Eigen beeld
Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3), Elodie (2) en David (0), en Susan is moeder van Noortje (1). Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap te maken heeft: van tsjernobylluiers tot terrornachten en van zwangerschapskwaaltjes tot zwamadviezen (die wel heel goed bedoeld zijn).
Lieve Lis,
‘Als ik straks kinderen heb, zal ik NOOIT…’, ‘Mijn kind mag later NOOIT…’, ‘Als de baby er is, ga ik NOOIT…’. In de afgelopen anderhalf jaar heeft mijn kind al meer genooit dan ik haar ooit van plan was te laten nooiten.
Ik zou bijvoorbeeld nooit een kerstkaart maken met een foto van mijn kind erop. HA, heb je ‘m afgelopen jaar in de bus gekregen? Oké, het was een nieuwjaarswens, maar toch. Hij was er al voordat Noortjes eerste verjaardag was gevierd. Ook had ik het plan om, waar mógelijk, het liefst houten speelgoed in huis te halen. Open-ended. Duurzaam. En toen viel mijn kind voor een Nijntje-speelgoedpiano die vijf verschillende liedjes speelt en naast een piano ook drums, een xylofoon en een trompet is.
Ik wil maar zeggen: als er iets is wat ik geleerd heb, dan is het zo min mogelijk verwachtingen te hebben van alles omtrent het ouderschap. Dat is beter voor iedereen. Tot nu toe heb ik overigens wél de tv nog weten te weren en eten we nog steeds altijd aan tafel, maar ik vraag me af hoelang het duurt voordat ik de eerste krentenbol in mijn schoen terugvind. En voordat het volgende speelgoed met geluid de drempel over wordt gesleept. Dat ook.
Aangezien jij drie kinderen hebt: hoe staat het met jouw ‘expectations versus reality’? Zijn al jouw ‘nooits’ allang uit het raam en heb je krentenbollen in je schoenen, of valt het wel mee? Ik heb intussen de tune van Rocky leren spelen op de speelgoedpiano. Omarm de chaos, zal ik maar zeggen.
Liefs,
Suus
Lieve Suus,
Voordat ik kinderen had, was ik een fantastische ouder. Ik wist alles van opvoeden.
Als mijn kinderen een dwarse peuterbui met gillen, slaan en gooien hadden, zou ik simpelweg zeggen dat ze daarmee op moesten houden, en dat zouden ze dan braaf doen. Als mijn kind geen groente wilde eten, zou ik hem eerst de groente geven en pas wanneer hij dat allemaal had opgegeten de rest. En bleef m’n kind maar uit bed komen? Dan zou ik ‘m simpelweg uitleggen dat het bedtijd was en dat-ie lekker moest gaan slapen. En dat zou hij dan vervolgens ook doen, duh. Waarom? Omdat ik het zeg.
Logisch.
Simpel.
Totaal onrealistisch.
Wat je niet ten volste beseft voordat je kinderen krijgt, is dat kinderen een eigen mening hebben. Geen mening gevoed door logische argumenten en goed geïnformeerde research, maar puur gebaseerd op vibes. En je kunt niet met ze in discussie, want hun kleine hersentjes smelten soms ineens omdat ze nog niet met emoties om kunnen gaan. En raad eens? JE BLIJKT ZELF OOK EIGENLIJK NIET ZO GOED MET EMOTIES OM TE KUNNEN GAAN. Helemaal niet met negatieve.
Nog een dingetje dat niet te bevatten is voordat je een ouder wordt: kinderen zijn er altijd. Allllll-tijd. ALTIJD. Tenzij jij een vorm van oppas regelt, ben jij vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week, twaalf maanden per jaar verantwoordelijk voor je kind. (En ook als ze bij een ander zijn, wonen ze in je hoofd: gaat het goed, zouden ze slapen, hoe gaat het eten?) Geen vakanties, geen weekenden, geen vrije dagen. En in die eindeloze zee van De Verantwoordelijke Volwassene Zijn, besef je vaak pas waar je prioriteiten liggen.
Toen Felix kleiner was, was tv-kijken een sporadisch genoegen. Maar altijd werd het hysterische gil-en-huil-loopgravenoorlog als het ding uit moest, omdat het zo’n zeldzaamheid was dat hij zich er met zijn vingernagels aan vastklampte WANT JE WEET NOOIT WANNEER DIT WEER MAG.
Zo komt het dat wij nu één vast tv-moment per dag hebben, en dat is ‘s avonds, voor het slapengaan, tijdens het tandenpoetsen. Jup, wij zijn dat gezin dat voor de tv tandenpoetst. Maar tvkijkentandenpoetsen (dat is hier thuis één woord) zorgt wel voor een enorme rust. Zodra ik zeg: ‘Wie mag er vandaag de tv aanzetten?’ voel ik de sfeer direct ontspannen, alsof het huis ineens diep uitademt en lekker achterover gaat liggen.
