Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Ziekenhuizen give me the creeps. Sterker nog, bij het binnenstappen geloof ik in een soort karma waarbij ik het universum oproep om me hartstikke dood te laten gaan. Niet de film van mijn leven speelt zich dan af in mijn hoofd, maar het nawoord dat eraan zit te komen. Ik word gebeld door de producers van Over Mijn Lijk, en mijn vrienden kijken me raar aan als ik het nummer Welcome to the Jungle van Guns N’ Roses graag wil als mijn kist wordt binnen gedragen. En deze gedachten razen allemaal al voorbij nog vóór ik me bij de receptie heb aangemeld. Nee, ziekenhuizen zijn niet bepaald de plek waar ik mijn OCD onder controle heb.
Het is warm vandaag en als de zon schijnt lijkt negatief nieuws nog depressiever. Wellicht omdat ik het ongelooflijk oneerlijk vind dat sommigen wel mogen blijven leven en anderen niet. “U komt voor een mammografie? Wat is uw geboortedatum?” De baliemedewerkster kijkt me strak aan, met boven haar ogen oogschaduw die harder blauw is dan de lucht buiten.
Als ik de afdeling radiologie op loop, voel ik mijn hart bonzen. Mijn borsten doen pijn – ik zit midden in mijn cyclus. En bij het idee dat ze straks worden platgewalst door een plastic plaat, maakt me boos op het patriarchaat. Want dat apparaat, dat is zéker door een man uitgevonden. En hij heeft het hoogstwaarschijnlijk niet getest met z’n leuter ertussen. Meteen daarna voel ik me schuldig dat ik niet gewoon dankbaar ben. Dat ik überhaupt op een veilige plek een mammografie kan laten maken.
De reden dat ik deze afspraak heb is wellicht wat vreemd. Want ik heb geen knobbel, maar niet een van mijn vriendinnen heeft borstkanker gehad. En dan kloppen de statistieken simpelweg niet in mijn hoofd en kan ik het niet loslaten. iets in de trant van: If you can’t spot the weirdo in the queue… it’s probably you.Goed, in my defence: drie jaar geleden heb ik een mammografie laten maken, en toen was er wel wat consternatie. Uiteindelijk bleken het cystes. Maar goed, in het kader van als ik toch al bezig ben met alles uitzoeken – mentaal én fysiek – plak ik deze er ook gewoon even aan vast.
De vrouw die mijn kleine borsten straks nog platter gaat maken, heeft een zacht karakter. Ze gaat achter me staan en vertelt hardop uit wat ze gaat doen. Ze maakt een kleine semantische fout en zegt: “Ik neem uw hand in mijn borst.” We lachen allebei. Maar ze gaat snel weer over tot de orde van de dag. Ze duwt me tegen de plaat, mijn wang koud tegen het plastic. Het apparaat zoemt en mijn borst wordt platgedrukt. Het doet me denken aan hoe mijn moeder vroeger bloemen droogde: tussen twee plankjes, en muurvast aangedraaid.
Het doet me denken aan hoe mijn moeder vroeger bloemen droogde: tussen twee plankjes, en muurvast aangedraaid
Het doet pijn. Niet alleen aan mijn borst, maar ook mijn schouder en nek worden meegezogen in dit ongemakkelijke houdingsdrama. Ik zit middenin mijn eisprong en als je al naar mijn tepels kijkt, doet het pijn. Ik moet mijn adem inhouden en vraag me af waarom sommige mensen tepelklemmen lekker vinden.
Voor die gedachte schaam ik me, en ben ervan overtuigd dat de mevrouw die me helpt een mindreader is. God, Patries, hou je gedachten eens in bedwang. Zie je, ik ben die weirdo!
Ze maakt de foto en herhaalt het met mijn linkerborst. Ze kijkt aandachtig naar de beelden. “U heeft veel klieren aan de zijkant, dus ik wil graag nog een paar extra foto’s maken.” O no…. In totaal worden mijn borsten zes keer platgewalst. Even later komt de radioloog met goed nieuws. Ik heb inderdaad veel klieren, maar geen dicht bindweefsel en de cysten kunnen geen kwaad. Check. Relaxt.
Ik loop naar buiten. De zon lijkt nét iets harder te schijnen. Zo. Dit kan ik ook weer van mijn lijstje afvinken. Nu heb ik weer tijd om me druk te maken over mijn scheiding, de toekomst, en waarom niemand ooit die mammografie-machine op z’n piemel heeft getest.
Eerder schreef Patricia over de Week van de Lentekriebels. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.