Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Ik vind het fascinerend hoe de maatschappij succes in een huwelijk meet. Meestal is dat namelijk op basis van de duur er van. Hoe langer, hoe beter. “Wow, al 50 jaar getrouwd! Wat een prestatie!” Maar maakt de duur van een huwelijk een relatie per definitie goed?
Mijn eigen huwelijk duurde 18 jaar. Goed, iets minder lang want eerst waren we verliefd en verloofd, maar onze liefde was bijna 20 jaar!
Ik heb zelf altijd gedacht dat het niet gaat om de lengte van een huwelijk, maar om wat de relatie doet voor je ziel. Heeft de relatie je laten groeien? Heeft je partner je geïnspireerd? En inspireer jij je partner? En is dat nog steeds zo? Of ben je along the way vastgelopen en zit je in een sleur waarin je elkaar al tijden niet meer echt ziet? En dan rijst de grote vraag: blijf je bij elkaar omdat je erop vertrouwt dat je elkaar wel weer vindt of blijf je bij elkaar omdat je bang bent voor dat alternatieve scenario? Je weet wel, dat we verkopen het huis en eindigen allebei in een flatje met IKEA-meubels-scenario. Of misschien blijf je wel samen omdat het in je familie nou eenmaal not done is om te scheiden. Of vind je het simpelweg dood- en doodeng? Tot die laatste categorie behoorde ik.
Ik denk dat veel relaties stuklopen op de stille opofferingen die je maakt. Je geeft steeds een stukje van jezelf weg, vaak zonder het direct door te hebben. Maar als je constant geeft zonder iets wezenlijks terug te ontvangen – ik bedoel in de categorie ‘mijn ziel groeit’ – leidt dat vroeg of laat tot wrok. En wrok is een geniepige sluipschutter: je voelt het pas wanneer het je al heeft geraakt.
Bij mij ging het ook zo. Op een gegeven moment merkte ik dat ik niet meer de beste versie van mezelf was. Dat ik dingen deed vanuit routine, niet vanuit passie of verlangen. Het was alsof een deel van mij stilletjes wegdreef, en dat voelde ik in alles wat ik deed. Persoonlijke groei, zowel binnen als buiten je relatie, is essentieel. En dat miste ik.
Ik geloof dat je elkaar in een relatie moet blijven inspireren. Je moet elkaar helpen om te groeien, om steeds de beste versie van jezelf te worden. Als dat niet meer gebeurt – of misschien zelfs nooit echt gebeurd is – dan is het tijd om eerlijk naar je relatie te kijken. Niet omdat je wilt opgeven, maar omdat je durft te kiezen voor iets wat jou weer laat bloeien.
Begrijp me niet verkeerd: tijdens de ‘luierjaren’, die periode waarin je met wallen rondloopt en ‘overleven’ het enige motto is, denk je niet aan groei. Dan gaat het alleen maar om het halen van de finish van de dag en het in leven houden van je nazaten. Spirituele verlichting? Nee, forget it. Maar als die storm eenmaal gaat liggen en je weer tijd hebt om adem te halen, denk ik dat het goed is om jezelf een paar belangrijke vragen te stellen. Zoals: Ben ik gelukkig? Zijn we samen sterker? Of slepen we elkaar door het leven?
En daar is het volgende sociale taboe: een scheiding. De meeste mensen zien het als falen, als een ‘game over’ van de relatie. Maar waarom? Waarom is erkennen dat iets niet meer werkt juist geen teken van kracht? Het betekent dat je eerlijk naar jezelf en naar elkaar durft te zijn. En ja, dat betekent niet dat het makkelijk is, maar soms is het nodig om verder te groeien.
Waarom is erkennen dat iets niet meer werkt juist geen teken van kracht
Ik denk dat zelfs een succesvolle relatie eindig kan zijn. Misschien was mijn huwelijk fantastisch in de eerste vijftien jaar, maar zijn we daarna uit elkaar gegroeid. Is dat dan een mislukking? Of was het juist een geslaagde relatie binnen een beperkte tijd?
Ik weet dat ik nu klink als iemand die preekt voor eigen parochie, wat ironisch is, want ik ben niet eens voor de kerk getrouwd. Maar de vraag die door mijn hoofd blijft spoken is: ‘Wat is de definitie van een geslaagde relatie?’ Is dat tot de dood ons scheidt, ongeacht hoe gelukkig je bent? Of is het ook oké om te zeggen: We hadden een mooie tijd samen, maar het is tijd om los te laten?’
X Patricia
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
