‘Dit is een zeikcolumn’
Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Oke, deze columns zijn altijd eerlijk, reflectief en recht voor zijn raap. Schaamteloos. Ze moeten, nee, ze mogen iets oproepen. Een reactie, of juist niet. Allemaal prima. Iedereen mag vinden wat ie wil en reageren zoals hij of zij wil. Maar wat als ik – zoals nu – achter mijn scherm ga zitten en ik voel me zo leeg van al het zorgen voor de kinderen de afgelopen dagen, weken, maanden? Weet ik veel, jaren? Moet ik dat dan opschrijven? Wel zo eerlijk… niet alleen de hosannamomenten, ook de moeilijkere.
Compleet leeg
Ik zit hier en ben even compleet leeg. Op. Kaduuk. Chagrijnig tot op het bot. Even he-le-maal klaar met zorgen voor, het gekibbel onderling, de eeuwig rondslingerende schoenen, snoeppapiertjes, schooltassen, gebruikte borden, onderbroeken, de last minute smeekbedes om nununú nog even dit stapeltje kleren te wassen (lees; de inhoud van de complete kledingkast) om 22:00 uur ’s avonds), klaar met de gevechten om de afstandsbediening, klaar met steeds tegen de stroming in zwemmen (doe nou joh die typcursus, is superhandig voor de rest van je leven) en klaar met mijn mantra’s gericht aan die gasten hier om juist meer met elkaar mee te denken in plaats van elkaar dwars te zitten. Drie tv-projecten door elkaar heen en wat columns tussendoor helpen wellicht ook niet.
“Ik ben even compleet leeg. Op. Kaduuk. Chagrijnig tot op het bot”
Zelfzorg my ass
Terwijl ik hier zo zit te mokken zie ik schuin voor me de boekjes liggen die ik al sinds hun geboorte bijhoud voor alle kids hier. Die staan vol met mooie, lieve, gekke verhalen en voorzetten voor die schatjes om ze later op een onbewaakt moment of een moment dat ze even niet zo lekker in hun vel zitten misschien zomaar een klein beetje te helpen een betere versie van zichzelf te worden. Als mogelijke beginnetjes van een reis vol nieuwe zelf- en levensinzichten. Dat gun ik hen. En dat gun ik iedereen. Behalve mezelf. Die vergeet ik. Ik ga door en stop nooit. Zelfzorg my ass. Ik sla het boekje open en lees. Ergens op een pagina in het midden.
Het leven is veel leuker als je anderen helpt. Zomaar. Zonder daar iets voor terug te verwachten. Maar net zo belangrijk; vergeet jezelf niet!
Ik glimlach, smalend. Makkelijk lullen tegen iemand anders. Doe zelf dan, eikel.
Elkaar helpen
Op een gekke manier voel ik me meteen al iets lichter. Die tips en voorzetten zijn niet alleen voor de kinderen hier. Ze werken ook voor mezelf. En wie weet voor wie dan ook! In deze tijden van idiote ontwikkelingen en situaties op het wereldtoneel is het onmetelijk belangrijk om elkaar te helpen en een beetje op elkaar te passen. Zitten de mensen om je heen wel goed in hun vel? Luister je wel naar jezelf? Zit iets je dwars of heb je nog iets goed te maken met iemand? Wat houd je tegen? Je gelijk? Waarom geef je dat niet op? Wat moet je met je gelijk? Op de schoorsteenmantel zetten? Mensen zijn bereid te
sterven voor hun gelijk, kijk maar naar het 8 uur Journaal.
Maar ik wens iedereen, mijn kids hier, mezelf, jou, jouw kinderen het vermogen toe om boosheid, angst, aannames en vooroordelen los te laten en te verbinden. Zomaar omdat het kan. Niet elkaar online/op straat/in de Tweede Kamer de huid volschelden omdat je anders over dingen denkt dan die ander. Help een ander, zomaar, zonder er iets voor terug te verwachten. Wanneer heb jij zomaar iemand geholpen zonder dat er voor jezelf iets in zat?
