Beeld: Cynthia’s fotografie
Ik ben nooit echt een ster geweest in wachten. Ik ben er zelfs reteslecht in. Nu weet ik heus wel dat een bevalling zich aandient wanneer-ie zich aandient, maar toch. Stiekem zat ik er al op te wachten vanaf de dag dat ik 37 weken was en dacht: zo, nu mag ze veilig komen. Nu ik dit typ ben ik 39 weken en 4 dagen zwanger en er gebeurt werkelijk nog helemaal niks.
Tijdens de laatste controle, vorige week donderdag, was mevrouw nog niet ingedaald. Konden we naar huis met het volgende advies: als je vliezen breken, direct gaan liggen. Direct gaan liggen? Dat klinkt niet echt als iets voor mij, maar oké. Mocht het gebeuren, prima, ga ik liggen. Het blijkt dat bijvoorbeeld een armpje of de navelstreng al naar buiten kan glippen wanneer je vliezen breken zonder dat de baby is ingedaald. Beter van niet. Liggen, check. Echt ver van huis komen we dus ook niet deze dagen. Naar de winkel ga ik nog wel, maar liggen op de tribune bij het voetbal is ook weer zo dramatisch.
De kinderen beginnen zich ook af te vragen wanneer ze nou komt. Lewis blijft vragen stellen. Hoeveel pijn doet het? Hoe werkt een bevalling? Ga je heel hard schreeuwen? Kun je dan nog lopen? Ik heb ervoor gekozen alles zo straight en eerlijk mogelijk te vertellen. Hopelijk steekt hij er iets van op en blijft het hangen voor later. Miles gelooft het allemaal wel, die ziet zijn zusje wel wanneer ze er is. Wat dat betreft zit er qua vragen echt een verschil tussen die twee, maar of dat de leeftijd is durf ik niet te zeggen. Lewis vroeg vandaag nog wel of er een vriendje mocht blijven logeren. Nou, eh, nee. Liever niet. Zul je zien, dan begint de bevalling midden in de nacht en is zijn moeder niet te bereiken. Kunnen mijn ouders zich ook nog gaan bekommeren om het vriendje.
Lewis was overigens al geboren met deze termijn. Miles deed er drie dagen langer over, maar was er ook voor de uitgerekende datum. Ik probeer zo af en toe terug te halen hoe het ging bij hen. Had ik toen al weeën in de middag? Wanneer voelde ik dat the real deal was begonnen? Wat ook wel leuk is, is dat ik via een dame op Instagram een foto heb gekregen van de Kraamkliniek op Curacao, waar Miles is geboren. Gek om terug te zien na acht jaar en zó anders dan de Nederlandse ziekenhuizen en geboortecentra.
Normaal gesproken gaat veel van mijn vrije tijd in mijn schrijfwerk zitten (ik ben auteur, en naast mijn werk in het voortgezet speciaal onderwijs is het schrijven een serieuze tweede baan geworden), maar nu ik eindelijk de tijd heb om flinke meters te maken, is mijn focus helemaal nergens. Ik vermaak me dus met klusjes, hier en daar een beetje schoonmaken – al blijft de hardcore nesteldrang volgens mij uit – Netflix en vooral in beweging blijven. We zijn toch écht naar de bevalling aan het toeleven, wat volgens mij ook heel gewoon is. Zolang de dame het goed doet in mijn buik mag ze lekker blijven zitten, al zijn we ook wel weer ontzettend nieuwsgierig. Lewis gaf vandaag aan dat hij er zin in had, hij wilde zijn zusje graag zien. Dat doet me heel erg goed, zeker gezien het feit dat hij er aan het begin van de zwangerschap vreselijk veel moeite mee had.
Lewis kwam met 39+2, Miles met 39+5. Wat gaat mijn dochter doen? We zullen er toch echt nog even rustig op moeten wachten.
Tot volgende week! Hopelijk mét baby.
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens van tien en acht jaar, pas gescheiden en verwacht een dochter met haar nieuwe vriend. Lees haar vorige columns hier terug.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Samen onder de dekens kruipen, de dag nabespreken en lekker dicht tegen elkaar aan in slaap vallen: jarenlang hét romantische ideaalbeeld van samenwonen. Maar uit recent onderzoek blijkt dat de realiteit voor veel stellen anders is. Sterker nog: apart slapen is helemaal geen taboe meer. En dat is misschien wel beter voor je nachtrust én […]