Kirsten Schilder over laatste-moment-paniek: ‘Ik heb ‘m nooit meer teruggezien’

Te laat kom ik zelden, maar een relaxed vertrek is dan weer een heel ander verhaal. Want die autosleutel, zat die nou in mijn jas of in mijn tas? En welke tas had ik de laatste keer eigenlijk bij me – en waar heb ik die neergezet? Nick grijpt nooit mis, die legt zijn huissleutel, autosleutel en portemonnee op een vaste plek. Slim, handig en zeker het kopiëren waard, want ik heb het met mijn manier van opbergen zelfs een keer gepresteerd om een sleutel helemaal weg te toveren – nooit meer teruggezien.

Lees ook – ‘Wij verbergen niets voor elkaar. Tenminste, tot een paar weken geleden…’

Vaste plek

Laatst, na weer een haastige zoektocht vlak voordat ik de deur uit moest, bedacht ik dat dit de laatste keer was geweest; het was tijd voor een vaste plek. En ik had meteen een goede aanleiding: het riempje, dat ik ruim op tijd voor de komst van ons hondje had gekocht. Ik mocht het echt niet kwijtraken, dus legde ik het ergens waar ik andere essentials voortaan ook zou bewaren. Een plek buiten het bereik van kinderen, en waar geen lawine aan andere dingen op gelegd zou kunnen worden. Zelfs een beetje trots legde ik het riempje hier neer, want wat een rust zou het geven dat ik nu nooit meer die laatste-moment-paniek hoefde te ervaren.

“Ik heb het zelfs gepresteerd om een sleutel helemaal weg te toveren – nooit meer
teruggezien!”

Te goed opgeruimd

Dacht ik. Want waar deze plek is? Ik heb geen idee! Deze plaats is zo goed verborgen en beschermd tegen al het geweld van een gezin met drie kinderen, dat ik hem niet teruggevonden heb. Dus was er vlak voordat we de kleine Doefie gingen ophalen alsnog paniek. Het enthousiasme van mijn gezinsleden got my back: Nick en de kinderen hadden óók een riempje gekocht! Kwam dat even goed uit…

Ik denk dat ik gewoon geen vaste-plek-vrouw ben. Dus heb ik mijn autosleutel weer in mijn tas gedaan. Of zat ie nou in m’n jas?

Liefs, Kirsten