Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Afgelopen carnavalsvakantie was de meest ongeloofwaardige week uit mijn leven. Het was zó niet te bevatten wat er gebeurde, dat het zelfs voor de schrijvers van GTST too much zou zijn. En niet omdat ik ben gaan carnavallen: we hebben ons uiteindelijk niet in het feestgedruis gestort. Had je me dat van tevoren verteld, dan was ik blij geweest met het anti-alaafscenario. Maar nu was alles anders.
De afgelopen twee maanden waren niet de fijnste. Er speelde veel, té veel, waardoor de spanning toenam en de mentale rust zich steeds verder van me verwijderde. “Probeer de bron van de stress weg te nemen”, aldus Dr. Google. Maar dat kan natuurlijk niet altijd. Ik klemde mijn kiezen ’s nachts zo hard op elkaar dat mijn kaaklijn verdacht veel op die van Ronn Moss begon te lijken. En ondanks ontspanningsoefeningen bleef mijn ademhaling gejaagd, waardoor mijn oren begonnen te gonzen en ik regelmatig het gevoel had dat ik om zou vallen.
De woensdag voor de vakantie begon, werden we in de middag gebeld. Mijn schoonvader, die al jaren een zwakke gezondheid heeft maar altijd weer opkrabbelde, bleek doodziek. Kanker. De rest van de dag ging in een waas voorbij. Toen het avond was en mijn man de kinderen welterusten had gewenst, kwam hij naar beneden – nog voor ik kon vragen of hij behoefte had om te praten of liever een serie wilde kijken, gebaarde hij naar me. Hij was aan de telefoon met mijn vader, die hem verzocht het gesprek op de speaker te zetten.
Ik werd misselijk van de spanning. Mijn vader belde – de vader die ik sinds begin januari niet meer gesproken had, door het grootste conflict dat ik ooit heb gehad: een heftige aanvaring met mijn ouders. Ruzie vreet me op van binnen. Ik ben ontzettend goed in conflicten vermijden, ten koste van heel veel. Dat ik het toch aanging, zegt iets over de urgentie, de pijn, het onuitgesprokene van zoveel dingen. Het conflict was het startsein voor mijn torenhoge stressniveau.
‘We moesten onze kinderen gaan vertellen dat ze twee zieke opa’s hadden. En niet alleen dat: ook dat ze allebei zo ziek waren dat ze niet meer beter zouden worden’
Mijn man voerde het gesprek en ik luisterde mee. Ik dacht het telefoontje zou gaan over onze ruzie. Nog voordat ik me kon bedenken of ik dat fijn vond of juist niet, ging het gesprek een totaal andere kant op. Mijn vader vertelde over een ziekenhuisopname, onderzoeken, een uitslag. Met een compleet onverwachte en vernietigende boodschap: kanker. Na het gesprek keken mijn man en ik elkaar verdwaasd aan. Het voelde als een slechte droom – we hebben serieus in onze arm geknepen om te kijken of dat inderdaad niet het geval was. Twee verwoestende diagnoses op één dag – dat bestond toch niet?
We moesten onze kinderen gaan vertellen dat ze twee zieke opa’s hadden. En niet alleen dat: ook dat ze allebei zo ziek waren dat ze niet meer beter zouden worden. Want dat was de werkelijkheid, bij allebei: kanker, uitzaaiingen, niet meer te genezen. Er werd hard gehuild, er was intens verdriet: het is vreselijk om je kinderen zo gebroken te zien.
Het was een rare vakantie, met emoties die alle kanten op schoten. Mijn dochter, lief en begripvol als ze is, zei – nadat ik sorry had gezegd voor mijn onterechte boosheid – dat ze snapte dat ik soms snauwde. Tijdens de vele telefoongesprekken die ik voerde met familieleden, ruimde ze de kamer op en zette de vaatwasser aan. Mijn zoontje kwam me knuffelen toen hij me zag huilen. “Ik weet waarom je verdrietig bent mama”, zei hij.
Wat heel erg hielp, is de gave van kinderen om in het moment te leven. Zo hadden ze de grootste lol met hun zelfbedachte spel Slide & Faint. Op hun sokken gleden ze door de kamer, om vervolgens dramatisch ter aarde te storten en te blijven liggen. Ze gaven elkaar een cijfer voor hun flauwvalacties – het was compleet hilarisch. Precies zo gaan we door de komende weken: met een lach en een traan, met vallen en opstaan. Laat het alsjeblieft zijn zonder flauw te vallen.
Lara: ‘Het klinkt vast niet sexy of onafhankelijk, maar mijn leven draait om onze kinderen’
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Samen met zijn ex-man Rob, die inmiddels is overleden, heeft Leco van Zadelhoff een dochter genaamd Robbie. Zadelhoff was recent te gast bij het programma De Kist, waar zowel zijn voormalige relatie als zijn rol als vader centraal stonden.