Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Afgelopen carnavalsvakantie was de meest ongeloofwaardige week uit mijn leven. Het was zó niet te bevatten wat er gebeurde, dat het zelfs voor de schrijvers van GTST too much zou zijn. En niet omdat ik ben gaan carnavallen: we hebben ons uiteindelijk niet in het feestgedruis gestort. Had je me dat van tevoren verteld, dan was ik blij geweest met het anti-alaafscenario. Maar nu was alles anders.
De afgelopen twee maanden waren niet de fijnste. Er speelde veel, té veel, waardoor de spanning toenam en de mentale rust zich steeds verder van me verwijderde. “Probeer de bron van de stress weg te nemen”, aldus Dr. Google. Maar dat kan natuurlijk niet altijd. Ik klemde mijn kiezen ’s nachts zo hard op elkaar dat mijn kaaklijn verdacht veel op die van Ronn Moss begon te lijken. En ondanks ontspanningsoefeningen bleef mijn ademhaling gejaagd, waardoor mijn oren begonnen te gonzen en ik regelmatig het gevoel had dat ik om zou vallen.
De woensdag voor de vakantie begon, werden we in de middag gebeld. Mijn schoonvader, die al jaren een zwakke gezondheid heeft maar altijd weer opkrabbelde, bleek doodziek. Kanker. De rest van de dag ging in een waas voorbij. Toen het avond was en mijn man de kinderen welterusten had gewenst, kwam hij naar beneden – nog voor ik kon vragen of hij behoefte had om te praten of liever een serie wilde kijken, gebaarde hij naar me. Hij was aan de telefoon met mijn vader, die hem verzocht het gesprek op de speaker te zetten.
Ik werd misselijk van de spanning. Mijn vader belde – de vader die ik sinds begin januari niet meer gesproken had, door het grootste conflict dat ik ooit heb gehad: een heftige aanvaring met mijn ouders. Ruzie vreet me op van binnen. Ik ben ontzettend goed in conflicten vermijden, ten koste van heel veel. Dat ik het toch aanging, zegt iets over de urgentie, de pijn, het onuitgesprokene van zoveel dingen. Het conflict was het startsein voor mijn torenhoge stressniveau.
‘We moesten onze kinderen gaan vertellen dat ze twee zieke opa’s hadden. En niet alleen dat: ook dat ze allebei zo ziek waren dat ze niet meer beter zouden worden’
Mijn man voerde het gesprek en ik luisterde mee. Ik dacht het telefoontje zou gaan over onze ruzie. Nog voordat ik me kon bedenken of ik dat fijn vond of juist niet, ging het gesprek een totaal andere kant op. Mijn vader vertelde over een ziekenhuisopname, onderzoeken, een uitslag. Met een compleet onverwachte en vernietigende boodschap: kanker. Na het gesprek keken mijn man en ik elkaar verdwaasd aan. Het voelde als een slechte droom – we hebben serieus in onze arm geknepen om te kijken of dat inderdaad niet het geval was. Twee verwoestende diagnoses op één dag – dat bestond toch niet?
We moesten onze kinderen gaan vertellen dat ze twee zieke opa’s hadden. En niet alleen dat: ook dat ze allebei zo ziek waren dat ze niet meer beter zouden worden. Want dat was de werkelijkheid, bij allebei: kanker, uitzaaiingen, niet meer te genezen. Er werd hard gehuild, er was intens verdriet: het is vreselijk om je kinderen zo gebroken te zien.
Het was een rare vakantie, met emoties die alle kanten op schoten. Mijn dochter, lief en begripvol als ze is, zei – nadat ik sorry had gezegd voor mijn onterechte boosheid – dat ze snapte dat ik soms snauwde. Tijdens de vele telefoongesprekken die ik voerde met familieleden, ruimde ze de kamer op en zette de vaatwasser aan. Mijn zoontje kwam me knuffelen toen hij me zag huilen. “Ik weet waarom je verdrietig bent mama”, zei hij.
Wat heel erg hielp, is de gave van kinderen om in het moment te leven. Zo hadden ze de grootste lol met hun zelfbedachte spel Slide & Faint. Op hun sokken gleden ze door de kamer, om vervolgens dramatisch ter aarde te storten en te blijven liggen. Ze gaven elkaar een cijfer voor hun flauwvalacties – het was compleet hilarisch. Precies zo gaan we door de komende weken: met een lach en een traan, met vallen en opstaan. Laat het alsjeblieft zijn zonder flauw te vallen.
Lara: ‘Het klinkt vast niet sexy of onafhankelijk, maar mijn leven draait om onze kinderen’
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).