De ene dag mag Felix de tv aandoen, de andere dag Elodie. Allebei mogen ze iets kiezen om te kijken tijdens hun eigen tandenpoetssessie. (Met enige sturing van ons, uiteraard.) Wanneer ze dan volledig in zombiemodus met hun bakkes open zitten, doe ik ze een hydrofieldoek om tegen het tandpastakwijlen en kan ik uitgebreid alle tanden en kiezen poetsen. Schone bekkies gegarandeerd. Hoe langer hoe fijner, want zolang ik poets mogen zij tv kijken. Daarna gaan ze allebei nog even naar de wc (Elodie vooral nog voor de vorm, mijn 2,5-jarige kind is heus nog niet zindelijk) en dan mogen ze kiezen of papa of mama ze naar bed brengt. Als David straks oud genoeg is om mee te doen, gaat hij uiteraard ook mee in deze routine. (Tenzij hij er superslecht op gaat. Dan moeten we iets anders verzinnen, zoals dat gaat in het leven.)
Natuurlijk wordt er nog af en toe gehuild als de tv uit moet, maar dat is vaak meer voor de vorm dan echt met overtuiging. We hebben trouwens daarnaast wel de regel dat het óchtendtandenpoetsen voor de wasbak gebeurt, zonder tv, ‘zoals de grote kinderen dat doen’ (een argument dat heel goed werkt op onze vierjarige, die nu bij alles zegt: ‘Want ik ben al vier’).
We hebben alle kinderen op dezelfde manier kennis laten maken met eten. Toch eet één kind geen groente, hoe streng of soepel we ook zijn (we pureren het tegenwoordig door de saus heen en meestal werkt dat redelijk) en één kind eet alles, maar heeft nog nooit in haar leven iets helemaal opgegeten. Hoe het derde kind in de wedstrijd zit moeten we nog ontdekken, maar tot nu toe schuift die alles wat hij in handen krijgt met smaak in dat gat onder zijn neus. Het kan verkeren, wil ik maar zeggen.
Bedtijd ging een poos heel goed, maar is nu weer even drama (althans, ik hoop dat het ‘even’ is). De oudste wil wel vijf boekjes lezen en kan geen afscheid nemen, de middelste komt een keer of acht haar bed uit en slaapt daardoor pas anderhalf uur later dan de bedoeling is, en de jongste moet ofwel aan de borst in slaap vallen, ofwel in de kinderwagen in slaap gewandeld worden. Vermoeiend? Ja. Maar ik troost me met de gedachte dat de andere twee inmiddels toch echt zelfstandig in slaap vallen, dus het komt wel.
Dat is denk ik hoe ik er inmiddels in sta. Omarm de chaos, inderdaad. Het komt wel goed. Waarom? Omdat ik het zeg.
Liefs,
Lis
Het nieuwste boek van Lisette koop je hier: En wat dan liefde is. Alle ogen op Mia van Susan is ook uit. Ook het nieuwste boek van Susan, Hoe moeilijk kan het zijn, is te pre-orderen.
Meer lezen van Lis en Suus? Hier vind je hun andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We doen ons best. De dagen zijn lang, de nachten met een beetje pech nog langer. We rennen van broodtrommels naar werkmail, poetsen neuzen en rapen vieze sokken op.
Soms gebeuren er thuis van die dingen waar je eerst helemaal niets van snapt, zoals kattenvoer dat verdwijnt. En als je dan eindelijk ontdekt wat er achter zit, vraag je je af waarom je er niet eerder op bent gekomen.
Het leven als moeder zit vol verrassingen. Soms zijn dat lieve momenten met je kind en soms een confrontatie met je verleden. Voor Sanne (32) eindigde een gewone dinsdagochtend met een shock: ze kwam haar oude pester van de middelbare school tegen.
Wie droomt er níét van om de boel te pakken en richting Spanje te vertrekken? De familie Verleg deed het gewoon. Melissa en Pim stapten met hun vijf kinderen in het avontuur van hun leven, weg van regenachtige schoolpleinmomenten en hallo zon, tapas en een nieuw bestaan.
Liefde in films zien er altijd zo romantisch uit. Maar echte liefde? Die is vaak veel minder filmisch en juist daarom zo mooi. Het zit ’m in die kleine, onopvallende momenten: de dingen die je misschien saai of onromantisch noemt, maar die eigenlijk helemaal niet zo zijn. Soms zijn het juist die alledaagse dingen die […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Yonna, die haar beste vriendin een slechte moeder vindt.