
De Juf: ‘Ik volgde het spoor van bloed en vond Isa in elkaar gedoken in een hoekje’
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoon (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Mijn zoon zit in groep 1 en binnenkort is het zover: zijn allereerste schoolreisje. Ze gaan een dagje naar een kindvriendelijk pretpark. Een gezellig uitje waar elk weldenkend mens nuchter over zou moeten kunnen blijven. Maar blijkbaar ben ik dat dus niet.
Ik ben hier al drie weken om aan het huilen. DRIE weken. Dat is toch niet normaal? Ik weet het. Ik weet het echt. De paniek zit diep. Wat als ze hem kwijtraken? Wat als ze niet goed opletten en hem iets overkomt? Wat als hij in de draaimolen in slaap valt en pas wordt ontdekt als iedereen in de bus naar huis zit? Wat als hij op het klimtoestel verdwijnt in een parallel universum van glijbanen en niemand merkt het? Alle doemscenario’s zijn mijn gedachten gepasseerd. Ik hoor mezelf en ik schaam me dood. Maar ik meen het bloedserieus.
Ik heb overwogen om hem niet mee te laten gaan. Mijn vriend keek me aan alsof ik had voorgesteld om hem tot zijn zestiende bij ons in bed te laten slapen. Wat ik ook wel eens overwogen heb, for the record. Maar ik snap zelf ook wel dat ik hem zo’n leuk uitje met zijn klas niet kan ontnemen.
Dus bedacht ik een tussenoplossing: ik zou gewoon meegaan. Niet als overdreven moeder, maar als betrokken hulpouder. Probleem opgelost, dacht ik. Tot bleek dat tien andere ouders dat idee ook hadden. Er moet geloot worden. De uitkomst weet ik nog niet, maar ik heb mijn tissues al klaarliggen.
Waar mijn vriend is in dit verhaal? Die zit zich hoofdschuddend af te vragen wat er mis is met de moeder van zijn kinderen. Hij vindt dat ik het moet loslaten, en dat het voor zowel mezelf als mijn zoontje goed zal zijn. Hij is overigens ook degene die een van de kinderen een keer kwijt was, just saying.
Ik spreek mezelf ondertussen dagelijks toe dat dit erbij hoort. Loslaten hoort erbij. Vertrouwen op juffen, meesters en andere ouders hoort erbij. Ik hoef er niet zen onder te zijn, maar ik moet hem wel laten gaan. Hij gaat straks gierend van het lachen in een mini-achtbaantje zitten terwijl ik thuis gierend van de stress mijn telefoon in de gaten hou. En daarna komt hij thuis vol verhalen, plakkerig van de ranja, moe en gelukkig. En ik huil dan waarschijnlijk weer, maar dit keer van opluchting.
Meer columns van Heather lees je hier. Of volg haar op Instagram.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!