Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column op put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Echt, als vader van twee prachtige dochters moet me iets van het hart. Het is een vraag die ik al een tijdje stel en steeds vaker hardop: Waarom protesteren meisjes en vrouwen niet tegen het toenemend aantal toiletruimtes dat ze moeten delen met het mannelijk geslacht? En laat ik het over kleedkamers en douches maar niet eens hebben. Feit is dat er bij steeds meer toiletruimtes geen mannetje of vrouwtje meer op de deur staat, maar iets als genderneutraal. Met als gevolg dat iedereen op dezelfde pot zijn behoefte doet. Ik zie het op events waar ik kom, bij sommige werkgevers en zelfs op scholen. Jongens, meisjes, vrouwen, mannen en iedereen die zich tot beide of juist geen van beide groepen rekent is veroordeeld tot dezelfde openbare wc-ruimte. Hoe smerig!
Lees ook – ‘Doodnormaal om mijn kinderen tot -10 buiten te laten slapen’ >
Kijk, zelf ben ik een man en met mijn herinnering aan de (lichte) smetvrees die ik ooit had ga ik in het openbaar nog altijd niet op een bril zitten. In het openbaar plas ik vooral staand en raak ik bij voorkeur zo min mogelijk aan, maar als vrouw kun je vaak niet anders. Toch? Of hangen jullie allemaal met één hand tegen de muur en jullie billen in de lucht boven de pot en trainen jullie je bovenbeenspieren zo om niet te hoeven gaan zitten tijdens een bezoek aan het kleinste kamertje? En als jullie dat niet doen, hoe vinden jullie het dan dat je iedere werkdag, iedere stapavond of ieder museumbezoek een paar keer in de spetters van het halve bedrijf, café of museumpubliek (oftewel minder frisse en slecht richtende mannen) moet gaan zitten?
Veel scholen en bedrijven staan onder druk door de wokewind die door het land waait en natuurlijk is het oprecht fijn als iedereen, man, vrouw of non-binair zich gewaardeerd en gezien voelt. Maar als meisje of vrouw de wc moeten delen met jongens en mannen, ik zou het niet willen. Jullie wel?
Het verbaast me oprecht dat ik zelden tot nooit iemand hoor protesteren. Op een tentoonstelling in Amsterdam waar ik laatst was heb ik er een tijdje naar staan kijken; vrouwen en mannen die in de rij stonden voor hetzelfde toilet. Niemand hoorde ik erover. Om beurten gingen ze naar binnen. Denk ik dan zo gek of is er iets anders aan de hand? Durven mensen zich niet uit te spreken uit angst voor een stempel misschien? ‘Niet woke genoeg’, ‘discriminerend’, ‘seksistisch’, ‘genderonvriendelijk’? Want in mensen een negatief stempel geven zijn we beter dan ooit vandaag de dag. Geen idee.
“Durven mensen zich niet uit te spreken uit angst voor een stempel misschien? ‘Niet woke genoeg’, ‘discriminerend’, ‘seksistisch’, ‘genderonvriendelijk’?”
In de drang naar inclusiviteit worden juist vrouwen op deze manier buitengesloten is mijn mening. Hun belang en behoefte aan hygiëne lijkt in elk geval ondergeschikt aan het belang van een relatief kleine groep ‘anders’ voelenden. Om die groep die zich anders voelt te beschermen worden nu massaal vrouwenrechten geschaad. Geef mensen die zich niet traditioneel man of vrouw voelen een eigen ruimte. Het is toch enorm in strijd met de vrijheid voor vrouwen en alles waar de Dolle Mina’s destijds voor streden dat vrouwen steeds minder eigen toiletruimtes en privacy hebben? Dat lijkt mij als man oprecht onprettig voor vrouwen.
Stel dat je, al dan niet voor het eerst, ongesteld bent, je maakt je pakketje maandverbandjes open en het kraakt en even verderop staat een biologische man, die zich vrouw voelt, gezellig mee te kijken. Dat klopt toch totaal niet of ben ik nou zo’n discriminerende, genderonvriendelijke seksist?
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.