Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Ik ga gewoon opblijven, mam!”, zei onze zoon. Het was de dag voor zijn verjaardag en aangezien hij om 00:05 uur geboren is, leek het hem een prima idee om dan alvast te beginnen met feesten. Ik vond het prima: het was vakantie en ik verwachtte niet dat hij het vol zou houden. Maar daarmee onderschatte ik de verjaardagsvoorpret die kinderen nog zo heerlijk hebben: elk uur zag ik een steeds vrolijker wordend koppie om mijn kamerdeur verschijnen. Om vijf over twaalf werd er gejuicht, geknuffeld en hielden we een spontaan feestje met muziek, chips en een discolampje. Negen jaar alweer. Alsof de klokken niet lopen, maar in vol galop doordenderen.
Nu onze zoon jarig is geweest, ben ik de eerstvolgende van ons gezin die kaarsjes mag uitblazen. En dat is best een ding. Ik word namelijk 40. VEERTIG. En nee, het is niet het oud(er) worden waarvan mijn mond openvalt – het is het feit dat ik nooit verwacht had dat ik het zou halen. Ik ben er natuurlijk nog niet, maar ook 39 jaar en ruim tien maanden is ver voorbij de houdbaarheidsdatum die ik voor mezelf vreesde. Had ik tegen mijn jonge zelf maar kunnen zeggen dat ik helemaal niet vóór mijn twintigste (en zelfs niet voor mijn dertigste) het loodje zou leggen. Dan had ik de afgelopen decennia waarschijnlijk een stuk minder bezorgd doorgebracht.
Hoewel ik veertig worden an sich dus totaal niet erg vind, kan ik er niet omheen dat ik begin te merken dat ik al een tijdje op de aarde rondwandel. Ik was van plan om na mijn verjaardag een nieuw, gezond regime in te voeren: minder snoepen, meer bewegen en vooral: meer krachttraining doen, want dat schijnt nodig te zijn wanneer de jaren beginnen te tellen. Toen ik na de vakantie op de weegschaal stapte, werd ik aangestaard door een cijfercombinatie ik voor het laatst zag tijdens mijn zwangerschappen. Ik was even stil, mompelde binnensmonds wat scheldwoorden en wilde heel hard wegrennen van de situatie. Wat ik ook bijna deed: niks te ‘als ik 40 ben, begin ik’. Dit kon geen dag langer wachten.
Naast de kwaaltjes (een knie die steeds knakt en een schouder die al jaren op half elf hangt) was ik nu dus ook ten prooi gevallen aan dat gevreesde andere waaraan je merkt dat je ouder wordt: sneller aankomen en de kilo’s er minder snel weer afkrijgen. Na drie weken bikkelen (meer bewegen vind ik niet moeilijk, minder snoepen wél) was de schade ongedaan gemaakt, maar de boodschap van mijn lijf was duidelijk: de tijd van ongestraft bankhangen en bunkeren is voorgoed voorbij.
Omdat het nog vakantie is en de kinderen niet altijd te porren zijn voor een rondje lopen of fietsen, zeker niet in de zomerwarmte, rol ik deze weken regelmatig mijn sportmatje uit in de woonkamer. In mijn ‘fit 2025’ playlist staat een aantal workouts dat me hopelijk gaat helpen om in shape te blijven. Dat de meeste daarvan van een ‘blijf fit na je 50e’-kanaal komen, maakt de spierpijn er niet minder om.
Op een sportieve ochtend, waarop mijn kinderen af en toe meededen en vooral hard lachten om oefeningen die er raar uit zagen, vond ik het na twee sessies mooi geweest – al probeerde het algoritme me over te halen tot een derde door een aantal voorgestelde video’s onder mijn neus te schuiven. “Misschien moet je voor de ‘quick arms’ gaan, mam”, zei mijn dochter wijs. De hint was duidelijk. Ik train nog even door. Forty and fit, here I come! Als ik het volhoud tenminste.
Meer columns van Lara vind je hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.