en onzeker van dat hij ruzie met zijn nieuwe liefde maakt en haar zelfs verboden heeft nog met haar ex in een bed te liggen. Ook als daar helemaal niets gebeurt. Ik vind dat dus dom en het begin van het einde van zijn nieuwe liefde. Die vriend en ik stonden dus zo recht tegenover elkaar qua mening dat we besloten het onderwerp maar even te laten rusten.
“Hij is zo jaloers en onzeker dat hij haar verboden heeft om nog met haar ex in een bed te liggen”
Ondertussen maalde het de afgelopen dagen door in mijn hoofd, want ik vind: als je nieuwe geliefden bent en de omstandigheden zijn zo dat die ex (nog) geen plek heeft om te slapen anders dan bij jou en de kinderen, het prima is dat je bij elkaar onder de lakens kruipt. Dat is elkaar vertrouwen omdat je geliefden bent.
Lees ook – Patricks goede voornemen: ‘Meer uitgelachen worden door mijn kinderen’ >
Ik wil graag geloven in elkaar blind kunnen vertrouwen als ik met iemand een liefdesavontuur aanga. Al gaat mijn partner met haar beste vriend, een collega of een ex op vakantie of een weekendje weg, naar een feestje of wat dan ook, wie ben ik dan om te twijfelen aan hun intenties? Dat heet toch liefde? Vertrouwen geven en niet meteen ‘het ergste’ denken. Natuurlijk maak je er van tevoren afspraken over. In de ene relatie is monogamie heel belangrijk en in de andere niet. Dat stel je samen af.
En als je grote problemen hebt je partner te vertrouwen is dat in zo’n geval dan niet vooral een kwestie van ‘zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten’? Als je zelf opgewonden raakt van een vertrouwd lijf naast je en je twijfelt of je jezelf in bedwang kunt houden en dus eigenlijk geen vertrouwen hebt je eigen gedrag in zo’n situatie dan zul je je nieuwe partner wellicht ook niet vertrouwen.
En als je slechte herinneringen hebt aan vorige geliefden die misschien wel de afgesproken regels aan hun laars lapten, wil dat niet zeggen dat iedereen dat doet. Hoe mooi als je een nieuwe liefde ontmoet en je geeft diegene de ruimte om – voor de kinderen – nog die verbinding te maken met je ex en zo een warme liefdevolle situatie voor iedereen te creëren? Ik wens het iedereen toe.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.