Beeld: Laurens Eggen
Marit Haegens-Brugman (33) is getrouwd met Dylan en moeder van Nami (bijna 3 maanden).
Ik had tientallen bevallingsvideo’s gezien, een cursus hypnobirthing gedaan, me met mijn zwangere buik in Twister-houdingen gewurmd om met perineum massageolie scheuren te voorkomen, uren met rustgevende muziek op het toilet gezeten om een paar druppels colostrum uit mijn borsten te kolven en deed iedere dag heel trouw bekkenbodem- en ademhalingsoefeningen. Ik was helemaal klaar voor mijn thuisbevalling.
En dus zat ik op de uitgerekende datum 1 april nog net niet klaar in mijn opblaaszwembad voor volwassenen inclusief cuphouder waar ik een cocktail na afloop in fantaseerde (lees: bevalbad). Want in werkelijkheid moest ik wachten tot bijna 41 weken voordat mijn inmiddels twee weken van voorweeën regelmatiger werden en de bevalling echt begon.
Of ja, echt begon? Ik verloor vruchtwater en er waren weeën, maar na twee nachten onregelmatige weeën opvangen en langdurig gebroken vliezen kwam de bevalling niet voldoende op gang. Geen enkele vooruitgang in mijn ontsluiting. Een flinke domper. Na overleg besloot ik dat het beter was om naar het ziekenhuis te gaan. Ik was inmiddels 36 uur verder na het breken van mijn vliezen en had echt een steuntje in mijn rug nodig om dit op gang te helpen. En de natuurlijke opties om mijn oxytocine een boost te geven had ik inmiddels állemaal (ingewijden weten wat al die opties zijn…) geprobeerd. En nu had ik toch echt wel lang genoeg gewacht om mijn dochter te ontmoeten. Nu al iemand die de tijd niet zo nauw neemt. Dat wordt wat later met op tijd komen. Heeft ze van papa.
In het ziekenhuis besloot ik voor een ruggenprik te gaan. Want nog uren opgewekte weeën opvangen na zoveel uur zonder slaap, voordat ik aan de persweeën kon beginnen vond ik wel heel pittig. Gelukkig kreeg ik na de ruggenprik ontspanning en kon ik hardop lachen. Want de ruggenprik had niet alleen mij, maar ook mijn man verdoofd. Voor het zetten van het infuus had een verpleegkundige mijn armen in gesprayd met verdovende spray omdat ik zo moeilijk te prikken ben. En dat was Dylan even vergeten toen hij uitgebreid mijn armen kuste toen ik weer teruggerold werd van de afdeling Anesthesiologie. Ik voelde mijn ontsluitingsweeën niet meer. Hij zijn complete tong en mond niet meer. Mag jij bedenken wie het zwaarder had.
“De ruggenprik had niet alleen mij, maar ook mijn man verdoofd”
En na een aantal uur mocht ik echt gaan persen. Op mijn zij. Dat vond ik prachtig. Mijn jarenlange obstipatieproblemen hadden nu toch ergens nut gehad, want na de eerste persweeën riep ik ‘dit gevoel ken ik! Dit is alsof ik twee weken niet naar het toilet ben geweest.’ Mijn moeder zei vroeger al dat ik op jonge leeftijd ‘kinderkopjes’ uitpoepte. Nu snapte ik eindelijk wat ze bedoelde.
En in 40 minuten was onze dochter Nami er. Ze werd op mijn buik gelegd. Een klein meisje van 2675 gram. Geboren op 8 april om 04:30 uur ’s nachts. Ik riep meteen tegen iedereen in de kamer: ‘Ik zou dit zo weer doen! Dit was ondanks dat het totaal anders liep dan ik voor ogen had, het allermooiste dat ik ooit had gedaan samen met Dylan. En dat half gebruikte bevalbad? Dat gebruiken we nu maar om met Nami een keer in te spelen. Kan ik die cocktail-cuphouder ook nog gebruiken.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.