Patricia: “Op uw leeftijd weet ik niet in hoeverre het nog zin heeft om dit allemaal aan te pakken’, zegt de plastisch chirurg’

Patricia van Liemt

7 november, 2025 - 09:00

Leestijd: 4 minuten

‘Heeft u een man?’ vraagt de plastisch chirurg aan mijn vriendin.

Ergens in een klein kamertje in Amsterdam Zuid belanden de ogen van een wildvreemde man op de borsten van mijn vriendin. Ze heeft vier maanden moeten wachten op deze afspraak, maar volgens ingewijden is deze jonge dokter de beste die er is. Ze gokt dat hij een jaar of 10 was toen zij 25 jaar geleden haar borstimplantaten liet zetten. Een keuze waar ze tot op de dag van vandaag nog altijd heel blij mee is. Maar na al die jaren zonder problemen leek het haar toch verstandig om ze een keer te laten controleren. Je hoort vaak horrorverhalen en die wil ze voor zijn.

Slechte grap

‘Eh …ja, ik heb een man,’ antwoordt ze overrompeld. ‘En ook al kinderen?’ ‘Eh ja, ik heb ook al kinderen…’ ‘Want op uw leeftijd weet ik niet in hoeverre het nog zin heeft om dit allemaal aan te pakken’, zegt hij vervolgens stoïcijns met nog altijd zijn blik op haar 45-jarige borsten gericht.

Mijn vriendin kijkt om zich heen, op zoek naar camera’s. Dit moet een slechte grap zijn. Maar als eindelijk zijn ogen die de hare vinden, ziet ze dat hij het meent. Hij vind haar oud en niet meer de moeite waard om zijn werk in te steken. Ze kiest eieren voor haar geld en spreekt met hem af dat ze een scan laat maken om te kijken of er eventueel scheuren in zitten. Alles blijkt in orde, en hij adviseert haar om het zo te laten.

Smeken

Maar lieve mensen, dit is seksisme in de puurste vorm, met een scheut medische gaslighting erbovenop. Blijkbaar geldt vrouwelijke autonomie tot een bepaalde leeftijd en daarna neemt de dokter het over. Dan bepaalt hij de waarde van haar. Ze heeft tenslotte al een man en kinderen, dus waarom nog zorgen voor borsten waar zíj blij van wordt?

Echt, ik had hem voor de tuchtraad gesleept. Bij het horen van haar verhaal moest ik meteen denken aan mijn verhaal vijfentwintig jaar geleden, toen ik na één jaar mijn siliconen weer liet verwijderen. Dat ging ook niet zonder slag of stoot.

Ik was een buikslaper, hypochonder en die grote borsten pasten gewoon niet bij mij. Toch moest ik smeken, omdat de chirurg mijn besluit niet wilde accepteren. Sterker nog, hij was super boos op mij.
Door mijn implantaten eruit te halen, beledigde ik zijn werk. ‘Wie dacht ik wel niet dat ik was?’ schreeuwde hij me toe. Ik hield mijn poot stijf en pas na drie afspraken stemde hij schoorvoetend in, met een stevige rekening als symbolisch afscheidscadeau. Het onrecht voel ik nog, maar ook de twijfel die deze arrogante man mij wist mee te geven.

Male gaze

Ik had gehoopt dat we vandaag de dag de mening van de vrouw zelf, de patient zelf, meer zouden respecteren. Maar kennelijk denken veel artsen nog steeds dat vrouwelijkheid zich in de borstpartij bevindt. Maar hoe zit het dan met vrouwen die er geen meer hebben door ziekte, of gewoon altijd kleine borsten hebben gehad? En sinds wanneer is het aan een arts om te bepalen wat schoonheid of zinvolheid is, laat staan op welke leeftijd die ophoudt te bestaan?

De male gaze is nog altijd very much alive, en daar moeten wij vrouwen voor waken. Want zolang vrouwen in de spreekkamer worden beoordeeld op leeftijd, uiterlijk of vermeende zingeving, is die witte jas niet alleen een teken van kennis, maar ook van macht. En die macht stuit wat mij betreft flink tegen de borst…

Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time