Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
‘Weet je wie dat zijn op jouw T-shirt?’ vraag ik mijn 12-jarige dochter aan de ontbijttafel. Ze haalt haar schouders op en mompelt dat het shirt van een vriendin is. Waarop ik direct wil reageren, dat ik dat wel weet aangezien ik nog altijd de verstrekker ben van al haar kleding, maar ik bijt mijn tong en kies voor het educatieve pad. ‘Van die band was mama vroeger megafan,’ vervolg ik. Ze rolt met haar ogen alsof ze al 15 jaar is, maar ik besluit niet op te geven en probeer iets te bedenken dat haar ochtendbrein wel interesseert.
Ik pak mijn telefoon en zoek de iconische albumcover van Nevermind op. De naakte baby onder water, jagend op een dollarbiljet. ‘Smells Like Teen Spirit’, Nirvana. Ik zie dat ik haar aandacht heb. Ik vertel haar dat de baby inmiddels een volwassen man is en dat hij zijn ouders heeft aangeklaagd. Omdat ze hem, zonder toestemming, levenslang op internet hebben gezet.
En dat brengt me bij de aflevering van BOOS die deze week online viral ging. Tim Hofman onderzocht daarin het fenomeen kindvloggers: kinderen die door hun ouders structureel worden gefilmd voor views en advertentie-inkomsten. En nee, dat is geen niche meer in Nederland. Er zijn tal van vlogfamilies met honderdduizenden volgers en dus ook honderdduizenden meningen…
Mocht je het hebben gemist, Tim Hofman vroeg deze gezinnen om een reactie. De familie Lakap antwoordde schriftelijk dat elk ouderschap anders is en moeilijk te vergelijken. De familie Koet zei dat hun kinderen een ‘dikke huid’ hebben. En vader Bakker meldde dat zijn kinderen een goed leven hebben, en dat hij ze goed in de gaten houdt.
En eerlijk? Ik vind het ingewikkeld. Want ook ik schrijf over mijn leven. Openhartig. Maar ik ben me er wel altijd van bewust dat mijn kinderen kunnen meelezen. Of ooit gaan teruglezen. En toch: ik bepaal de toon, ik bepaal de grens. En dat is precies het lastige. Het blijft míjn perspectief. En dus ook míjn verantwoordelijkheid. Kijk, ik zie heus wel dat veel van deze vlogkinderen vrolijk in beeld verschijnen. Maar kinderen zijn nu eenmaal loyaal aan hun ouders. En enthousiasme is nog geen toestemming.
Wat mij betreft is dit dus geen cancelvraagstuk, maar een ethisch gesprek dat we met elkaar moeten blijven voeren. Wat is de grens? Wat is de impact? En wat weegt zwaarder: het recht op herinneringen vastleggen of het recht op vergeten worden?
Wat is de grens? En wat is de impact?
En als we dan even doorgaan op dat laatste, misschien moeten we, net als in sommige Europese landen, wetgeving hebben die kinderen het recht geeft hun digitale verleden volledig te wissen zodra ze achttien zijn. Een enorme rode digitale knop: delete my childhood online. Want ik ben oprecht opgelucht dat niemand op TikTok kan zien hoe ik in een buiktruitje de Macarena deed op een braderie in Zandvoort.
En terwijl ik deze column schrijf, word ik ook zelf weer even op scherp gezet. Wat deel ik wel, wat liever niet? Ze zeggen: content is king, maar misschien is consent wel queener. Of in elk geval: minstens net zo belangrijk.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).