Foto: Skip Rink
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Stel je voor, dat ik me de hele dag als een peuter zou gedragen op het werk … Hoe zou zo’n dag dan verlopen? Hier een hypothetische schets.
Ik kom aan op mijn loopfiets, uiteraard. Dat is de enige manier waarop ik me tegenwoordig wil verplaatsen. Er staan al leerlingen bij de deur, maar ik kom net uit m’n nest en heb een ochtendhumeur, dus wanneer er iemand ‘Goedemorgen’ zegt, schreeuw ik ‘Néé!’ en gooi mezelf tegen de grond om vervolgens even lekker met m’n kop tegen de voordeur te bonken. Zo, iedereen weet dat ik er ben. Mooi.
M’n teamleider komt de gang door en groet me. Ik ren achter haar aan, ga aan haar broek hangen – totdat-ie bijna op haar knieën hangt – en eis een gebakken ei, om ’m vervolgens over mijn schouder te flikkeren en te eisen dat ze de tv aanzet. Dat doet ze uiteraard niet, want er moet gewerkt worden, dus ik schreeuw moord en brand. Ik ren de gangen door, huilend, en schop ondertussen tegen alles aan wat ik tegenkom. Deuren, stoelen, prullenbakken. Wanneer mijn baas komt kijken wat er aan de hand is, wijs ik naar hem en met een rood hoofd van woede krijs ik: ‘Jij moet weg!’
Even later komt mijn collega op kantoor, waar ik stiekem een cracker zit te eten en op mijn telefoon YouTubefilmpjes kijk. Door het hele kantoor ligt een spoor van crackers die ik ook uit het pak heb gehaald, maar de moeite niet waard vond om op te eten. Die zevende cracker in het pak, die is precies goed. Mijn collega vraagt me iets, maar ik hoor haar niet want ik kijk Peppa Pig. Wanneer ze de vraag herhaalt schreeuw ik ‘Néé!’ en gooi de cracker naar haar hoofd. Daarna klim ik op haar schoot en geef ik haar honderd kusjes, want ze is toch wel lief.
Wanneer ze me daarna op de grond zet omdat ze moet werken, klim ik op het bureau en pleur één voor één alle spulletjes op de grond. Daar ga ik net zolang mee door tot ze me aandacht geeft, en wanneer ze dat doet ben ik zo blij dat ik – met mijn gezicht één centimeter voor haar gezicht en mijn reet op haar laptop – mijn tandjes ontbloot in een snoezige glimlach. Ze vindt me zo schattig dat ze haar werk laat voor wat het is en we gaan rondjes rennen in de aula.
Daarna heb ik weer honger. Dus ik struin door de gangen en zoek iemand die eten voor me wil maken. Ik wilde ook nog op mijn loopfiets, dus die haal ik uit de fietsenstalling en rijd rondjes door de school. Een collega komt naar me toe.
‘Ellen, mag ik je wat vr-’
‘Nee!’
‘M-’
‘Nee!’
Onderweg schop ik m’n schoenen uit en daarna weet ik niet meer waar ik ze heb gelaten. Mijn teamleider komt voorbij, dus ik loop haar net zolang voor haar voeten tot ze me uiteindelijk een banaan geeft. Die eet ik voor een kwart op en de andere driekwart verdwijnt onder de wielen van mijn loopfiets. Supergrappig. Ik maak een heel spoor door de school. Van mijn collega moet ik het opruimen, dus ik word WOEDEND en rol door mijn eigen gemaakte bananenspoor. Tijd voor een volledige meltdown. Iedereen staat te kijken hoe ik helemaal uit m’n plaatje ga.
Mijn baas wordt uiteindelijk knettergek van me en stuurt me naar huis, wat ik helemaal niet erg vind want ik ben totaal naar de klote. Morgen weer een dag, maar dan weer normaal. Beter voor iedereen.
Eerder schreef Ellen openhartig over de miskramen die ze had en hoe we elkaar een hart onder de riem kunnen steken. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Je kinderen laten je regelmatig versteld staan, toch? Vaak op een positieve manier, maar soms ook op een… wat minder positieve manier. Mira maakte het mee tijdens de eindexamens van haar dochter.
De politie zoekt vandaag opnieuw naar de twee ontvoerde kinderen, Jeffrey (10) en Emma (8) uit Beerta, die al vier dagen spoorloos zijn nadat hun vader Klaas Bijl ze meenam. De zorgen over hun welzijn nemen met de dag toe nu er steeds meer details boven water komen.
Ellen (39) ging op zonvakantie met haar gezin, maar een puber met acrobatische ambities gooide roet in het eten. De bestemming werd de eerste hulp.
Sommige kinderen kunnen van een gesmolten ijsje of een scheef gestrikte veterschoen een heus Grieks drama maken. Krijg je spontaan zin om auditie voor GTST aan te vragen zodra je peuter huilt omdat je haar boterham in tweeën hebt gesneden, dan is de kans groot dat er een drama queen in de dop in huis […]
Nienke (32) liep vorig jaar mee tijdens de laatste avond van de Avondvierdaagse en de sfeer was gemoedelijk, tot een iets te gezellige vader met een blikje bier de show begon te stelen. “Op een gegeven moment deed hij alsof hij de leider van een fanfare was.”