Column Malu: ‘Wat?! Je bent toch niet vies van je eigen kind?!’

Of ik nu op een verjaardag, borrel of een of andere rendez-vous ben, vaak komt het moederschap altijd wel even ter sprake. Hoe het met Mack gaat, of-ie al met de pot mee eet, doorslaapt, kan kruipen, brabbelt. En of ik het zwaar vind. Nog wel tijd voor mezelf heb, het kan combineren met m’n werk, nou ja – je kent het wel. Ook laatst weer, tijdens een reünie met oud-collega’s uit mijn tienertijd.

‘Anekdotes’

Vraag me niet hoe, maar na een halfuur over koetjes en kalfjes werd ‘verschonen’ onderwerp van gesprek. En daar had ik natuurlijk wel wat anekdotes over. Dat Mack in z’n eerste weken wel tig keer over mijn handen plaste, bijvoorbeeld. En dat ik tijdens het temperaturen zowat over m’n nek ging omdat er nou ja, niet iets in, maar uit ging…

En daar was-ie dan…

‘Wat?! Maar je bent toch niet vies van je eigen kind?!’

‘Dooddoener’

Ik vind dat dus zo’n dooddoener. Alsof ik ze zojuist had gezegd dat ik nog liever crepeerde dan nog één keer in m’n leven een poepluier verschoon. Of zó walgde van mijn baby dat ik ‘m het liefst dezelfde dag nog weggaf. Het is simpel: ja, ik hou grenzeloos van mijn zoon. En nee, ik ben niet vies van ‘m, maar ik ben wél vies van poep, pies, kots en alles wat ook maar een beetje riekt – zelfs als het van mijn eigen kind is. 

‘Het hoort erbij’

Je hoeft heus niet de hele mikmak van het moederschap met plezier te omarmen. Driftbuien, nachtflessen, huiluurtjes, snot en rompers die onder de kak zitten: ik word er allesbehalve vrolijk van, maar het hoort er nu eenmaal bij. Net zoals die heerlijke knuffels, kusjes en bakken vol liefde van een kind bij het moederschap horen. En ook al zou ik de kont van m’n zoon tot z’n tachtigste moeten afvegen, voor die bakken liefde heb ik het allemaal over.

Malu Pesulima is webredacteur bij Kek Mama en woont samen met Romano. Zoon Mack is inmiddels negen maanden oud.