‘Ze noemden haar de slechtste moeder ter wereld’
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Wanneer ben je een slechte moeder? Je kind af en toe Sultana mee naar school geven omdat je vergeten bent paprika of iets dergelijks te kopen of ben je een slechte moeder omdat je echt zeker weet dat je nooit en te nimmer zal aanmelden om klassenmoeder te worden? Of als je ein-de-lijk met je beste vriendin een glas wijn drinkt, omdat je al drie maanden geen oog dicht hebt gedaan vanwege het feit dat je kind verborgen reflux had. En je compleet vergeten bent de babyfoon aan te zetten.
Lees ook – ‘Hij stond laveloos in de kroeg toen ze plotseling zes centimeter ontsluiting bleek te hebben’ >
Of ben je een slechte moeder omdat je het badwater één keer vergeet te controleren en je kind in een veel te heet bad zet? Of ben je een slechte moeder omdat je vergeten bent dat baby’s rond een maand of acht gaan omrollen en je de val vanaf de commode met je voet kunt opvangen? Oké, dat laatste overkwam mij ‘gelukkig’ niet, maar mijn man. En ik bedoel ‘gelukkig’, omdat ik voor mijn gevoel de ik-ben-echt-de-slechtste-moeder-kaart al een paar keer had gespeeld.
Slechtste moeder ooit
Maar wat als de hele wereld je bestempelt als ‘de slechtste moeder’ ooit? Het overkwam de Australische Kathleen Megan Folbigg. Ze werd deze week vrijgesproken nadat ze 20 (!) jaar heeft vastgezeten. What happened? Haar vier kinderen zijn alle vier (!) overleden op zeer jonge leeftijd. Haar eerste kind overleed negentien dagen na de geboorte en in de jaren erna overleden ook haar drie andere kinderen. Als moeder was zij de verdachte en nadat ze haar dagboeken hadden gevonden werd ze in eerste instantie veroordeeld tot 40 jaar celstraf voor vier babymoorden.
(On)schuldig
Nu, 20 jaar later, stelden onderzoekers vast dat er wel degelijk sprake zou kunnen zijn van natuurlijke doodsoorzaken bij haar kinderen. Zo zijn ze erachter gekomen dat minstens twee van de vier kinderen een neurologische aandoening hadden en een derde kind vrijwel zeker ook. Hoe kon ze dan in eerste instantie veroordeeld worden? Dagboeken van de moeder dienden destijds als bewijs. Daarin schreef ze dat ze zich schuldig voelde en niet meer alleen durfde te zijn met haar kind. Ja, joehoe dat snap ik. Wij moeders voelen ons al schuldig als we een avond geen groente serveren. Oké, oké dan voel ík me schuldig. Maar dat we streng zijn voor onszelf en heel snel mom guilt ontwikkelen, is wel duidelijk geworden de laatste jaren.
“Dan verlies je niet alleen je vier kinderen en je zelfvertrouwen in een zeer korte periode, maar ook nog eens de steun van DE REST VAN DE WERELD”
Druk
Kijk, ik was er niet bij in Australië en ik ben ook geen aanklager of onderzoeker geweest in dit proces, maar als het waar is dat deze moeder de aller aller ALLER grootste pech (understatement) had in haar leven, dan is dit toch wel echt een horrorscenario. Dan verlies je niet alleen je vier kinderen en je zelfvertrouwen in een zeer korte periode, maar ook nog eens de steun van DE REST VAN DE WERELD. Wat een hell. Die twintig jaar zal Kathleen nooit meer terug krijgen, haar kinderen ook niet, maar misschien moeten we als maatschappij wat meer terughoudend zijn in het snel veroordelen van moeders, gebaseerd op aannames. De druk op moeders om perfect te zijn is al hoog genoeg. En dit tragische verhaal toont aan dat zelfs het meest hartverscheurende scenario niet altijd is wat het lijkt.
