Fotografie: Laurens Eggen
Marit Haegens-Brugman (33) is getrouwd met Dylan en moeder van Nami (3 maanden).
Ik had deze column niet beter kunnen starten dan hoe ik er op dit moment bij zit. Clusterkolvend achter de computer, terwijl de melk-beat van het kolfapparaat wordt overstemd door het gehuil van mijn dochter.
Ik probeer uit haar huiltjes te analyseren of ze honger heeft, moet boeren, verveeld is of wil slapen. Dat laatste, zegt mijn Dunston-babytaal-radar. Maar of ze daar zelf een boodschap aan heeft is een tweede, want ik ben gezegend met een wakkere baby.
Als iemand me zou vragen: “Die eerste weken moederschap, is het wat je ervan had verwacht?”, dan zeg ik waarschijnlijk: “Nee.”
Van tevoren had ik van velen gehoord: die eerste maanden slapen baby’s het gros van de dag. Dus zag ik het (een tikkeltje naïef) voor me dat ik tijdens haar slaapjes mijzelf zou kunnen douchen, de was op orde kon krijgen, uitgebreid zou koken en alvast wat schrijfwerk kon oppakken.
“Als mevrouw dan bijna in slaap valt, komt de reflux weer omhoog en wordt ze wakker”
Niet wetende dat ik een dysmature dochter zou krijgen met verborgen reflux. Die heel hongerig is, maar toch echt minimaal twintig minuten over een voeding moet doen (pesten noem ik dat). Om vervolgens minstens een halfuur rechtop met haar te zitten in de hoop dat ze wat kalmeert. Maar na een voeding wordt er gekronkeld, verwerkt, gepiept, omhoog gekomen melk weggeslikt en gehuild. En als mevrouw dan bijna in slaap valt, komt het weer omhoog en wordt ze wakker.
Lees ook – Marit over bevalling: ‘De ruggenprik had niet alleen mij, maar ook mijn man verdoofd’ >
Ik begin bijna fomo te krijgen, door al die moeders die op Instagram laten zien dat ze met hun drie weken oude baby over de markt flaneren. #happymomlife. Ik roep mezelf tot orde. Marit, je weet hoe Instagram een vertekend beeld van de realiteit kan geven. Er zijn ook heel veel moeders met pasgeborenen die blij zijn dat ze aan het eind van de dag kunnen concluderen dat ze vandaag hun tanden hebben gepoetst. En bij die groep hoor ik.
Vandaag concludeer ik overigens ook dat ik voor het eerst een echt gesprek heb gehad met mijn dochter op het aankleedkussen. Dat ging ongeveer zo. Marit: “We gaan jou een lekkere schone luier aandoen.” Nami: “Oeehh.” Marit: “JAAAAA! Je eerste geluidje! Goed zo Nami!” Dat is mijn #happymomlife.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.