Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (8) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Vijftig minuten. Dat viel mee, voor een nieuwe attractie. Het weer was prima, het gezelschap ook, en voor we het wisten betraden we het laatste stuk van de wachtrij van de Danse Macabre. We liepen naar binnen, door een aantal smalle, pikdonkere gangen, tot we voor een dichte deur stonden – een deur die pas open zou gaan als de rit van onze voorgangers afgelopen was. Ik voelde mijn hartslag toenemen. Ik moest hier dus vier minuten staan, in een kleine ruimte, met achter me een stelsel van nauwe steegjes die compleet volstonden met mensen. Als een rat in de val. Mijn man zag me worstelen, stelde me gerust en leidde me af, en tot mijn eigen verbazing hield ik het vol tot de deuren opengingen. Eindelijk, ruimte.
We gingen in een van de banken zitten, en ik probeerde mezelf te hervinden. Dat leek te lukken – tot ik de beugels zag. Waarom wist ik niet dat je in deze attractie vast zou zitten? Waarom had ik niet beter research gedaan? Mijn gedachten probeerde ik negeren, deed het ding naar beneden en voelde de paniek genadeloos toeslaan. Ik voelde me opgesloten, en mijn laatste restje mentale weerstand had ik opgemaakt tijdens de wachtrij. “Ik wil eruit. Nu!” Mijn man riep een medewerker, een vriendelijke jongeman die de beugel voor me opendeed en me begeleidde naar de uitgang.
Natuurlijk baalde ik even, ik voelde me machteloos tegen de kronkels in mijn hoofd. Maar nog voordat de rest uit de attractie kwam, had ik mezelf weer bij elkaar geraapt. “Mam, wat was er?” vroeg mijn dochter zodra ze me weer zag. Ik legde het uit, zei dat ik zelf ook prima wist dat er niets was om bang voor te zijn, maar dat mijn hoofd me soms andere dingen vertelt. Net zoals ze dat zelf heeft met spinnen. Ze begreep het, en pakte mijn hand – we liepen naar de uitgang, de angsten achterlatend in de donkerte, op naar de buitenlucht.
De tijd dat ik me schaamde voor mijn paniekaanvallen, ligt gelukkig al even achter me. En hoe heftig ze ook elke keer weer zijn (je zou denken dat dat op den duur minder wordt, maar dat is niet zo), ik kan het daarna goed van me af laten glijden. Er ook vrij snel om lachen, zelfs. We hebben een heerlijke dag gehad.
Het voorval in de attractie stond niet op zich. Ik merk het aan alles, de laatste weken: een grote mate van mentaalmoeheid. Angsten die ik dankzij jarenlange therapie een beetje leefbaar heb gemaakt, slaan nu keihard terug. Ik moet alle zeilen bijzetten om mijn hoofd een fijne plek te laten blijven. Dat is natuurlijk niet gek, in tijden van stress en slecht slapen. En dat alle gebeurtenissen een boel triggeren, helpt niet mee.
De ruzie die in januari begon, is door de omstandigheden opgegaan in het grotere geheel. Maar aan de oorzaak ervan is niets veranderd. Ik kan het wegdenken, wegwensen, doen alsof het niet bestaat. Maar zo werkt het niet. Dat maakt dat deze tijd uit twee sporen bestaat: het rouwen en het verdriet aan de ene kant, en de diepe pijn, woede en eenzaamheid aan de andere. Gebroederlijk naast elkaar lopen ze, door het woelige landschap, terwijl ik ze het liefst uit elkaar zou trekken – het is te complex, het voelt als een continue tweestrijd.
“Stop this train, I wanna get off, I can’t take the speed”, zong John Mayer vorige week op de radio. Ik kende het nummer niet, maar het was precies hoe ik me voelde. Wat zou ik graag uitstappen, met zijn vieren de stad ingaan, een ijsje eten en genieten van de zon op onze gezichten. Maar we denderen door. En ik vrees dat het nog een flink aantal paniekaanvallen zal duren voordat we bij het station zijn.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Er zijn van die geboortekaartjes die je op de koelkast plakt omdat ze zó schattig zijn. Mooie naam, lief fotootje, zacht gedichtje erbij — je kent het wel. En soms ook niet.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Iedereen kent wel een horrorverhaal over een schoonmoeder. Maar het kan ook andersom: Carla kreeg een schoondochter die haar niet mag.
Formule 1-coureur Max Verstappen heeft geen pitstop gemaakt op het circuit, maar in het ziekenhuis in Monaco. Daar werd hij afgelopen vrijdag, samen met zijn partner Kelly Piquet, trotse vader van dochter Lily. En hoewel de motoren van zijn bolide in Miami alweer ronken, staat zijn hoofd duidelijk nog bij de wieg.
Soms denk je alles perfect te hebben geregeld, totdat je een gigantische fout ontdekt als het al te laat is. Het overkwam Ilma met haar zorgvuldig voorbereide geboortekaartjes.
Hoe weet je wat je kind écht meemaakt tijdens een speelafspraakje? Veel ouders vinden het lastig om het gesprek hierover op gang te brengen. Psycholoog Victoria Barendsen deelt drie eenvoudige, maar doeltreffende vragen die helpen om open en eerlijke gesprekken met je kind te voeren.