Kimberley trouwde met de man die zei nooit te trouwen: ‘Ik liet hem best een tijdje zitten, zo op één knie’

Normaal gesproken is de winter niet aan mij besteed, maar eerlijk is eerlijk: ik heb een opleving rond de feestdagen. Dan glim ik meer dan de ballen in m’n boom (en dat zegt wat), maar verder heb ik weinig met de periode tussen pak ’m beet oktober en maart. Maar dit jaar is verre van normaal. Op het moment dat jij dit leest ben ik namelijk net getrouwd met de man die zei nooit te trouwen. Ja, die zin moet ik ook nog steeds op mezelf laten inwerken.

Lees ook – ‘Ben ik zo moe dat ik wel een doodskist kan gebruiken? Blijkbaar’ >

Nog altijd vindt hij, mijn man dus, het een achterhaald instituut, het huwelijk. Maar voor het geval dat het noodlot toeslaat of we eindelijk de loterij winnen – een net iets gezelliger scenario – is het toch handig als we voor de wet ook samen zijn. Voor de kinderen. Zo liet ik maar een keer of tien per week vallen, subtiel als ik ben. Ik wil namelijk al trouwen sinds ik een peuter ben, toen nog met mijn eigen vader, inmiddels met de vader van mijn dochter (wel zo’n gezonde ontwikkeling).

Volume Viswijf

En dat wil ie dus ook met mij, zo bleek de avond voordat Jackie haar eerste verjaardag vierde. Ging hij gewoon op één knie! Zo heb ik hem nog best een tijdje laten zitten, omdat ik zo in shock was het dan eindelijk ging gebeuren, dat ik helemaal vergat te antwoorden. Niet dat het stil bleef aan de overkant. De hele buurt kon meegenieten van mijn “Ga je me vraaagen? Ga je me echt vragen?”-reflex op Volume Viswijf. Blijkbaar transformeer ik in een Amsterdamse kroeghoudster met een vleugje overenthousiaste Britt Dekker als ik ten huwelijk word gevraagd. Norah was erbij en trakteert me nóg dagelijks op een imitatie.

“De hele buurt kon meegenieten van mijn “Ga je me vraaagen? Ga je me echt vragen?”-reflex op Volume Viswijf”

Poespas

Traditioneler dan het aanzoek wordt het hele liefdesfeestje trouwens niet. We trouwen met z’n tweetjes. In New York, waar we toch al naartoe zouden gaan in de koudste tijd van het jaar. “Zonder poespas”, zei hij, waarna we online het tijdslot (van een kwartier!) reserveerden bij de City Clerk van Manhattan. Een soort trouwfabriek waar je zelfs je bruidsboeket nog kan huren. “Zonder poespas”, zei ik ook, om yes tegen een SATC-dress te zeggen (al is die vrij subtiel vergeleken bij dé jurk van Carrie), een topfotograaf en table met window view. We skippen weliswaar het kneiterdure feest, maar voor een beetje cocktail in de Big Apple moet je zowat een orgaan afstaan.

Met de kinderen willen we nog op vakantie. Naar de zon. Eenmaal getrouwd heb ik namelijk gewoon weer een hekel aan de winter.