‘Sinds mijn dochter heeft ontdekt dat ze kleren aan heeft, is ze van mening dat zíj bepaalt welke’

“Wel jammer qua kleertjes.”

Met deze opmerkelijke uitspraak reageerde een koffieautomaatkennis toen ik zei dat de baby die op dat moment in mijn buik groeide, een jongetje was. De redenen waarom deze kennis sowieso niet erg enthousiast was over het geslacht van mijn kind stapelden zich op: geen getut met haren, niet samen shoppen, op zaterdag langs de voetballijn, geen knuffels maar stoeien en zo nog een hele serie aannames uit het stenen tijdperk. Omdat ik voor ongeveer 850 euro aan superlieve babykleren thuis had liggen, haakte ik bij het eerste jongens-bezwaar al af.

Lees ook

Roos: ‘Mijn kinderen dragen alleen nog maar kleding waar speelgoedfiguren op staan' >

Kleding

Er bleek uiteraard maar weinig kern van waarheid in te zitten. Twintig keer per dag kruipt Casper op schoot voor een knuffel, op zaterdag togen wij naar zijn (en mijn) geliefde paardrijles en als ik hem niet af en toe naar de kapper sleep, loopt hij met een man bun met een roze elastiekje.

Toen ik opnieuw zwanger was, dacht ik dat het een jongetje was, tot de Amsterdamse echogoeroe met de briljante naam Dr. Papa daar verandering in bracht. Wel goed qua shoppen, moet mijn koffieautomaat-collega hebben gedacht, en dat was het de eerste drie jaar ook. Maar inmiddels weet ik: als je zelf ideeën hebt over de outfit van je kind, kun je beter een jongetje hebben. Als ik Casper uit zijn Batman/Spiderman/ninjapak weet te kletsen, heb ik de vrije hand in zijn outfit.

Dan Nora. Sinds zij heeft ontdekt dat ze kleren aan heeft, is ze van mening dat zij bepaalt welke. Daarbij niet gehinderd door zoiets als een seizoen of gelegenheid. Wat ik voor haar aanschaf, wordt doorgaans afkeurend aan de kant gegooid, en dus togen we onlangs naar de winkelstraat, zodat zij haar eigen outfits kon samenstellen (helaas was een zuurstokjurk met tienduizend pailletten en eenhoorns er niet meer in haar maat, echt jammer). Onze verschillen in kledinginzicht kwamen al snel aan het licht. Alles wat ik leuk vond, was ‘ieuw’ of ‘voor jommes’. Alles wat zij leuk vond bevatte grote hoeveelheden glitter.

Modegevoel

Het kostte een winkel of drie voor ik de lol ging inzien. Met precisie stelde Nora als een stylist outfits samen, die opvallend goed matchten. “Kijk mam, zelfde kleur!” hoorde ik voortdurend en vanaf de zitplaats die ik deelde met twee uitgebluste echtgenoten die duidelijk waren meegesleept om tassen te dragen, keek ik toe tot ik (net als die mannen) moest opdraven met een pinpas. Anders dan de mannen hoefde ik geen tassen te dragen, want die sleurde Nora zelf vol trots achter zich aan. En ik liep daar weer achter, trots te zijn op mijn kind met veel meer modegevoel dan ik.

Deze column staat in Kek Mama 12-2019.

Meer Kek Mama? Neem een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.