Patricia: ‘Alles, maar dan ook alles voelt verkeerd aan een eendenbek’

“Ik zou er alles voor over hebben als een gordijntje mij nu met de rest van de koude ruimte zou scheiden. Het is dinsdagochtend tien over acht en na een vluchtige kus aan beide kinderen die op de fiets naar school gingen, zit ik in de auto.

Stijf van de stress

Verschillende doemscenario’s reizen met me mee op de achterbank. Dan vind ik toch een klein geluksmomentje in de vorm van een parkeerplek, pal voor de praktijk van mijn huisarts. Dit bezoek was onverwachts en toch gepland. Daags ervoor kwam er een verhaal van uitgezaaide eierstokkanker tot me en de hypochonder in mij stond direct stijf van de stress. Wanneer had ik ook alweer voor de laatste keer een uitstrijkje laten maken? Twee, drie, misschien wel vier jaar geleden? O God.

“Wanneer had ik ook alweer voor de laatste keer een uitstrijkje laten maken? O God”

‘Goedemorgen’, hoor ik mezelf binnensmonds tegen een vrij lege wachtkamer zeggen. Het lijkt wel of de meeste clichés tot leven komen bij de dokter. Net nadat ik besloten heb om niet op mijn telefoon te kijken, maar door een magazine te bladeren hoor ik: ‘Mevrouw van Liemt’.

Enorm kwetsbaar

Waarom voelt het toch altijd alsof ik op de biecht moet bij de dokter? Alsof ik me moet verontschuldigen voor mijn kwalen. Na een iets aangedikt verhaal mijnerzijds stelt ze even later gelukkig voor om een uitstrijkje te doen. Het hele proces is killing wat mij betreft.

De struggle begint al met de vraag of ik wel of niet mijn sokken zal uittrekken. Vroeger deed ik ze uit, tegenwoordig laat ik ze aan. Vraag me niet waarom. Zal wel een leeftijdsdingetje zijn. Ik lig wijdbeens op een uitgeschoven papiertje en er is dus geen gordijntje of iets anders om het gevoel van privacy te vergroten. Ik voel me naakt en enorm kwetsbaar.

Die vreselijke eendenbek

De huisarts pakt een grote ijzeren eendenbek uit een laatje en houdt hem even onder de warme kraan. ‘Dan is hij niet zo koud’, zegt ze. Elke gepoogde verzachting is welkom en dus ben ik haar dankbaar. Haar vingers duwen mijn schaamlippen opzij en het inmiddels afgekoelde apparaat probeert zich binnen te dringen.

Alles, maar dan ook alles voelt verkeerd aan een eendenbek. Het is log, kil en niet gebruiksvriendelijk. Ze begeleidt het proces met de woorden dat sinds de uitvinding van de eendenbek in 1840 er praktisch niets is veranderd aan het instrument. NIETS. Kun je dat even tot je laten doordringen? We zijn goddomme van paard en wagen naar fucking maanlandingen gegaan, maar aan de eendenbek is niets veranderd. Hoe dan?

Lees ook – Vanaf 2023 standaard een zelftest voor baarmoederhalskanker: zo werkt het >

Duurt een eeuwigheid

Ik zie kleine zweetdruppeltjes op het voorhoofd van mijn huisarts verschijnen. ‘Sorry, maar ik kan de opening van jouw baarmoedermond niet vinden.’ Nee, vind je het gek. Je gebruikt een apparaat uit 1840, wil ik haar toeschreeuwen, maar ik hou me in en zeg ‘Sorry’. Dat antwoord is eigenlijk nog bizarder, alsof ik er wat aan kan doen dat mijn baarmoedermond niet goed staat aangegeven op Google Maps.

“Alsof ik er wat aan kan doen dat mijn baarmoedermond niet goed staat aangegeven op Google Maps”

Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, doet een reusachtig wattenstaafje de dienst en ben ik dismissed van de pijnbank. Een week later krijg ik goddank een normale pap-uitslag, maar breek me de bek niet open over de vooruitgang qua medische zorg wat vrouwen betreft.

Nog even dit

Een studie door sociaal onderzoeker Françoise Molenaar over het gebruik van de eendenbek levert de volgende resultaten op: 44% van alle vrouwen vindt de eendenbek pijnlijk, 23% zelfs beschamend. 1 op de 10 vrouwen geeft aan ooit ongepaste vragen of opmerkingen te hebben ontvangen tijdens het onderzoek en 3% ervaart het als seksuele intimidatie.”

Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke vrijdag tussen 14.00 en 16.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.