Marit Haegens-Brugman (33) is getrouwd met Dylan en moeder van Nami (5 maanden).
Lees verder onder de advertentie
Met in mijn linkerhand een tros bananen en rechterhand de kinderwagen snel ik de supermarkt uit. Fjoeh, ze heeft niet gehuild. Ik voel opluchting, alsof ik nét die vertrekkende trein heb gehaald. En dat is knap, want treinen zijn immers net zo onvoorspelbaar als een kind.
Lees verder onder de advertentie
Huilen in het openbaar
Het is zo raar, die angst dat mijn dochter gaat huilen op openbare plekken. Waar komt dat vandaan? Dat ze ergens kan gaan huilen is totaal niet gek. Hallo, het is een baby. Haar enige communicatiemiddel tot nu toe is huilen, dus dat ze het kan inzetten is biologisch gezien hartstikke slim.
Lees verder onder de advertentie
Toch voel ik een bepaalde schaamte. Ik denk dat het een mix is tussen sociaal wenselijk gedrag willen vertonen en bang zijn dat andere mensen hier wat van vinden. Dat ze je aan zullen kijken met een blik van: wat ben jij een slechte moeder, je kunt je kind niet eens stilhouden.
Maar zelf heb ik die gedachte helemaal niet bij een ander. Als ik een kind hoor jengelen in een restaurant of winkel denk ik vooral: I feel you, moeder. En ik geef haar een blik van herkenning en hopelijk wat comfort, het is niet erg dat jouw kind huilt. Dat maakt jou geen slechte moeder.
Blik van herkenning
Daarom pleit ik bij deze voor een algeheel symbool van herkenning. Als je een moeder ziet met een huilend kindje, kijk geen moment naar het kind, maar meteen naar de moeder en geef die blik van herkenning. Je weet wel, zo’n bescheiden lachje.
“Geef haar die blik van herkenning. Je weet wel, zo’n bescheiden lachje”
Lees verder onder de advertentie
Vraag je je af of je die blik in de vingers hebt, oefen hem dan even voor de spiegel. Heb ik ook moeten doen, want soms heb ik het idee dat ik heel vriendelijk kijk, maar blijk ik mijn resting bitch face te tonen. Sorry, dat is de natuurlijke stand van mijn gezicht.
Met mezelf spreek ik af dat ik me niet meer ga haasten in de supermarkt. Laat haar maar huilen. Laat mensen er maar wat van vinden. Die mensen zijn toch geen familie of vrienden van me. Stiekem hoop ik dat ik een volgende keer één van jullie tegenkom, die me dan dat glimlachje geeft. Missie geslaagd.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Een vakantie in een luxe huis in Portugal, op loopafstand van het strand: het klinkt als een droom. Voor Sophie, alleenstaande moeder van twee kinderen, werd het dat ook. Alleen eindigde die droom nét even anders dan ze had gedacht toen er een rekening op de mat viel.
Croissantjes als ontbijt, koek als tussendoortje, patat als avondeten. Sommige gezinnen hebben een heel andere definitie van ‘gezond en gevarieerd’. Wat doe je als je kind daar het liefst elke dag wil spelen – én blijven eten?
Je zegt “nee”, zij horen “misschien”. Jij dacht dat jij de ouder was, maar sinds deze kleine in je leven is, lijkt het alsof jíj bij hém op tijd naar bed moet. Herkenbaar? Dan heb je misschien een kind met een van deze sterrenbeelden – geboren bazen met een flinke wil.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders… do we need to say more? Je hebt soms geluk met een ontzettend lieve schoonmoeder, en soms de pech met een schoonmoeder from hell. Die van Annissa zit er ergens tussenin, maar komt soms op zijn zachtst gezegd wat onhandig uit de hoek.