Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik kom net van een condoleance van een belangrijke jeugdvriend en ik denk aan het verdriet dat ik zag bij zijn moeder en zusjes. En tegelijk aan al die vaders en moeders en gezinnen die een kind, een broer of zus moeten missen. Als ouder zou je sowieso nooit je kind moeten overleven.
Boyke was zijn naam. Hij was een zoon van de straat. Ooit, we waren kinderen nog, leerden we elkaar kennen op het voetbalveld, vele avonturen volgden, maar ieder gaat zijn eigen weg. Op die van Boyke stikte het van de demonen. Langzaam aten ze de lieve en tegelijk stoere jongen die hij was op, tot hij het kort geleden van hen verloor en geen uitweg meer zag.
Lees ook – ‘Is het gek als een man zijn vriendin verlaat als ze hem ‘erin luist’ met een baby?’ >
Voor ieder van mijn kindjes houd ik boekjes bij, met bijzondere verhaaltjes over hun jongste jaren. Ik zet er ook levenstips in, voor later. Een van die tips luidt: ‘Ken jij op dit moment iemand die je eigenlijk nog wilt bellen, met wie je nog contact wilt maken, om iets goed te maken, iets uit te spreken of om zomaar even aan te raken, en bij wie je dat om een of andere reden steeds maar niet doet? Wat houdt je tegen en hoe zou je je voelen als je nu zou horen dat diegene er niet meer is? Maak verschil.’
Ik leer mijn kinderen om die contacten wel te maken, wel dat verschil te maken, even iets liefs te zeggen of te sturen, af te spreken en zomaar aan te raken. Voor mijn gevoel zeg ik het vaak tegen dovemansoren, want ze zijn zo jong dat ze nog compleet in hun kinderbubbels zitten. Ik hoop vurig dat er iets blijft hangen voor later. Want zoiets als wat een oud-collega van me ooit overkomen is gun je niemand. Die had ruzie met zijn vriend en zakenpartner en zonder nog iets te zeggen gingen ze uit elkaar. De vriend verongelukte die avond en nooit konden ze het nog goed maken.
Voor mij was Boyke iemand met wie ik graag nog eens contact had gemaakt, even naar hem luisteren, hem ergens mee helpen, een schouder bieden, het gevoel geven dat hij niet alleen was, want in zijn leven was – ondanks dat hij van superlieve huize kwam – hulp altijd dringend gewenst. Hij was immer op zoek naar geld om zijn grillen te stillen.
Achter zijn problemen zat nog altijd het jongetje, de zoon, het broertje, de vriend verscholen die hij ooit was. Het kind dat we allemaal geweest zijn en zoals de meesten op dit platform ze zelf thuis hebben. Ieder met zijn eigen dromen en tekortkomingen. Maar ik was blind door wat ik zag. En nu is het te laat.
Dus de voor de hand liggende vraag is; hoe zit dat bij jou? Bij wie in jouw leven kun jij een groot verschil maken door een klein gebaar, een handreiking of een lief berichtje? En, wat houd je tegen?
Wees lief voor elkaar. Nu het nog kan.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.