Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Ik denk dat vele moeders er al over gehoord hebben. De serie “Adolescence”, die te zien is op Netflix. Een behoorlijk realistische inkijk in de leefwereld van jongeren anno nu. Voor mij was het een feest der herkenning als docent op een middelbare school. Als mentor krijg ik dagelijks te maken met de worstelingen van tieners. Op dit moment staan de heren onder een vergrootglas en dat voelen ze. Deze serie bevestigt de heikele situatie waar de maatschappij zich nu in bevindt.
Het lijkt alsof er in de wereld een kentering plaatsvindt. De rolpatronen die ontstaan zijn vanuit een christelijk beeld en zo gebleven zijn uit voornamelijk noodzaak, beginnen langzaam maar zeker af te brokkelen. Verandering is nooit leuk en er is een hele groep naarstig op zoek naar het plekje dat ze in deze nieuwe verdeling moeten vullen. Op zoek naar houvast, naar een nieuw doel, worden alle handvatten aangegrepen.
Als er iemand vol zelfvertrouwen, met het idee succesvol te zijn in het leven, zegt dat hij weet hoe je een “man” hoort te zijn, dan lijkt mij dat erg aanlokkelijk. Waar ik mijn vraagtekens bij zet is waarom het nodig is dat jongeren hier massaal op inhaken als er vanuit thuis een duidelijk voorbeeld van wat een goed mens is, aanwezig zou moeten zijn? En dan bedoel ik niet alleen een “vaderfiguur”, maar beide ouders die hier een rol in spelen.
Om mij heen zie ik gelukkig mijn generatie aan de slag gaan met “gentle parenting”. Niet handelen vanuit een autoritair perspectief, maar grenzen en regels onderbouwen en uitleggen. Nog steeds “nee” kunnen zeggen, maar zonder “omdat IK het zeg”. Dat er ruimte is voor alle emoties die kinderen voelen. Dat huilen, brullen, frustratie en teleurstelling mag, voor zowel jongens als meiden en alles ertussenin. Dat er geen onderscheid is tussen gender, stoer en zacht zijn.
Ik pas dit principe ook toe in mijn havo 5 mentorklas. Mijn leerlingen krijgen van mij wat ik benoem als “tough love”. Er is zachtheid en begrip, maar soms krijg je wat je nodig hebt en niet wat je wilt. Echter is het altijd met uitleg en onderbouwing. Tijdens ouder-leerling gesprekken gaat het niet om wat een kind fout doet, maar hoe het zich voelt, wat er speelt in het leven en wat het motiveert. Ik bied het kind een veilige ruimte om te mogen ‘zijn’, met alle emoties die daarbij horen, zonder oordeel.
In mijn ogen zijn heel veel mensen op zoek naar die veilige ruimte. Dat mogen ‘zijn’; een plek om te durven voelen, kwetsbaarheid toe te kunnen laten. Vrouwen vinden dat snel in hun vriendinnen kring, er wordt voor elkaar gezorgd. Bij mannen en jongens is dat minder, hoewel ik het gelukkig in mijn klassen steeds meer wél zie. Het is een voorbeeld van wat er zou kunnen zijn in deze nieuwe tijden. Een manier om nader tot elkaar te komen in plaats van het voeden van de verdeling.
Als er nieuwe verkiezingen komen, zal ik ook daarvoor gaan staan. Haatzaaiers die verdeling scheppen moeten het zwijgen opgelegd worden. Sterker nog, ik denk dat zij stiekem ook heel erg op zoek zijn naar dat veilige plekje… waar ze gewoon mogen zijn en al hun emoties even de ruimte krijgen. Dat ze als persoon gezien worden. Het zou mooi zijn als ze dat vinden, want dan hoeven ze niet zo om die aandacht te schreeuwen en hebben onze nieuwe generaties daar geen last van.
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Volgens de jeugd van nu is jouw naam misschien wel passé. Tenminste, als we TikTok-verpleegkundige Kelley Cole mogen geloven. Tijdens haar werk op een afdeling met pubers kreeg ze te horen dat haar naam – Kelly – een ‘oude vrouwennaam’ is. En nog meer namen horen daarbij. Ai.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.