Fotografie: Emma Peijnenburg
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Toen ik die tweede streep op de zwangerschapstest zag verschijnen, verwachtte ik vreugde en opwinding te voelen. In plaats daarvan werd ik overspoeld door een onverwacht gevoel: schuld.
Mijn oudste en ik waren een onafscheidelijk duo. Maar met een nieuwe baby op komst, voelde het alsof ik afscheid moest nemen van onze exclusieve club van twee. Zou hij zich minder belangrijk voelen als de baby er was? Zou hij denken dat hij zijn plek in mijn hart moest delen? Zou het onze band veranderen? Maar wat er vooral door mijn hoofd ging: waarom heeft niemand mij dit in godsnaam verteld over het krijgen van een tweede kind?
De zwangerschap zelf bracht nieuwe uitdagingen met zich mee. Het eerste trimester veranderde ik van een energieke fun mom die moeiteloos door de ballenbak klom, in een uitgeputte versie die de bank sommige dagen niet kon verlaten. Elke keer dat ik ‘nee’ moest verkopen tegen een potje voetballen, voelde ik het schuldgevoel groeien. Ook het derde trimester ging niet altijd van een leien dakje. Het tillen van mijn peuter voelde aan als gewichtheffen op de Olympische Spelen. Zijn teleurgestelde blik als ik moest weigeren brak keer op keer mijn hart.
Halverwege de zwangerschap kwam er een nieuw schuldgevoel bij, namelijk naar het ongeboren kindje in mijn buik. Ik was de tweede keer veel minder bezig met de zwangerschap. Geen babykamer die met 20 weken al klaar stond, ik praatte niet zoveel tegen mijn groeiende buik als de eerste keer en ervaarde de schopjes minder bewust. Hoeveel weken ik zwanger was? Ik kon vaak geen antwoord geven op die vraag. ‘Ergens halverwege’, zei ik dan. Of mijn baby een mango, baby egel of slagroomtaart was, wist ik al helemaal niet. Was ik deze nieuwe baby aan het verwaarlozen voordat ze geboren was? Kon ik überhaupt wel genoeg liefde opbrengen voor twee kinderen? (Spoiler: natuurlijk wel)
Ik schoof mijn heftige emoties op de zwangerschapshormonen, maar nu, met een kleuter van 4,5 en een dreumes van 1,5, zijn die schuldgevoelens nog niet helemaal verdwenen. Als beide kinderen tegelijkertijd mijn aandacht opeisen, wens ik soms dat ik me in tweeën kon splitsen. En als ik met één iets leuks doe, knaagt het schuldgevoel dat de ander iets tekort komt.
Ik had het willen weten toen ik zwanger werd van een tweede, dus wil het mommy’s to be niet onthouden: bereid je voor op een achtbaan van emoties. Maar, weet ook dat het normaal is. Want nadat ik mijn gevoelens deelde met andere moeders van twee (of meer), bleken ze er vrijwel allemaal last van te hebben. En ja, uiteindelijk heeft je hart een oneindige capaciteit voor liefde, zelfs als je armen soms te kort lijken.
Meer columns van Heather lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
Trigger warning: in dit artikel komt een eetstoornis ter sprake, wat mogelijk triggerend kan zijn.De druk om na een bevalling ‘snel weer de oude te zijn’ is groot. Social media staat vol met moeders die binnen no time hun zwangerschapskilo’s kwijt zijn en weer in hun oude spijkerbroek passen. Dat kan ervoor zorgen dat je […]
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Joan kwam met een opmerkelijk cadeau voor de juf.
Heb je weleens stiekem een blik geworpen op de chatgesprekken van je tiener en je afgevraagd wat al die emoji’s betekenen? Dan ben je niet de enige. De nieuwe Netflix-hit Adolescence heeft ouders in heel Nederland aan het denken gezet over de verborgen betekenissen achter emoticons. Taalplatform Preply heeft ze op een rij gezet.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.
