Patrick barstte in woede uit tegen zijn kind: is zijn schuldgevoel terecht?

Wat een klotegevoel. Ik ben net zo kwaad geworden door het gedrag van een van mijn kids dat ik uit woede de reep chocolade waar het om ging tegen de muur kapotgesmeten heb. Ik sloof me voor hen uit en mijn grenzen zijn rekbaar. Papa, mogen we een ijsje? Tuurlijk. Papa, mijn witte blouse zit in de was en ik heb hem NU nodig. Kun jij per direct alles uit je handen laten vallen?! Uiteraard. Papa, het regent. Kun jij me naar school/basketbal/theater/mijn vriendinnen/het hang out-veldje/de supermarkt/je grootmoeder brengen? Mogen we een hond en ja dan gaan we haar èèècht zelf uitlaten… not. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Dankbaarheid

Natuurlijk heb ik alles voor hen over en ben ik de liefdevolle vader die ik hen toewens. Ik kan niet anders. Daar verwacht ik geen complimenten voor en tegelijk, ja tegelijk zou wat dankbaarheid van hen fijn zijn. Want beseffen dat je dankbaar bent is de sleutel tot je gelukkig voelen is mijn overtuiging. Lees die nog een keer en laat hem binnenkomen: Beseffen dat je dankbaar bent is de sleutel tot je gelukkig voelen. En die les aanreiken is zo’n beetje de essentie van alles wat ik doe op deze aardbol; de kans zo groot mogelijk maken dat mijn kinderen gelukkig zijn en uitgroeien tot evenwichtige jongvolwassenen die het leven vieren in voor- en tegenspoed.

Hoe kan het dan dat ik me soms toch zo laat meevoeren op mijn irritaties en emoties dat ik ‘compleet de pan uit’ kan flippen als ze aanhoudend lak hebben (het zijn pubers, I know) aan alles wat ik voor hen doe?!

Afscheid

Een van de kids had deze week zijn afscheid van de basisschool. Om dat te vieren ging de hele klas op de laatste ochtend samen picknicken in het park. Mijn boef fantaseerde al dagen over de lekkere dingen die hij mee zou nemen. Al zijn favoriete dingen noemde hij op; frikandelbroodje, chocolade, donuts. Dus toen ik de middag voor de picknick in de supermarkt was voelde ik een vlaag van dankbaarheid voor zulke leuke kids opkomen en kocht ik al die dingen die mijn kuikentje zo heerlijk vindt.

Lees ook – ‘Ze vlogen me in als Herman de superstier’

Eenmaal thuis, bleek dat he-le-maal niet goed. Hij had het zelf willen halen. Dus die gooide boos zijn kont tegen de krib. Ik schraapte mijn geduld bij elkaar en probeerde hem te bereiken. Maar wat ik ook deed hij werd alleen bozer en onredelijker. En toen bleek dat hij gewoon maar vast het blikje drinken zonder te vragen op had gemaakt, en op het punt stond de reep chocolade aan te breken – omdat hij zo zelf toch nieuwe ging halen – welde een golf van boosheid in me op. Ik griste de reep van de bank en smeet die scheldend tegen de muur. Een regen van chocola daalde neer.

“Ik griste de reep chocola van de bank en smeet hem met volle kracht tegen de muur”

Nu even niet

Onze Labradoodle dook er meteen op en daarvan ging zoonlief nog meer in de stress. Vanaf de dag dat we Luna hebben is het mantra hier ‘Pas op, honden kunnen doodgaan aan chocola!’ Een ander mantra dat ik leef is ‘Nooit het huis verlaten zonder het goed te maken’ na een ruzie. Maar nu even niet! Om rustig te worden stapte ik in de auto. En op dat moment, of eigenlijk al tijdens het schreeuwen zelf, kwam dat rotgevoel van schuld en bezorgdheid. Heb ik hem nu beschadigd?

Nogmaals, ik hoef geen medaille, maar ik wil ook graag gezien worden, juist door diegenen die het allerdichtst bij me staan. En als dat dan niet gebeurt schreeuwt het kind in mij ook juist tegen hen die zo dicht bij me staan het hardst. Zoetzure ironie. Nou Jeugdzorg, kom d’r maar in…

PS: Ik lijk wel schizofreen, het ene moment kan ik kwaad zijn en het volgende vervuld van liefde. Net na de uitbarsting ontving ik de bevestiging dat mijn zoon en ik naar de Zwarte Cross gaan. Dat doen we al jaren, een prachtige en zelfs ontroerende traditie. Dus toen ik hem appte met Zaterdag gaan we naar de Zwarte Cross, mister, kus pap en ik daar (lul) achter zette, kreeg ik niet alleen lach-smileys maar ook kus-emoticons terug. Alles was weer goed. Op dat knagerige gevoel diep in mij na.