Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Ik denk dat vele moeders er al over gehoord hebben. De serie “Adolescence”, die te zien is op Netflix. Een behoorlijk realistische inkijk in de leefwereld van jongeren anno nu. Voor mij was het een feest der herkenning als docent op een middelbare school. Als mentor krijg ik dagelijks te maken met de worstelingen van tieners. Op dit moment staan de heren onder een vergrootglas en dat voelen ze. Deze serie bevestigt de heikele situatie waar de maatschappij zich nu in bevindt.
Het lijkt alsof er in de wereld een kentering plaatsvindt. De rolpatronen die ontstaan zijn vanuit een christelijk beeld en zo gebleven zijn uit voornamelijk noodzaak, beginnen langzaam maar zeker af te brokkelen. Verandering is nooit leuk en er is een hele groep naarstig op zoek naar het plekje dat ze in deze nieuwe verdeling moeten vullen. Op zoek naar houvast, naar een nieuw doel, worden alle handvatten aangegrepen.
Als er iemand vol zelfvertrouwen, met het idee succesvol te zijn in het leven, zegt dat hij weet hoe je een “man” hoort te zijn, dan lijkt mij dat erg aanlokkelijk. Waar ik mijn vraagtekens bij zet is waarom het nodig is dat jongeren hier massaal op inhaken als er vanuit thuis een duidelijk voorbeeld van wat een goed mens is, aanwezig zou moeten zijn? En dan bedoel ik niet alleen een “vaderfiguur”, maar beide ouders die hier een rol in spelen.
Om mij heen zie ik gelukkig mijn generatie aan de slag gaan met “gentle parenting”. Niet handelen vanuit een autoritair perspectief, maar grenzen en regels onderbouwen en uitleggen. Nog steeds “nee” kunnen zeggen, maar zonder “omdat IK het zeg”. Dat er ruimte is voor alle emoties die kinderen voelen. Dat huilen, brullen, frustratie en teleurstelling mag, voor zowel jongens als meiden en alles ertussenin. Dat er geen onderscheid is tussen gender, stoer en zacht zijn.
Ik pas dit principe ook toe in mijn havo 5 mentorklas. Mijn leerlingen krijgen van mij wat ik benoem als “tough love”. Er is zachtheid en begrip, maar soms krijg je wat je nodig hebt en niet wat je wilt. Echter is het altijd met uitleg en onderbouwing. Tijdens ouder-leerling gesprekken gaat het niet om wat een kind fout doet, maar hoe het zich voelt, wat er speelt in het leven en wat het motiveert. Ik bied het kind een veilige ruimte om te mogen ‘zijn’, met alle emoties die daarbij horen, zonder oordeel.
In mijn ogen zijn heel veel mensen op zoek naar die veilige ruimte. Dat mogen ‘zijn’; een plek om te durven voelen, kwetsbaarheid toe te kunnen laten. Vrouwen vinden dat snel in hun vriendinnen kring, er wordt voor elkaar gezorgd. Bij mannen en jongens is dat minder, hoewel ik het gelukkig in mijn klassen steeds meer wél zie. Het is een voorbeeld van wat er zou kunnen zijn in deze nieuwe tijden. Een manier om nader tot elkaar te komen in plaats van het voeden van de verdeling.
Als er nieuwe verkiezingen komen, zal ik ook daarvoor gaan staan. Haatzaaiers die verdeling scheppen moeten het zwijgen opgelegd worden. Sterker nog, ik denk dat zij stiekem ook heel erg op zoek zijn naar dat veilige plekje… waar ze gewoon mogen zijn en al hun emoties even de ruimte krijgen. Dat ze als persoon gezien worden. Het zou mooi zijn als ze dat vinden, want dan hoeven ze niet zo om die aandacht te schreeuwen en hebben onze nieuwe generaties daar geen last van.
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).