Lara Temme is tekstschrijver en woont met haar man, zoon (8) en dochter (10) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Het was een eyeopener, wat mijn man vorige week tegen me zei op de zoveelste grijze januaridag, toen we het hadden over gelukkig zijn: dat mijn referentiekader bij de vraag “Hoe gaat het?” vaak anders is dan bij anderen. Ik vergelijk hoe ik me nu voel automatisch met mijn donkerste periode – als je dat als uitgangspunt neemt, gaat het natuurlijk vaak goed. Mijn gelukkig-zijn is echt, maar verbetering is welkom, nodig zelfs ook, soms.
Met mijn kinderen is het vaak één groot feest van gekkigheid, van maffe dansjes en liedjes, rare verzinsels, van de slappe lach hebben om onze eigen fratsen. Zoals we lachen, hebben we elkaar ook lief: vol overgave, zonder rem. Alleen mijn zelfliefde klopt niet, schiet tekort. En daar moet ik aan werken, wil ik mijn kinderen écht het goede voorbeeld kunnen geven.
Het begint met hoe ik naar mezelf kijk. Ondanks mijn marketingachtergrond is mezelf in op een positieve manier in de markt zetten lastig. Ik zeul mijn angsten mee als een ongewenste trofee, die iedereen mag zien. Kijk dan, ik ben stuk. Het geeft iets veiligs om me zo op te stellen, om de verwachtingen laag te houden. Om me alvast te kunnen wapenen tegen de teleurstelling die ik zal veroorzaken bij de ander. Als ik me hieraan wil ontworstelen, moet ik mezelf anders positioneren – in de eerste plaats tegenover mezelf.
Maar hoe doe ik dat? Ik ken mezelf door en door, maar tegelijkertijd heb ik soms geen flauw idee wie ik ben, wat ik wil, wat ik voel, want mag ik dat wel voelen, is het valide, is deze mening wel goed doordacht, moet ik niet meer rekening houden met alle facetten, met andermans gevoelens, tot ik alle kanten begrijp en weer Zwitserland ben, terwijl ik soms tot in het diepst van mijn ziel gewoon de klootzak van een Rusland wil zijn?
Mijn therapeut vroeg me eens te schreeuwen, mijn boosheid te uiten, alles eruit te gooien. Ik kon het niet. Een totale blokkade. In mijn dromen komt dit vaak terug. Ik wil krijsen, tieren, schelden, maar ik heb geen stem. De betekenis daarvan hoef ik niet op te zoeken. Ik wil dingen zo graag uiten, maar telkens kies ik ervoor ze te verstoppen, heel veel zand erover, lagen en lagen, want dat is veiliger, dan wordt er niemand boos. Totdat ik struikel, de zorgvuldig opgebouwde berg begint te bewegen, er een aardverschuiving komt. De nachtmerries, de slepende moeheid, mijn slechte huid – het zijn emoties die zich een weg vreten naar buiten tot ik ze wel moet erkennen.
Bij mijn kinderen mogen alle emoties er zijn, en het is tijd dat ik dat mezelf ook gun. Ik ga ermee aan de slag, ik ben er al aan begonnen zelfs, maar het is een lang proces, waarvan ik nog geen idee heb hoe het precies moet. Maar één ding weet ik wel. Het stopt hier. De reden dat ik worstel, dat ik altijd twijfel aan of ik goed genoeg ben en vraagtekens zet bij mijn bestaansrecht. Ik weet niet hoeveel generaties deze giftigheid terug gaat. Maar bij mij stopt het. En het is bizar hoe gemakkelijk dat is, hoe moeiteloos het gaat. De liefde voor mijn kinderen komt uit mijn poriën, het is meer dan ik ooit op ga kunnen maken. Alles overheersende, overweldigende liefde, zoals ik het voelde na hun geboorte, en dan immer aanwezig, alleen maar groter wordend. Oneindig ver reikt het, zoveel sterker dan diamant, intenser dan de zon. Ik straal. Kijk me stralen.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Je baby begint te huilen en je vraagt je af: moet je meteen reageren, even wachten of laat je jouw kleintje zelf leren kalmeren? De ene ouder zweert bij direct oppakken, de ander bij gelooft dat het beter is om de baby even te laten huilen. En alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, zeggen […]
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
In de nieuwe aflevering van Antoni van Leeuwenhoek: Over Leven met Kanker volgt Beau van Erven Dorens (54) opnieuw mensen die moeten omgaan met een allesveranderende diagnose. Dit keer ontmoet hij de 31-jarige Yasmin, die leeft met een erfelijke, zeldzame vorm van maagkanker. Terwijl ze in het ziekenhuis wacht op een onderzoek, staat haar toekomst […]
De feestdagen staan voor de deur, dus dat betekent ook: cadeaus inslaan. Weet jij al wat je gaat scoren voor je kind? Het huis puilt uit van het speelgoed, dat binnen een week onder de bank of in de rommellade verdwijnt, dus het is tijd voor iets anders. Ga daarom eens voor nuttige cadeaus waar […]
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.