Lara Temme is tekstschrijver en woont met haar man, zoon (8) en dochter (10) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Het was een eyeopener, wat mijn man vorige week tegen me zei op de zoveelste grijze januaridag, toen we het hadden over gelukkig zijn: dat mijn referentiekader bij de vraag “Hoe gaat het?” vaak anders is dan bij anderen. Ik vergelijk hoe ik me nu voel automatisch met mijn donkerste periode – als je dat als uitgangspunt neemt, gaat het natuurlijk vaak goed. Mijn gelukkig-zijn is echt, maar verbetering is welkom, nodig zelfs ook, soms.
Met mijn kinderen is het vaak één groot feest van gekkigheid, van maffe dansjes en liedjes, rare verzinsels, van de slappe lach hebben om onze eigen fratsen. Zoals we lachen, hebben we elkaar ook lief: vol overgave, zonder rem. Alleen mijn zelfliefde klopt niet, schiet tekort. En daar moet ik aan werken, wil ik mijn kinderen écht het goede voorbeeld kunnen geven.
Het begint met hoe ik naar mezelf kijk. Ondanks mijn marketingachtergrond is mezelf in op een positieve manier in de markt zetten lastig. Ik zeul mijn angsten mee als een ongewenste trofee, die iedereen mag zien. Kijk dan, ik ben stuk. Het geeft iets veiligs om me zo op te stellen, om de verwachtingen laag te houden. Om me alvast te kunnen wapenen tegen de teleurstelling die ik zal veroorzaken bij de ander. Als ik me hieraan wil ontworstelen, moet ik mezelf anders positioneren – in de eerste plaats tegenover mezelf.
Maar hoe doe ik dat? Ik ken mezelf door en door, maar tegelijkertijd heb ik soms geen flauw idee wie ik ben, wat ik wil, wat ik voel, want mag ik dat wel voelen, is het valide, is deze mening wel goed doordacht, moet ik niet meer rekening houden met alle facetten, met andermans gevoelens, tot ik alle kanten begrijp en weer Zwitserland ben, terwijl ik soms tot in het diepst van mijn ziel gewoon de klootzak van een Rusland wil zijn?
Mijn therapeut vroeg me eens te schreeuwen, mijn boosheid te uiten, alles eruit te gooien. Ik kon het niet. Een totale blokkade. In mijn dromen komt dit vaak terug. Ik wil krijsen, tieren, schelden, maar ik heb geen stem. De betekenis daarvan hoef ik niet op te zoeken. Ik wil dingen zo graag uiten, maar telkens kies ik ervoor ze te verstoppen, heel veel zand erover, lagen en lagen, want dat is veiliger, dan wordt er niemand boos. Totdat ik struikel, de zorgvuldig opgebouwde berg begint te bewegen, er een aardverschuiving komt. De nachtmerries, de slepende moeheid, mijn slechte huid – het zijn emoties die zich een weg vreten naar buiten tot ik ze wel moet erkennen.
Bij mijn kinderen mogen alle emoties er zijn, en het is tijd dat ik dat mezelf ook gun. Ik ga ermee aan de slag, ik ben er al aan begonnen zelfs, maar het is een lang proces, waarvan ik nog geen idee heb hoe het precies moet. Maar één ding weet ik wel. Het stopt hier. De reden dat ik worstel, dat ik altijd twijfel aan of ik goed genoeg ben en vraagtekens zet bij mijn bestaansrecht. Ik weet niet hoeveel generaties deze giftigheid terug gaat. Maar bij mij stopt het. En het is bizar hoe gemakkelijk dat is, hoe moeiteloos het gaat. De liefde voor mijn kinderen komt uit mijn poriën, het is meer dan ik ooit op ga kunnen maken. Alles overheersende, overweldigende liefde, zoals ik het voelde na hun geboorte, en dan immer aanwezig, alleen maar groter wordend. Oneindig ver reikt het, zoveel sterker dan diamant, intenser dan de zon. Ik straal. Kijk me stralen.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Ah kamperen: zorgeloos genieten van het vrije leven. Als je tenminste de hoosbuien, sanitaire ongemakken en het feit dat je buren álles van je weten op de koop toe neemt.
Je vakantie kan in een splitsecond een nare wending nemen. Zo ook voor Malou en haar man en dochter, toen haar dochter in zee tussen de kwallen terecht kwam.
Vakantie haalt niet bij iedereen het beste in zich naar boven, al doe je nog zo je best. Net als Feline, die zo haar best had gedaan met het boeken van de vakantie, maar waarbij het toch nog allemaal helemaal de mist in ging toen ze eenmaal op het vliegveld waren.
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Ze was gelukkig getrouwd, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwachts zijn koffers pakte. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: Lieve gaat in haar uppie met haar twee zoons kamperen, maar dan slaan de vakantietwijfels toe.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze hoe ze de zomervakantie met zoon heeft ervaren.