Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
De kinderboerderij. Voor veel (groot)ouders de plek voor een dagje vertier, getroetel en vermaak met het kleine volk. Ik zou het eerder beschrijven als een dagje uit in de hel met geitenlucht. En toch is het zaterdagochtend en bevind ik mij in een moment van verstandsverbijstering in een zweem van hooi, geitenkeutels en lauwe koffie. Jawel, we zijn op de kinderboerderij. Een kinderboerderij in Kaapstad. Nou kan ik me voorstellen dat menig lezer hier zich absoluut geen voorstelling bij kan maken. Een kinderboerderij in Zuid-Afrika? Het land van de safari’s, de big-5, de giraffes en de cheeta’s. Dan ga je toch geen luttele seconde van je tijd besteden aan een domme geit? Wrong. Dat doe je dus wel.
Ik heb mezelf gedurende deze lijdzame uren op de zaterdagochtend echt wel af zitten vragen waarom, maar toen ik eens even goed om me heen keek, lag het antwoord eigenlijk zo voorhanden. Een cheeta laat zich doorgaans niet aaien of wortels voeren (de cheeta’s die dat wel doen zijn gedrogeerd en hun bazen criminelen), een olifant past niet op een kleuterschoot en een giraffenbaby wil helemaal geen flesjes melk uit de plakkerige knuisten van een mensenkind drinken (van dat laatste punt ben ik overigens niet helemaal zeker, maar ik zou het ze ten zeerste afraden). Daarbij is Kaapstad eigenlijk net Amsterdam maar dan op een ander continent. Het is een grote stad, er wonen veel jonge ouders met jonge kinderen, en die jonge kinderen breken de tent af als je ze in het weekend niet even op sleeptouw neemt. En zo eindig je dus met z’n allen op de kinderboerderij.
Het moge duidelijk zijn: ik koester geen warme gevoelens jegens kinderboerderijen of boerderijdieren in bredere zin. Zodra je het terrein opkomt, word je doorgaans al begroet door een geur die zich het best laat omschrijven als natte hond meets composthoop meets iets wat ooit leefde maar nu heel erg dood is. De dieren zijn vaak volkomen apathisch of ongehoord agressief en afgestemd op alle ongeleide projectielen die hun weekend komen verpesten. De geit is daarbij de aartsvijand van de ouder. Hij voelt angst, onzekerheid, en zwakte. Hij weet wanneer jij net een verse koffie hebt gekocht en besluit dan dat het een goed moment is om op je jas te gaan kauwen.
En dan hebben we het nog niet gehad over de kippen. De kindvriendelijke kip bestaat niet. Kippen zijn kleine velociraptors met veren die vijandig en hysterisch tokkend door het verblijf paraderen. Als je peuter met alle liefde een graspriet door het gaas probeert te duwen pikt het gedrocht binnen no-time zijn halve pink eraf en kun je bezweet en onder het stro op zoek naar zakdoeken om tranen en bloed te stelpen.
De kinderboerderij in Kaapstad bevatte naast alle dierenmalaise ook nog een treintje. Het treintje was eigenlijk een soort uit de kluiten gewassen schoolbank met voorop een diesellocomotiefje die werd aangeslingerd door een te vadsige Zuid-Afrikaan met bilnaad boven de broek. De kinderen stonden te popelen en wij zagen een moment van rust. Voor 20 rand (ongeveer 1 euro) mocht je kind wel drie hele rondjes meetuffen op het gevaarte. Kinderen onder de drie moesten wel onder begeleiding. Prima, daar hebben we de grote broer voor.
Maar nee, de begeleider moest toch echt een volwassenen zijn, vertelde de dikke machinist mij, terwijl hij een halve liter bier van een onbeduidend merk weg klokte. Hè, wat, bier? Het is 10:00 ’s ochtends. En jij gaat een dieseltreintje met 25 doorgedraaide kinderen besturen? Ergens voelde ik ineens enorm veel compassie voor de beste man. Een ergere bijbaan bestaat er toch bijna niet, logisch dat bier je de verlichting brengt die je zoekt op de zaterdagochtend. Toen ik me toch afvroeg of het echter wel zo verantwoord was om mijn kinderen mee te laten rijden met een alcoholist, besloot ik het onbeduidende biermerk eerst even te googelen. Het bleek een halve liter energydrink te zijn.
Na drie rondjes noodgedwongen meerijden in een jolig veel te klein treintje, reden we terug naar huis. De kinderen in coma op de achterbank, onder de stro en geitenpluis. Mijn man en ik keken elkaar zwijgend aan, verenigd in een trauma dat alleen op zaterdagochtend op een kinderboerderij in Kaapstad geboren kan worden. Volgende week iets rustigers. Iets educatiefs misschien. Het museum? De botanische tuinen? Of gewoon een scherm in een donkere kamer met een handje chips erbij. Lekker cultureel verantwoord. Zonder geiten. Zonder kippen. Zonder bilnaad.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.