‘Deze keer geen hysterische kerst of kerstboom voor ons’
Van een versierde kerstboom tot lichtjes in de beukenhaag: Kek Mama’s Malu vindt het hartstikke gezellig. Maar niet bij haar thuis.
De feestdagen
Mijn ouders waren nooit zo van de feestdagen. Eerste kerstdag werd er ’s avonds voor de verandering gedronken uit wijnglazen en met een beetje geluk lagen er goudkleurige servetten naast ons bord, maar er waren geen cadeaus en er stond vrijwel nooit een kerstboom. (Op één creatieve uitspatting van m’n moeder na: een pikzwart boompje ondersteboven aan het plafond.) Moeders had geen zin om uren in de keuken te rommelen aan een zesgangenmenu. Of zichzelf door drukke winkelstraten te wurmen voor een berg kerstcadeaus. Terwijl ik me vergaapte aan de roedel neon rendieren in de tuin van de buren, kon die decembermaand haar niet snel genoeg voorbij gaan.
Lees ook
‘Ik ben anti-kerst, maar mijn zoon vindt het geweldig' >
Grootse kerst
Die sterke drang naar het vieren van een Amerikaanse kerst is lang blijven hangen. De eerste kerst met onze zoon pakten we daarom groots aan. We kochten een nieuwe kerstboom, sloegen ietwat door met de ballen – om je een idee te geven: ik liet er een maken met het hoofd van onze hond erop – en legden een slinger vol lichtjes voor het raam.
Ook onze kerstagenda planden we ramvol, maar al tijdens de eerste avond bij familie wist ik: ik was te voorbarig. Want hoewel Mack zich normaal gesproken prima wist te gedragen aan tafel, veranderde hij met kerst in een grijpgraag monster. Binnen vijf minuten had ik al het complete tafelservies inclusief tafelkleed uit zijn handen getrokken. Hij schreeuwde het uit als hij z’n zin niet kreeg en toen hij bij thuiskomst ook nog doorkreeg dat kerstversiering fantastisch is om aan te trekken – en kerstballen niet kunnen stuiteren, maar vooral heel veel rommel geven als je ze op de grond knalt – was het einde zoek. Je snapt: na drie dagen was ik op.
Simpel
Mack is nu anderhalf en ik kan hem prima uitleggen dat hij niet aan versiering mag komen. Toch moet ik er na zo’n druk jaar ineens niet meer aan denken om aan een chic gedekte tafel te zitten of ons huis vol te hangen met meuk. Deze keer daarom geen hysterische kerst of kerstboom voor ons. Hooguit een zwart nepexemplaar ondersteboven aan het plafond. Valt de appel toch niet ver van de boom.
Deze column staat in het Kek Mama Winterboek 2019.
Meer persoonlijke verhalen? Volg Kek Mama op Facebook >
