Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik heb een tatoeage. Een overblijfsel uit mijn roerige coming of age in de jaren ’90. Dit was dé periode dat de tattoo zich via het zeevaarderslichaam en bajesklantlijf een weg baande naar de onschuldige jeugd. En ik stelde mijn onschuldige huid graag ter beschikking. Tot groot verdriet van mijn ouders, want een tatoeage stond bij ons in de familie voor ‘superordinair’. Zeker als je het later ver wilde schoppen (?).
Later krijg je spijt. Later wordt hij lelijk. Later zal je toekomstige man (waarom geen vrouw?) je misschien niet willen: ik kreeg deze argumenten keer op keer naar mijn hoofd geslingerd.
De Hollywood problem childs hadden er natuurlijk wel een en dat waren nou juist de mensen die ik inspirerend vond. Precies omdat ze buiten de lijntjes kleurden. Denk aan Johny Depp, Angelina Jolie en Melanie Griffith (met haar ode aan Antonio Banderas: zijn naam stond in een hart pontificaal op haar bovenarm getatoeëerd), machtig interessant vond ik ze allemaal als zestienjarig meisje.
Mijn eerste tattoo was dan ook een hartje op mijn arm met de tekst Don’t Cry, naar het gelijkmatige nummer van Guns ’n Roses. Lekker dramatisch. Er volgden nog wat doodles, wat in die tijd tribals werden genoemd, en het definitieve pronkstuk belandde op mijn rug. In een vlaag van verliefdheid zette ik de titel van zijn favoriete liedje in koeienletters op mijn rug: Sympathy for the Devil.
Och… die arme ouders van mij.
Lees ook
Cadeau voor mezelf: ‘Heb ik verdiend’ >
De tatoeage op mijn arm heb ik een paar jaar geleden laten laseren, maar die op mijn rug prijkt er nog steeds. En als ik heel eerlijk ben, dan ben ik daar nog steeds trots op. Maar dan word je zelf moeder en vinden je kinderen het maar wat interessant, die inkt op je rug.
Mijn oudste dochter heeft al een hele lijst met tattoo’s die ze later zou willen. Ik weet alleen niet zo goed wat ik daar op moet zeggen…
Tot nu toe is mijn antwoord steevast: ‘Denk er wel goed over na.’ En: ‘het is wel handig als je ‘m kunt bedekken met kleding.’ Maar is dit wel een goed advies? Of ben ik de mildere vorm van mijn eigen ouders geworden?
Misschien als ik later echt groot ben, weet ik wat ik wat het juiste is…
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Denk je iets liefs te doen, is je schoonmoeder er al een heel jaar boos om. Annet can’t win.
Elke generatie moeders denkt stiekem dat zij het echt anders doet dan de vorige. En dat klopt ook best. Waar oma nog geloofde in “niet lullen maar poetsen”, en onze eigen ouders ineens álles gingen overanalyseren, blijken Gen Z-ouders hun eigen route te kiezen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Ben je uitgerekend in december? Wat is dan mooier dan een naam die perfect past bij deze gezellige feestmaand?
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.