‘Ikzelf ben allerslechtste voorbeeld van hoe je een baby goed kunt leren slapen, maar hé, ouders hebben ook slaap nodig’

Over baby’s en slaap kunnen we eindeloos praten en schrijven. Ik ken werkelijk niemand die het binnen een week onder de knie had. Ikzelf ben wel het allerslechtste voorbeeld van hoe je een baby goed kunt leren slapen. Maar hé, ouders hebben ook slaap nodig.

Zielig

Laatst las ik een artikel over een moeder die haar baby direct na de geboorte op haar eigen kamertje had gelegd. Mijn eerste reactie was, heel eerlijk: ah, wat zielig. Waarom ik dat dacht, geen idee. Iedereen mag dat zelf weten en iedereen mag doen wat goed voelt. Toen ik net was geboren was dat trouwens heel normaal, ik lag zelfs in het ziekenhuis op een heel andere afdeling dan mijn moeder. Volgens mij heb ik als baby nooit gezellig met mijn moeder in één bed geslapen. Is onze band daardoor minder hecht? Nee. Helemaal niet.

Lees ook – Ellen is klaar met tokkiegedrag: ‘Er zijn kinderen bij’ >

Slaapregime

Ik heb dus twee oudere jongens en een babymeisje. Bij de jongens was ik vrij streng op het slaapregime, ik dacht namelijk dat dat moest. Bij Lewis al helemaal, die sliep in de nachten altijd in zijn eigen bedje (wel naast mijn bed) en die legde ik na iedere voeding terug. Miles werd geboren op Curaçao en daar ging het allemaal wat meer terug naar de basis. Hij sliep dus in het begin bij mij vanwege de borstvoeding, maar daarna ging ook hij naar zijn eigen bedje en later de hoek om, naar zijn eigen kamertje. Dat kostte me flink wat slaap want de jongens gingen natuurlijk niet zonder slag of stoot in hun eigen bed liggen pitten. Dat stukje is me bijgebleven. Het eindeloze heen en weer lopen, troosten, speentjes zoeken op de vloer, wiegen, terugleggen en vervolgens geen oog meer dichtdoen, want: over drie minuten wordt-ie toch weer wakker (wat ook altijd zo was).

Anders doen

Bij Sophia dacht ik dus, dit ga ik anders doen. Ik heb al twee kinderen die mijn aandacht nodig hebben en ik ben er zelf natuurlijk ook niet jonger op geworden, dus Sophia bleef lekker naast mij in bed. Wanneer ze aan de borst wilde was dat zo geregeld, ik hoefde m’n bed niet uit, ze heeft geen nacht gehuild en iedereen was tevreden. Nils en ik waren eigenlijk best wel fris en fruitig want we kregen – voor een stel met een baby – echt wel genoeg slaap. Maar die baby werd ouder, de borstvoeding werd minder en na een tijdje dachten we: wat doet ze eigenlijk nog bij ons in bed? Maar toen was het leed al geleden. Mevrouw ging écht niet in haar eigen bedje slapen. Dus wat deed deze luie moeder? Het kind bij zich in bed houden, want slaap is key.

Jaloers

Maar goed, inmiddels begonnen we ons allemaal een beetje aan elkaar te ergeren. Sophia vond duidelijk dat ze te weinig ruimte had en eiste dat luidkeels op. Wij werden op ons beurt constant wakker van haar scheet-salvo’s, getrek aan ons haar, geprik in onze ogen en babygezang. Three is a crowd, het paste gewoon niet meer. Ik was al bijna jaloers op die vrouw die haar baby vanaf dag één had weggelegd. Dus vannacht namen we de proef op de som en we brachten Sophia naar bed in haar eigen kamer. Het resultaat? Ze sliep van 20.00u tot 06.15u, aan een stuk door. En wij? Wij vroegen ons constant af waarom ze zo stil was. Klopte het wel? Waarom sliep ze ineens zo goed? Leefde ze nog wel?

“Wij werden op ons beurt constant wakker van haar scheetsalvo’s, getrek aan ons haar, geprik in onze ogen en babygezang”

Eindstand: nog minder slaap dan normaal, maar met een goede reden. Het begin is gemaakt. Ze is bijna één dus het mocht ook wel een keer, Sophia slaapt op haar eigen kamer! We hebben ons bed terug! Hoezee! (Nu nog volhouden)