Fotografie: Emma Peijnenburg
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Toen ik die tweede streep op de zwangerschapstest zag verschijnen, verwachtte ik vreugde en opwinding te voelen. In plaats daarvan werd ik overspoeld door een onverwacht gevoel: schuld.
Mijn oudste en ik waren een onafscheidelijk duo. Maar met een nieuwe baby op komst, voelde het alsof ik afscheid moest nemen van onze exclusieve club van twee. Zou hij zich minder belangrijk voelen als de baby er was? Zou hij denken dat hij zijn plek in mijn hart moest delen? Zou het onze band veranderen? Maar wat er vooral door mijn hoofd ging: waarom heeft niemand mij dit in godsnaam verteld over het krijgen van een tweede kind?
De zwangerschap zelf bracht nieuwe uitdagingen met zich mee. Het eerste trimester veranderde ik van een energieke fun mom die moeiteloos door de ballenbak klom, in een uitgeputte versie die de bank sommige dagen niet kon verlaten. Elke keer dat ik ‘nee’ moest verkopen tegen een potje voetballen, voelde ik het schuldgevoel groeien. Ook het derde trimester ging niet altijd van een leien dakje. Het tillen van mijn peuter voelde aan als gewichtheffen op de Olympische Spelen. Zijn teleurgestelde blik als ik moest weigeren brak keer op keer mijn hart.
Halverwege de zwangerschap kwam er een nieuw schuldgevoel bij, namelijk naar het ongeboren kindje in mijn buik. Ik was de tweede keer veel minder bezig met de zwangerschap. Geen babykamer die met 20 weken al klaar stond, ik praatte niet zoveel tegen mijn groeiende buik als de eerste keer en ervaarde de schopjes minder bewust. Hoeveel weken ik zwanger was? Ik kon vaak geen antwoord geven op die vraag. ‘Ergens halverwege’, zei ik dan. Of mijn baby een mango, baby egel of slagroomtaart was, wist ik al helemaal niet. Was ik deze nieuwe baby aan het verwaarlozen voordat ze geboren was? Kon ik überhaupt wel genoeg liefde opbrengen voor twee kinderen? (Spoiler: natuurlijk wel)
Ik schoof mijn heftige emoties op de zwangerschapshormonen, maar nu, met een kleuter van 4,5 en een dreumes van 1,5, zijn die schuldgevoelens nog niet helemaal verdwenen. Als beide kinderen tegelijkertijd mijn aandacht opeisen, wens ik soms dat ik me in tweeën kon splitsen. En als ik met één iets leuks doe, knaagt het schuldgevoel dat de ander iets tekort komt.
Ik had het willen weten toen ik zwanger werd van een tweede, dus wil het mommy’s to be niet onthouden: bereid je voor op een achtbaan van emoties. Maar, weet ook dat het normaal is. Want nadat ik mijn gevoelens deelde met andere moeders van twee (of meer), bleken ze er vrijwel allemaal last van te hebben. En ja, uiteindelijk heeft je hart een oneindige capaciteit voor liefde, zelfs als je armen soms te kort lijken.
Meer columns van Heather lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
