Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Veel ouders zeggen trots: “Ik zou voor mijn kinderen sterven.” En eerlijk, dat klinkt natuurlijk heel
groots en heroïsch. Maar als ik er wat langer op kauw, is het ook een beetje een lege huls. Want ja, sterven kan iedereen. Het is één keer een knoop doorhakken en hop: exit toneel. Klaar. Leven voor je kinderen, dát is pas een uitdaging.
Leven betekent dat je je eigen trauma’s, krassen, onopgeloste familie-ellende en onverwerkte liefdesverdriet onder ogen durft te zien. En dat is een stuk minder Instagramwaardig dan een heldhaftige uitspraak op een regenachtige donderdagmiddag.
Kijk, kinderen zijn net kleine sponsjes met pootjes. Ze zuigen alles op: je blijdschap, je angsten, je patronen, je zwijgende woede. Denk je dat ze het niet merken als jij stiekem al jaren rondloopt met
die ene onverwerkte ruzie met je moeder? Spoiler: ze merken het. En ze nemen het mee. Niet in hun
rugzak, maar in hun zenuwstelsel. En zo gaat de stoelendans van generaties door. Willen we echt een mooiere, lievere wereld voor onze kinderen? Dan zullen we zelf de diepte in moeten. Niet in de speeltuin, maar in ons eigen binnenste. Dat is niet gezellig, niet makkelijk, en meestal ook niet geschikt voor social media. Maar o zo nodig. Doe eens een familieopstelling, bijvoorbeeld. Ja, dat klinkt zweverig. En nee, je hoeft er niet meteen je hele vriendenkring voor uit te nodigen. Maar het kan verhelderend zijn om te zien dat je eigenlijk al dertig jaar lang de ruzie van je opa met zijn broer aan het meeslepen bent. Of dat je je dochter voortdurend corrigeert omdat je eigenlijk je eigen kindertijd nog wilt repareren. Want ook jij hebt een deel van de shit die je meedraagt van jouw ouders meegekregen zonder dat je het in de gaten had. Ga eens naar een psycholoog. Die mensen bestaan niet voor niets. Of probeer ademwerk, meditatie, een psilocybine-ceremonie (nee, dat is geen paddo-tripje in de kelder van je neef, maar een serieuze reis met begeleiding).
Wat je ook kiest: doe íets. Want anders laat je je kinderen zwemmen in jouw onverwerkte shit. En geloof me: ze hebben genoeg aan hun eigen struggles. Ze hoeven die van jou er echt niet bij. En natuurlijk, ik hoor je denken: “Ja maar, ik heb toch ook gewoon m’n best gedaan?” Klopt. Maar goedbedoeld trauma doorgeven is nog steeds trauma doorgeven. Dus: stop met die doodsheldhaftige uitspraken. Dat jij bereid bent te sterven voor je kinderen is mooi, maar het gaat ze veel meer helpen als je besluit écht te léven. Door de modder heen. Met tranen, confrontaties, misschien wat gesnotter bij een therapeut. Het fijne is, je voelt je na het aankijken zelf ook een stuk lichter en gegrond. Het is moeilijk, ja en tegelijk ook het mooiste cadeau dat je kunt geven: een schonere start- en levenslijn. Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: dat onze kinderen later zeggen, “Mijn ouders… die hebben het niet perfect gedaan. Maar ze hadden wél de ballen om hun eigen rommel op te ruimen.” En dat, lieve ouder, vind ik pas écht liefde.
PS: dit is geen statement dat zegt dat jij het als ouder onder de huidige omstandigheden niet goed doet. Het zegt dat als je je trauma’s niet aankijkt, er nog zoveel meer ruimte is voor moois in jouw leven en dat van je kind en dat wens ik jou, je kind, je omgeving en de wereld toe. Fijne week.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.