Eigen beeld
Al jaren zijn Mariëlle en Sara goede vriendinnen. Ze delen dezelfde interesses en met regelmaat verschijnen ze in dezelfde outfit. Ze werden zelfs tegelijkertijd zwanger. Tot twee keer toe. De eerste keer beide van een jongen, de tweede keer van twee meisjes. Als je het zou plannen, zou het je niet lukken. In hun brievencolumn blikken ze terug op deze periode.
Lieve Sara,
Voor nu schrijf ik de laatste brief in deze reeks aan jou.
We gaan ongetwijfeld nog veel meer samen beleven, momenten waar we later samen op terug zullen kijken met een brok in onze keel en een glimlach op ons gezicht. Maar vandaag wil ik met jou terugblikken op de bevalling van de meiden. Hoe bijzonder en hoe anders dat moment was. Hoe het ging bij onze jongens, en hoe totaal anders het voelde bij de meiden.
Ik wist al maanden de datum van de keizersnede. Dat moest ook wel, met kerst, een weekend én oud en nieuw ertussen waren er niet veel geplande opties over. 27 december was dé dag voor ons. Om 8 uur ’s ochtends mocht ik me melden in het ziekenhuis voor de geplande keizersnede. Milan was uit logeren bij opa en oma, zodat wij nog één laatste rustige nacht hadden. Nou ja… zo rustig als mogelijk is met een buik als een skippybal en wetende wat ons te wachten stond.
Met de vluchttas in de ene hand en een lege maxi cosi in de andere, stonden we daar keurig bij de balie. Klaar voor dit grote avontuur. Twee uur later lag ik daar met Femke in mijn armen. Intens gelukkig. Wat een rijkdom. Een gezonde meid van 3270 gram – een prachtig gewicht, zeker als je bedenkt dat we zes (!) groeiecho’s hadden gehad, omdat ze haar aan de kleine kant vonden. Nauwelijks terug op de kamer belden we natuurlijk direct de opa’s en oma’s. Die moesten nog even snel met Milan een rondje door het dorp voor een cadeautje – en zouden daarna meteen naar het ziekenhuis racen om Femke te bewonderen.
En wie kwamen ze onderweg tegen…? Juist. Siem! Met zijn opa en oma. Die hadden “even” de oppas op zich genomen. Toen kregen wij natuurlijk al een vermoeden. Ondertussen waren jullie óók in het ziekenhuis, voor een echo én het plaatsen van een ballon om de bevalling op te wekken. Want jullie dame werd juist aan de grote kant geschat. Dat deden we dan wel tegenovergesteld van elkaar.
De dag erna – ik zal het nóóit vergeten – ging Ronald even koffie halen. Eindelijk een momentje voor een bakkie. Hij kwam terug met een mega-grijns: “Je raadt nooit wie ik net op de gang tegenkwam!” Jij wist het natuurlijk allang. Jullie hadden netjes naast onze auto geparkeerd. En ja hoor, in de kamer naast mij lag jij volop te puffen om jullie meisje op de wereld te zetten.
Wat een gek idee, hè? We lagen met ons hoofdeind tegen elkaar – ik met Femke in mijn armen, jij druk bezig met het wegpuffen van de weeën. Je hebt het zwaar gehad. Want ja, Fiene was inderdaad groot: 3865 gram. Maar alles ging zó snel, en voor je het wist kon jij ook je prachtige dochter bewonderen. Dat moment dat Bart zijn hoofd om de hoek van mijn deur stak – “Ik heb een leuke mededeling!” – voelde ik meteen de ontlading. Wat was ik opgelucht en blij om te horen dat alles goed was gegaan met jullie allebei!
Voordat je naar huis ging, werd je nog even mijn kamer binnen gereden. Dat was het allereerste moment dat de meiden elkaar ontmoetten. Een gouden moment, eentje die we nooit hadden kunnen plannen en nooit zullen vergeten. Weet je je eerste vraag aan mij nog? “Heb je me gehoord?!?!” Nee Sara, ik heb je niet gehoord. Geen zorgen.
Ik ben trots op je. Op hoe jij alle ballen in de lucht houdt, zelfs als er stiekem eentje naar beneden dondert. Jij bent echt een voorbeeld voor mij. Ik bewonder hoe jij je kinderen opvoedt, en ik geniet enorm van onze gesprekken — over de sprongen van de meiden, onze onzekerheden, slapeloze nachten en alle opvoedkundige chaos ertussenin.
We hebben samen vier prachtige kinderen op de wereld gezet. Kinderen waar we trots op mogen zijn. En als het een beetje meezit, worden zij net zulke beste vrienden als wij, en steunen ze elkaar – net als wij – door dik en dun.
Dank je wel voor jouw vriendschap.
Liefs,
Marielle
Benieuwd naar de ervaring van twee beste vriendinnen die twee keer tegelijkertijd zwanger waren? Je leest hier meer van Sara en Mariëlle.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Mieke van Dam (31) zit bepaald niet stil. Tussen de luiers, speeltuinbezoekjes en nachtelijke knuffels door creëerde ze Eau de Mique: een wasparfummerk dat draait om herinneringen, rust en een vleugje luxe in de chaos van het moederschap. Wij spraken Mieke erover.
Denk je dat knuffels alleen voor kinderen zijn? Think again. Steeds meer volwassenen geven toe: ze slapen met een knuffel. En dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, het is goed voor je nachtrust en je mentale gezondheid.