Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
De Zuid-Afrikaanse zomer werd ingeruild voor een natte, grijze Nederlandse kerst. Waar we als echte Hollanders doorgaans graag klagen over het weer deden we dat nu niet. Genoeg zonne-uren opgedaan het afgelopen jaar. Genoeg Vitamine D geabsorbeerd om de donkere dagen te kunnen trotseren. We landden op een grijs en grauw Schiphol. In de aankomsthal kregen de kinderen direct een kerstmuts op hun hoofd gedrukt door een jolige kerstman. De geur van de nabijgelegen oliebollenkraam zweefde langs.
Met de auto, tot de nok toe volgepropt met koffers en kerstcadeaus, reden we door een druilerig en grijs polderlandschap. Onderwijl naar buiten starend spotte ik langs de A6 zeker drie verschillende types roofvogels, een grazend groepje herten en een aangevreten konijn. Het had best wat weg van een safari in het Krugerpark. Het lokale radiostation van Kaapstad maakte plaats voor de Top 2000 en op de achterbank werden er vers aangeschafte stroopwafels verorberd.
‘Vrienden maken kun je overal op de wereld, maar je familie is blijvend. En laat een emigratie nou juist dat inzicht enorm versterken’
Eenmaal aangekomen bij de familie werden we verwelkomt door warme woonkamers, haardvuurtjes, overdadig veel kerstcadeaus en charmant gedekte tafels. Er werd gelachen, er werden kerstfilms gekeken. De kerstpuzzels uit de Volkskrant lagen traditiegetrouw op tafel, de bordspellen werden uit de kast getrokken en in alle mist en grauwigheid wandelden we optimistisch en met frisse neuzen door het bos.
In werkelijkheid zou je mij als een kerstmis-scepticus kunnen beschouwen. Een volgehangen kerstboom laat mij vrijwel onberoerd en van zoetsappige kersthitjes krijg ik ’t zuur. De kleuren rood en groen zitten niet in mijn kleurenpalet en van melige kersttruien met dronken rendieren word ik ook niet echt gelukkig. En dat de donkerste (en vaak ook koudste en/of natste) dag van het jaar precies in de aanloop naar al dit feestgedruis valt helpt ook niet mee.
Maar het was dit jaar, misschien júist dit jaar, dat ik me realiseerde hoe verbindend een ‘simpele’ feestdag als kerst eigenlijk kan zijn. In een tijd waarin we steeds meer digitaal communiceren en fysieke ontmoetingen vaak op de achtergrond raken (en waarin je besluit om aan de andere kant van de wereld te gaan wonen), is het samen vieren van kerst met familie iets speciaals.
Het zijn de tradities, de herinneringen, de gedeelde humor, de onvoorwaardelijke liefde. En met name die tradities geven een gevoel van rust en continuïteit. Het geeft structuur en betekenis aan een veelzijdige feestdag als kerst, waardoor het meer wordt dan alleen maar een dag in de agenda.
Vrienden maken kun je overal op de wereld, maar je familie is blijvend. En laat een emigratie nou juist dat inzicht enorm versterken. Kerst met familie. Niets is fijner dan dat.
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.