Mariëtte Middelbeek is chef redactie van Kek Mama en auteur. Samen met haar man Erik heeft ze twee kinderen: zoon Casper (5) en dochter Nora (4).
Ik wist het destijds nog niet, maar met de geboorte van mijn eerste kind kwam er een meetlat in mijn leven. Een meetlat waarop mijn kind voortdurend wordt vergeleken met andere baby’s/peuters/kleuters en, vermoed ik, later ook pubers. Ik bedoel niet de meetlat van het consultatiebureau of de schoolmethode waarmee de ontwikkeling in de gaten wordt gehouden. Nee, ik bedoel de Meetlat der Andere Ouders.
Kijk, een beetje vergelijken vind ik normaal. Nog wel leuk ook. Maar het lijkt wel alsof vergelijken een nationale sport is geworden. Of een wedstrijd. Wie kan het eerst omrollen, praten, lopen, schrijven, staartdelingen maken? Waarbij de prestatie van het kind dan een beetje lijkt af te stralen op de ouders. Alsof je een beter gelukte ouder bent als je kind als eerste ‘mama’ zegt of z’n naam in het Chinees schrijft, of zo.
Ik zou in dat geval niet erg goed uit de wedstrijd komen. Casper is geen voorloper, geen achterloper, hij doet gewoon lekker mee. Of hij tot het vluggere deel van de klas behoort, het zal wel. Hij is vijf en om die reden vind ik dat hij vooral moet spelen. Je kan nog je leven lang schrijven (ik) of rekenen (ik niet), en je kan ook nog je leven lang worden afgerekend op prestaties.
Het kan Casper niet schelen of z’n vriendjes het alfabet achterstevoren kunnen opzeggen en de tafel van 42 kennen. Ook houdt hij zich niet bezig met de vraag of hij versneld naar groep 3 kan. Het antwoord is: niet. Iets waar ik blij om ben, want mij lijkt dat een kind dan nóg jonger naar de brugklas gaat, maar kennelijk is het een dingetje, want ik krijg voortdurend de vraag of Casper wel in aanmerking komt voor versnelling.
Lees ook
‘Afluisteren hoe andere ouders opvoeden: ik word er bijzonder vrolijk van’ >
Zwemles, ook zo’n onderwerp dat zich leent voor vergelijking. De enige reden dat ik hoopte dat Casper een record zou breken (ik googelde op ‘zwemdiploma binnen drie maanden’, maar dat bleek zeldzaam) is het onhandige tijdstip van de les. Onlangs dacht ik dat we een enorme sprong voorwaarts hadden geboekt. Apetrots kwam Casper de zwemles uit met een briefje in zijn hand. Ik rekende uit dat als hij na twee maanden Kikker 1 had gehaald, hij binnen een jaar zijn A-diploma zou halen.
Maar, zo bleek, het betrof hier een Opkikker. Een aanmoediging voor kindertjes die voorlopig sowieso hun Kikker 1 niet hebben. Casper maakte het niet uit. ’s Avonds in bed lag hij helemaal blij te zijn met een heus “Dilpoma, hè mam?” “Ja schat,” zei ik wel tien keer, “jij hebt een prachtig dilpoma te pakken.” En weet je, ieder ander dilpoma haal je lekker op je eigen moment. Ik zal altijd voor je klappen.
Deze column staat in Kek Mama 02-2020.
Meer Kek Mama? Neem een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.