Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column op Kek Mama put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Lees verder onder de advertentie
Mijn collega Carola liep van de week over de braderie in haar woonplaats. Kinderwagen aan de hand, zoontje van 3 op een tractor en dochter van 1,5 hobbelend achter zich aan. Een liefelijk tafereel van een moedereend met haar kuikentjes om zich heen die tussen de marktkraampjes en de voor de gelegenheid opgetrommelde tractoren rondkijken. Niets aan de hand.
Lees verder onder de advertentie
Doemscenario’s
Carola kijkt heel even naar een kraampje, een fractie van een seconde maar. En als ze weer naar haar kids blikt: dochtertje weg! Haar hart maakt een sprongetje! Links niet! Rechts niet! Nu vliegen haar ogen over de omgeving. Dit kan niet waar zijn. Razendsnel gaan haar gedachten alle mogelijkheden af. Doemscenario’s dringen zich aan haar op. Voorbijrijdende auto’s, een gek die haar heeft mee gegrist? OMG, niet in paniek raken nu! Vliegensvlug informeert ze een gezin in de buurt en laat haar zoontje bij hen achter. Van moedereend naar kip zonder kop in een paar seconden.
Ze belt haar moeder, kijkt meermaals op dezelfde plek en rent buiten zinnen en doodongerust van a naar b en laat omstanders een recente foto zien. Nergens haar meisje. Lieve mensen komen helpen. Ze roepen haar om. Maar er zijn ook mensen met nare opmerkingen. ‘Jij bent de baas, hè! Jij bent de baas!’ En ondanks al het liefs dat mensen zeggen, blijven de veroordelende opmerkingen hangen. Was ze dan een slechte ouder? Even later vond iemand haar dochtertje. Totaal overstuur, en zij ook. ‘Toen ik haar weer in mijn armen sloot kwam alle doodsangst eruit’, vertelt Carola, ‘huilen, huilen dat ik deed. Het leek wel een filmscene. Ken je dat gevoel dat je je telefoon kwijt bent? Nou dat, maar dan twintig keer zo erg.’
Herkenbaarheid
Haar verhaal zit me de rest van de middag als een steen in mijn keel. Herkenbaarheid. Steeds sta ik met mijn kleine meisje van toen 3 weer in de Hema in Amstelveen. Ik zie een mintgroene handdoek, ik weet de kleur nu nog. Ik buk en kijk om me heen; weg dochter! Vlug check ik het gangpad, niets! De volgende, niets! De tent met rookworsten, niets! Nu begin ik te rennen langs de paden. Niets, niets, niets, niets! Help, ik word gek. Ze lijkt wel in de lucht opgelost. Wat te doen? Ze is er niet meer. Mensen kijken als ik over de grond kruip en onder de rekken loer. Hoe dan?
“Ze lijkt wel in de lucht opgelost. Wat te doen? Ze is er niet meer”
Lees verder onder de advertentie
Opeens herinner ik me plots dat ze iets mompelde over de helikopter. Maar… die staat aan de andere kant van dit enorme winkelcentrum! Ga ik de plek loslaten waar ze voor mijn gevoel móét zijn en steek ik over? Sprintend en scannend ren ik door de gangen. Tot bij de helikopter. Daar zak ik op mijn knieën, van schrik, van blijdschap, van boosheid. Daar zit ze, achter het stuur, een beetje pruttelgeluidjes te maken met haar mond. Uitgeput neem ik haar mee. Ik voel me schuldig.
Als ik het aan mensen vertel blijkt iedereen zoiets weleens mee te maken, maar ook dat er negatieve reacties komen. ‘Je had haar gewoon niet los moeten laten lopen,’ ‘Je raakt je kind toch niet kwijt?!’ Ik hoorde ze ook allemaal. En dat is zonde wat mij betreft. Waar is dat oordelen goed voor, mensen?
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.