Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Wat ik je nu ga vertellen, gaat je hoogstwaarschijnlijk een rotgevoel geven. Sorry daarvoor. Het gebeurde mij ook toen ik er voor het eerst over hoorde. En nee, I’m all about supporting other women, maar ik ga het je toch vertellen.
Heb je wel eens gehoord van het ‘Hurried-Child Syndrome’? Ik kwam deze verontrustende term afgelopen week voor het eerst tegen. Het is een aandoening bij kinderen die in hun jonge jaren veel blootgesteld zijn aan ouders die altijd haast hebben. Zij hebben later een grotere kans op angsten en stoornissen dan kinderen van gescheiden ouders of kinderen die een trauma hebben meegemaakt.
Nu vind ik het als nearly divorced parent lastig om het woord ‘scheiding’ en ‘trauma’ in één zin te gebruiken. Want dat is allesbehalve hetzelfde. Net zoals mensen vaak in één adem praten over ‘zwangeren en zieken’. Alsof dat synoniemen zijn. Goed, terug naar de kinderen die lijden aan het ‘Hurried-Child Syndrome’. Deze kinderen hebben later dus een grotere kans op het ontwikkelen van angst en stressgevoelens in hun leven. Tja, en als er iemand altijd in een soort van fight-or-flight toestand verkeert, ben ik het wel. Sterker nog, mijn kinderen en ik communiceren in minuten.
‘Over 7 minuten rijden we weg’ is bij ons thuis een doodnormale manier van praten. Mijn kinderen kijken dan op de digitale klok (hoezo kunnen ze trouwens geen analoge klok meer lezen?) van de magnetron en antwoorden: ‘Ik kan om 53 beneden zijn, mam!’ Daarmee smokkelen ze dan twee minuten. Want ze weten dat ik eigenlijk bedoelde dat we om 51 zouden vertrekken. Ik strijk dan met mijn hand over mijn hurried-hart en ga akkoord met 53.
Ik was me overigens totaal niet bewust van mijn tijdsgebruik, tot mijn nieuwe vriend mij erop attendeerde. Ik vroeg hem wat er aan de hand was, en hij vroeg op zijn beurt of ik een grapje maakte. Ik vind een reservering in een restaurant om 18:10 helemaal niet gek.
Wellicht komt het omdat Ik vijf jaar in Zwitserland heb gewoond. Voor mijn innerlijke tijdsgoeroe was dat echt heaven. Daar keek niemand gek op als ik in minuten communiceerde. Bovendien was iedereen altijd op tijd. Als de trein in Zwitserland een vertraging had van 2 (!) minuten (I’m not kidding), dan werd er meteen een vriendelijke stem ingezet om te melden dat het ze spijt dat er Verspätung was.
Oké. Back to my kids. Ik ben typisch zo’n ouder die 15 dingen op een dag wil doen en eigenlijk altijd haast heeft. Tot nu toe heb ik mijn generatie altijd de schuld gegeven. Maar dat stopt vandaag. Ik moét echt meer in het moment leven. In het nu zijn. Maar dat vind ik zo verschrikkelijk moeilijk. Hoe halen we als werkende ouders de haast uit de dag? Ik denk dat ik daar maar snel iets over moet lezen…
O wacht. Rustig aan. Adem in, adem uit.
Eerder schreef Patricia over waarom ze de scheiding niet als falen ziet. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).