Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Veel ouders zeggen trots: “Ik zou voor mijn kinderen sterven.” En eerlijk, dat klinkt natuurlijk heel
groots en heroïsch. Maar als ik er wat langer op kauw, is het ook een beetje een lege huls. Want ja, sterven kan iedereen. Het is één keer een knoop doorhakken en hop: exit toneel. Klaar. Leven voor je kinderen, dát is pas een uitdaging.
Leven betekent dat je je eigen trauma’s, krassen, onopgeloste familie-ellende en onverwerkte liefdesverdriet onder ogen durft te zien. En dat is een stuk minder Instagramwaardig dan een heldhaftige uitspraak op een regenachtige donderdagmiddag.
Kijk, kinderen zijn net kleine sponsjes met pootjes. Ze zuigen alles op: je blijdschap, je angsten, je patronen, je zwijgende woede. Denk je dat ze het niet merken als jij stiekem al jaren rondloopt met
die ene onverwerkte ruzie met je moeder? Spoiler: ze merken het. En ze nemen het mee. Niet in hun
rugzak, maar in hun zenuwstelsel. En zo gaat de stoelendans van generaties door. Willen we echt een mooiere, lievere wereld voor onze kinderen? Dan zullen we zelf de diepte in moeten. Niet in de speeltuin, maar in ons eigen binnenste. Dat is niet gezellig, niet makkelijk, en meestal ook niet geschikt voor social media. Maar o zo nodig. Doe eens een familieopstelling, bijvoorbeeld. Ja, dat klinkt zweverig. En nee, je hoeft er niet meteen je hele vriendenkring voor uit te nodigen. Maar het kan verhelderend zijn om te zien dat je eigenlijk al dertig jaar lang de ruzie van je opa met zijn broer aan het meeslepen bent. Of dat je je dochter voortdurend corrigeert omdat je eigenlijk je eigen kindertijd nog wilt repareren. Want ook jij hebt een deel van de shit die je meedraagt van jouw ouders meegekregen zonder dat je het in de gaten had. Ga eens naar een psycholoog. Die mensen bestaan niet voor niets. Of probeer ademwerk, meditatie, een psilocybine-ceremonie (nee, dat is geen paddo-tripje in de kelder van je neef, maar een serieuze reis met begeleiding).
Wat je ook kiest: doe íets. Want anders laat je je kinderen zwemmen in jouw onverwerkte shit. En geloof me: ze hebben genoeg aan hun eigen struggles. Ze hoeven die van jou er echt niet bij. En natuurlijk, ik hoor je denken: “Ja maar, ik heb toch ook gewoon m’n best gedaan?” Klopt. Maar goedbedoeld trauma doorgeven is nog steeds trauma doorgeven. Dus: stop met die doodsheldhaftige uitspraken. Dat jij bereid bent te sterven voor je kinderen is mooi, maar het gaat ze veel meer helpen als je besluit écht te léven. Door de modder heen. Met tranen, confrontaties, misschien wat gesnotter bij een therapeut. Het fijne is, je voelt je na het aankijken zelf ook een stuk lichter en gegrond. Het is moeilijk, ja en tegelijk ook het mooiste cadeau dat je kunt geven: een schonere start- en levenslijn. Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: dat onze kinderen later zeggen, “Mijn ouders… die hebben het niet perfect gedaan. Maar ze hadden wél de ballen om hun eigen rommel op te ruimen.” En dat, lieve ouder, vind ik pas écht liefde.
PS: dit is geen statement dat zegt dat jij het als ouder onder de huidige omstandigheden niet goed doet. Het zegt dat als je je trauma’s niet aankijkt, er nog zoveel meer ruimte is voor moois in jouw leven en dat van je kind en dat wens ik jou, je kind, je omgeving en de wereld toe. Fijne week.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Leerkrachten weten: de start van het schooljaar is het moment om goede gewoontes aan te leren die kinderen later in de klas flink vooruit helpen.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
Het zomerseizoen van Een Huis Vol loopt bijna op z’n eind, maar niet zonder een laatste dosis gezelligheid en bijzondere momenten bij de familie Bakhcha.
We kennen ze allemaal: die ene vriendin die keer op keer verliefd werd op de verkeerde man. Charmante praatjesmakers, mysterieuze types of gewoon regelrechte bad boys. Volgens de sterren is dat geen toeval: sommige moeders hebben er simpelweg een handje van om steeds weer te vallen op het verkeerde type.
Weet je nog hoe jij de slappe opvoedpogingen om je heen bekeek en zwoer dat jij het anders zou doen? Niet volledig gelukt zeker? Tja, goed communiceren is nu eenmaal reuze moeilijk. Maar voor je het welzijn van je kind ook reuze belangrijk.