Mariëtte moet dít uitleggen over het huwelijk aan haar zoon (6)

“Mama?” “Ja, schat.”
“Ik vind het oneerlijk dat jij met papa getrouwd bent.”
“Huh, hoezo?”
“Ik wilde eigenlijk al met jou trouwen.”
 

Trouwen

Dit gesprek, keer vijftig of zo, voeren Casper en ik de laatste tijd nogal vaak. Hij begon erover, ik legde uit wat trouwen is, en toen benoemde hij zijn buurmeisje en vriendinnetje tot zijn bruid. Prima, dacht ik, ik was toch al dol op mijn nu aanstaande schoondochter. Maar Casper heeft keuzestress en wil dus ook met mij trouwen en ik krijg niet uitgelegd dat zowel de wereld als de wet zo niet helemaal in elkaar zit. Het begint inmiddels onderwerp van hoogoplopende discussies te worden, ook al wil Casper best geloven dat papa en ik vrij gelukkig met elkaar zijn en dat trouwen met je kind niet alleen mal maar ook verboden is.
 

Lees ook
Deze stellen zijn een beetje vreemd, maar hartstikke gelukkig samen >
 

Fotoboek

Ik pakte het trouwfotoboek er maar eens bij en samen namen we de foto’s door. Nora er met haar neus bovenop, natuurlijk, want alles met jurken/make-up/trouwen/foto’s heeft haar bijzondere aandacht. Het aanschouwen van onze – viel me nu ineens op – jonge gezichten (volgend jaar zijn Erik en ik al tien jaar getrouwd) en toen nog piepkleine nichtje, leidde gelukkig ook de aandacht af van de kwestie dat ik een jongetje in huis heb dat zich op huwelijksvlak door mij afgewezen voelt. Althans, dat dacht ik. Tot gisteren.

“Mama?”
“Ja, schat.”
“Jij bent toch met papa getrouwd?”
“Ja schat”, zei ik, al naarstig zoekend naar afleidingsonderwerpen omdat ik even geen zin had in deze kwestie.
“Oké.”
“Maar liefje, jij gaat toch met Juliette trouwen?”
“Ja, maar ik wil eigenlijk toch wel met twee, en jij bent al met papa. Dus ik denk dat ik dan Max erbij neem.”
Ik twijfel nog steeds tussen opnieuw de wet uitleggen of gewoon gezellig knikken.
 

Deze column staat in Kek Mama 02-2021.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.