Mariëtte Middelbeek is chef redactie van Kek Mama en auteur. Samen met haar man Erik heeft ze twee kinderen: zoon Casper (4) en dochter Nora (3).
Ik was veertien weken zwanger en Erik en ik bevonden ons in een babywarenhuis van een duizelingwekkend aantal vierkante meters. Onder het mom ‘er zal wel levertijd op zitten’ wilden wij – lees: ik – de kinderwagen op tijd bestellen. Na uitgebreid online research had ik mijn zinnen op een bepaald exemplaar gezet, maar eerst moesten we natuurlijk wel even oefenen, want dat kan in babywarenhuizen. En zo loodsten wij de toekomstige wagen over een parcours van zes verschillende ondergronden, van kiezels tot zand en van asfalt tot bospad.
Oefenparcour
Toen vrienden laatst aankondigden dat hun eerste kind onderweg is, hadden Erik en ik het er weer eens over. Little did we know, destijds in dat babywarenhuis. Want inmiddels heb ik nog wel een idee voor een oefenparcoursje, eentje waar we misschien meer aan hadden gehad. Zo hadden we wellicht moeten oefenen met de situaties ‘laten we de baby huilen of niet’, ‘ons huis lijkt %^*#U^@ wel een kinderopvang’ en mijn favoriet: ‘leuk doen tegen elkaar na twee uur slaap’. Want met 54 centimeter nieuw mens in ons huis, waren we ineens met z’n drieën in onze relatie.
Nu is dat op zich de hele opzet van samen een kind krijgen, maar gek genoeg hadden we hiervoor geen voorbereidingen getroffen die verder gingen dan ‘we moeten wel tijd voor elkaar maken, ja goed idee, zeker doen’. In het begin maakten we daarom stomme ruzies die opvallend vaak draaiden om de kwestie ‘heeft de baby honger of niet’ en het gebruik van een speen. En toen hoefden we nog niet eens op te voeden, want na Caspers eerste verjaardag kwam er een heel arsenaal aan onderwerpen bij om over van mening te verschillen. Zo schijn ik vaak te dreigen en zelden waar te maken, iets wat Erik irritant vindt. Andersom vind ik zijn opruimfetisj af en toe ten koste gaan van de lol, want de hele woonkamer ombouwen tot tent is toch ook gewoon grappig?
Lees ook
Column Mariëtte: 'Zoekgeraakte spullen vonden we meestal terug in de koelkast' >
In drijfzand verkeren
Ook tegengekomen op het niet geoefende parcours: hoe we dankzij slaapgebrek of te volle agenda’s zo nu en dan in drijfzand verkeerden, en nog weleens verkeren. Hoe twee kinderen goede gesprekken aan tafel reduceren tot ‘ik doe een dier na en jij moet raden’. Hoe de verschillen die vroeger grappig waren nu aanleiding kunnen zijn tot bloedige oorlogen. Maar op een mijnenveld kun je niet oefenen, in het babywarenhuis.
Babywalhalla
Misschien is het ook goed dat niets te oefenen valt als je binnenstapt in zo’n babywalhalla. Je zou je kapot schrikken. En toch denk ik dat Erik en ik dat parcours niet zo beroerd hebben afgelegd. We vinden elkaar nog leuk en dat is toch wel een beetje de basis. We hebben geleerd de mijnen te omzeilen en rollen het grootste deel van de tijd gelukkig soepel over asfalt. En zo niet, dan bellen we opa’s, oma’s, ooms en tantes en gaan we een weekend slapen, eten en praten in een fijne stad. En blijkt het voornemen ‘we moeten wel tijd voor elkaar maken, ja goed idee, zeker doen’ nog helemaal niet zo’n slecht idee.
Deze column staat in het Kek Mama 03-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
