Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik overdrijf niet, maar het hele jaar door weet ik precies hoeveel dagen het nog duurt voor het kerst is. Niet omdat ik dat zelf zo graag bijhoud, maar omdat ik een dochter heb die – jawel – kerstverslaafd is. Dat lijkt onschuldig, maar dat is het niet. Die kijkt het hele jaar uit naar 25 en 26 december en roept op de gekste momenten; tijdens het paasontbijt, op een zonnig strand in juli of op een willekeurige ochtend in april, augustus of oktober voor mijn part dat het nog 237, 148 of 42 dagen is tot kerst. Ik ben daar regelmatig even klaar mee. En ik ben niet de enige bij ons thuis.
Vaak tot groot ongenoegen van de overige gezinsleden zet mijn meisje in de auto ongevraagd Driving Home For Christmas of Flappie op. Dat roept in februari – als ik in de illusie verkeer dat ik voorlopig weer even van al die shitnummers af ben – flinke aversie en zelfs moordneigingen op. Ook durf ik er al mijn geld op te zetten dat wij in de straat standaard de eersten zijn met een kerstboom in huis. Half november
staat ie. Nog voor de Sint in het land is. Geen idee hoe ze aan die fascinatie gekomen is, maar hoe kom je eraf? Als liefhebbende vader gun ik haar haar pleziertjes, hobby’s en voorpret natuurlijk, en ik ga daarom in veel fratsen met haar mee, maar je kerstverlanglijstje aan de ijskast hangen in mei, het voelt wat vroeg.
“Ik ga in veel fratsen met haar mee; maar je kerstlijstje aan de ijskast hangen in mei? Het voelt wat vroeg”
Om haar wat tegemoet te komen hebben we afgesproken dat ze in de decembermaand lekker de hele tijd en onbeperkt van die kitscherige kerstfilms op Netflix mag kijken, maar niet eerder. Een maand in een christmas frenzy leven trek ik net, maar niet langer. Het is op dit moment dan ook kerstspitsuur bij ons thuis. Kransjes als snack, foute kersttruien, zelfs Luna, onze Labradoodle draagt er een. Elke dag is ze bezig met cadeautjes en het sturen van appjes met daarin toevoegingen aan haar verlanglijstje.
Ik veer deze dagen mee, en tegelijk ben ik als de dood dat ze straks ook van die treintjes in de huiskamer wil met van die alpendorpjes met lichtjes in de huizen of van die lichtgevende rendieren op de gevel van het huis. Want hoeveel ik ook van haar hou, daar trek ik de grens. Tot nu toe heeft ze die nog niet ontdekt. Ooit woonden we in Tuindorp Oostzaan, in Amsterdam-Noord en daar veranderen de mensen hele straten in lichtshows vol op beweging reagerende kerstmannen, engelen en toestanden. Met verbazing heb ik er jaarlijks rondgekeken. Misschien dat die tijd – Bloem woonde tot haar tweede in Tuindorp – deze kerstverslaving bij haar gezaaid heeft.
Lees ook – ‘Onze dochters probeerden ons te koppelen met een even sluwe als schattige list’ >
Nog maar een paar dagen tot noël/ Weihnachten/ navidad/ jul/ christmas, lieve mensen, afhankelijk
van wanneer je dit leest. En dan op de 27ste, hehe, eindelijk, zijn we weer een heel… etmaal van die
poespas af… Maar voor nu wens ik ook jou een fijne kerst in verbondenheid en waardevol gezelschap
toe!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.